De Nieuwe Wereld 5: Tagmars Oordeel (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 2

"Heb je zin om met mij mee te gaan? Of moet je terug naar huis? Het is je eerste dag natuurlijk, je wilt vast alles vertellen aan je ouders."

Liddy's woorden haalden haar uit haar gepeins en opgelucht antwoordde ze op haar notepad: 'Heb niets afgesproken. Voor het eten thuis, denk ik. Waar woon jij?'

"In een huisje verderop, samen met mijn zus. Heel klein maar, hoor. Onze ouders wonen nog in Ornan. Ze wilden niet meeverhuizen, maar Ornan is hier niet zover vandaan. Ik heb daar op de eerste school gezeten. Coral, mijn zus heeft eerst in het studentengebouw gewoond, maar toen ik kwam hebben we gekozen voor een huisje."

Er verscheen een schittering in Liddy's ogen en ze boog iets dichterbij, terwijl ze op fluistertoon zei: "Niet verklappen hoor, maar haar vriend blijft soms ook slapen. Hij woont officieel in het studentengebouw, maar is meestal bij ons."

Ze giechelde en Tómy beet op haar lip. Het was een beetje overweldigend om zo betrokken te worden bij het leven van iemand anders. Een echte vriendin had ze nog nooit gehad, deels omdat ze zich nooit helemaal op haar gemak had gevoeld tussen alle donkerhuidige Eloden. Liddy gedroeg zich echter alsof ze al jaren vriendinnen waren. Zou dat door hun gedeelde Terraanse afstamming komen of was het meisje gewoon altijd zo?

Heel even twijfelde ze of haar ouders boos zouden worden als ze niet meteen thuiskwam, maar toen knikte ze Liddy toe. Wilden ze juist niet dat ze meer omging met haar leeftijdsgenootjes? Dan hadden ze nu vast niets te klagen.

---

Het huisje van Liddy en haar zus lag op een steenworp afstand van de school. Het was nog gloednieuw en duidelijk gebouwd voor twee.

"Ik geloof dat de hare van Gard plannen heeft om meer van deze huisjes te bouwen, als er meer vraag komt van leerlingen die iets anders willen dan een kamer in het studentengebouw," vertelde Liddy, terwijl ze Tómy voorging naar de gezellige keuken, waar een grote eettafel stond die bijna de hele ruimte innam.

Toen ze gebaarde dat ze de tafel zo groot vond lachte Liddy: "Ja, dat was Corals idee. Het is echt handig, hoor, want we eten hier, maar leren ook voor school en maken opdrachten. Je hoeft op deze manier niet meteen alles op te ruimen als je wilt eten, gewoon aan de kant schuiven." Ze voegde daad bij woord en schoof een stapel lappen stof aan de kant.

"Coral is aspirant bij de vlaswerkplaats. Thuis experimenteert ze graag met kleurstoffen, vandaar dat de tafel ook van die rare vlekken heeft." Grijnzend wees ze naar de talloze spetters en vlekken die de glad geschuurde planken versierden.

Toen ze twee glazen sap op de tafel zette schoof Tómy in een van de stoelen en keek glimlachend om zich heen. Dit was nou wat ze altijd had gewild. Een echt huis. Eenvoudig en klein. Met een keuken waar elke dag gekookt werd en een eettafel waarop je je rommel gewoon kon laten slingeren. Een diepe zucht ontsnapte uit haar longen en Liddy keek haar vragend aan. "Is er iets?"

Schuddend met haar hoofd begon ze te tikken. Liddy kwam achter haar staan en las mee. 'Jullie huisje is zo heerlijk, je hebt geen idee hoe graag ik zo wil wonen.'

"Dat meen je toch niet? Jij woont in het paleis. Echt, ik ruil zo met je, hoor."

Niet de moeite nemend een antwoord te tikken, gebaarde Tómy met één hand 'ga je gang'.

Liddy begreep het en lachte. "Gras groener aan de andere kant en zo? Ja, ik snap het, mijn moeder probeerde me altijd met dat soort gezegden duidelijk te maken dat ik gewoon moest accepteren wat ik had. Negeer me maar. Maar je neemt me wel een keer mee, hoor. Ik wil je broertje ontmoeten, die is zo schattig."

Haar gezicht moest duidelijk hebben gemaakt dat ze het daar absoluut niet mee eens was, want Liddy barstte in lachen uit. "Oké, oké, ik hou al op. Wil je mijn kamer zien?"