Make Me (On-going)

Chapter 1-- Introduction :)

Chapter 1-- Introduction :)

It was a rainy morning. And a bit hurry in school. IM LATE!!! gosh for the first day of a school. haysss.

ahm. Hi ako nga pala si Janine, 17 years old and turning 18 this school year. Nasa 2nd year College na ako sa isang school sa Manila. Pangalawa sa 4 na magkakapatid, hindi naman kame mayaman hindi rin mahirap kung baga sapat lang haha( ang gulo ko ano?)

Nagmamadali akong naggayak na upang makahabol sa klase kahit na ilang minuto na lang ay malelate na ako pero okay lang yun.. haha di na sila masanay sa akin..

Dalli-dali akong sumakay ng taxi para di hassle magcommute. Pagdating ko sa school at ayun ang mga kaibigan ko na sina Danica at Lorein, sila na ang kasakasama ko dito sa scgool simula nung 1st. Mababait naman sila, kami kami lang magkakasama dahil ayaw naman ng iba naming kaklase na makisama sa amin dahil ang tingin nila sa amin lower class lang. Aba!!! Ang beauty kong ito pang LowClass naku!!!!

"Naku ka talagang babae ka, unang araw ng klase late ka nanaman ano ka ba naman?? wala ka ng pinagbago!!!" bulyaw sa akin ni Danica nakuuu..

"naku, hindi ka pa rin sanay dyan kay Janine?? magda-dalawang taon na tayong magkakasama hindi mo pa rin memoryado yan!!!" ani ni Lorein, Nakuu kayo na talaga..

"Anu ba naman kayo?? nagbabagong buhay na nga ako ee, nagkataon lang na nalate ako ng gising, alam nyo na!!!" ani ko.

"naku hindi mo pa rin tinitigilan ang pagpantasya mo dyan sa picture nya ano??? ano nanamang bagong ginawa mo dun?? ginawan mo ng kwentong di naman totoo?? pakikipag-usap?? anu pa???? " sabi ni Danica.

"kayo naman, parang hindi ko naman kayo kaibigan nyan ee. masama bang tignan lang yung picture nya?? picture na nga lang ee panu kapag totoo na tsaka hindi kasi ako makatulog kagabi ee. naiisip ko sya" ani ko sabay pout haha.

"ewan ko sa iyo, tara na nga baka dumating na yung mga prof. nakakahiya naman" aya sa amin ni Lorein. Sya lang ata ang matino sa amin na naiintindihan ang kalagayan ko. haha. baliw na ata ako :)

yung sinasabi  nila, yung picture na lagi kong sinusulyapan kapag wala akong magawa ay pictuure nung kababata kong si Ejay. Matagal na rin mula nung nagkahiwalay kami kasi lilipat na siya ng tirahan, pupunta na sya sa ibang bansa dahil kukunin na sya ng kanyang ina na doon na nagtatrabaho. Syempre wala kaming magagawa ng mga panahon na iyon. Hindi ko pinagpapantasyahan yung litratong yun ah. kasi sabi nya nun sa akin ...

FLASSBACK-- childhood

"Janine, bigay ko sa iyo. Buksan mo iyan pag wala na ako para kahit papaano maalala mo pa rin ako" ani ni Ejay.

"OO naman, bakit 'huk' kaialangan mo pa kasing umalis ee 'huk' " umiiyak kong sambit

"Alam mo namang wala tayong magagawa at hindi na rin ako kakyang alagaan ng lola kaya sasama na ako sa mama ko tsaka miss na miss kko na din sya."

"ah, bahala ka na, akala ko hindi mo ako iiwan pero nagkamali ako, bahala ka na dyan" sabi ko sabay iwan nung box na ibinigay nya sa labas ng pintuan at sinarado ng malakas ang pinto at hindi ko na sya nakita.

nung araw ding yun ang alis nya patungo sa mama nya kaya nandun lang ako sa kwarto ko nagkukulong kahit pilitin ako ni mama noong lumabas dahil gusto daw magpaalam ni Ejay ay ayaw ko. Syempre bilang bata nasaktan ako pero ganun talaga. Kinabihan ng tulog na ang lahat, nakiita ko yung box na nasa labas ng kwarto ko, kinuha ko iyon at binuksan, may litrato nya roon at isang sulat.

END OF FLASHBACK

Ayun nga, naroon ang kanyang litrato at may mga sulat pa na hanggang ngayon ay hindi ko parin binabasa naka tabi lang iyon t ang tanging litrato lang nya ang kasakasama ko pag mag-isa ako. Ikinukwento ko sa litrato ang mga bagay na nangyayari sa akin masama man o mabuti.

Nakarating kami sa room namin, block section kami, ewan ko ba pero masya naman dito, at sabay na pagpasok ng professor.

"Okay, I will be your professor in statistics" ani  ng prof. naku nalagot na subject na may ayaw sa akin ngunit gustong gusto ko, ewan ko ba kung bakit ganun ng may  kumatok sa pinto..

ANG GWAPO POOOOOOOOOOOO!!!!! NAKU......