Emir beni kovduktan sonra eve gidip iki saat ağladım. Çok değiştim. Emrir değiştirdi beni ben bu kadar çabuk ağlamazdım. Hiç bir zaman sulu göz olmadım. Ama şimdi salya sümük ağlıyorum. Ben eskiden çok güçlüydüm şimdiyse onun karşısında bir ezikten farksız oluyorum. Artık güçlü olmalıyım. Tamam onsuz yapamıyorum ama en azından onun karşısında güçlü durmalıyım. Geçmişte yaşadıklarım için hep üzüldüm hep karamsardım hayatımın hiç bir anlamı yoktu. Zaten sokakta büyüyen bir kızın hayattan zevk almasını beklemekte saçma olurdu.Geçmişte yaşadıklarımın hiç birini unutmadım. Ezgi'nin elimden kayıp gitmesini hiç bir zamanda unutmayacam. Hep erkeklerden nefret ettim. Ama Emir'den nefret edemiyordum. Babamdan bile nefret ederken Emir'den nefret edemiyordum.
"Kızım " babamın seslenmesiyle iki saattir daldığım düşüncelerimden uzaklaştım.
" Efendim " dedim. Yanıma gelip başımı okşadı.
" Bak Gizem geçmişte çok hata yaptım beni affedebilir misin ? " dedi. Onu affedebilir miyim? bilmiyorum. Sonuçta ne yaşadıysam yarısı onun suçuydu. Acılı bir annenin yanında her istediğini yaparak olmak terine gerçekten yanında olup destek olsaydı belkide gerçek bir aile olabilirdik.
" Bilmiyorum zaman gösterecek " dedim kafasını sallayıp aşağıya indi. Banyoya geçip aynaya baktım gene berbat gözüküyordum.Onun yüzünden ne hale gelmiştim elimde ve kafamda biir sargı ağlamaktan şişmiş gözlerim ve kırmızı yanaklarım. Tamda acınacak haldeydim. Bir erkek için bu hale geleceğimi hiçbir zaman düşünmedim hatta ağlayan kızlar gördüğümde gülüp dalga geçerdim. Şimdiyse onlardan farksızdım. Emir bu aralar bana çok soğuk davranıyor ama ben ona çok aşığım her ne kadar git desede gitmeyecem. Bu biraz yüzsüzlük oluyor ama artık başkalarını düşünmekten sıkıldım. Artık bitek kendimi düşünecem. O yüzden Emir ne derse desin yanında olacam.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Psikopat Kız
Teen FictionAşk insanı değiştirir mi ? Bunun cevabını hikayenin içinde öğreneceksiniz ?
