ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΝΕΜΕΣΗΣ

Kεφάλαιο 56

Η Νατάσσα κοίταζε την Κατερίνα χωρίς να πιστεύει αυτό που άκουγε.Πως μπορεί να είχε πεθάνει ο Έκτορας; Το χρώμα έφυγε από τα μάγουλά της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και αισθανόταν να έχει αδειάσει η ψυχή της: "Τι λες, πότε έγινε; Αποκλείεται κάποιο λάθος κάνεις." τα λόγια έβγαιναν από το στόμα της σαν παράκληση.

Τα πόδια της Κατερίνας δεν την κράτησαν άλλο και έπεσε στο πάτωμα κλαίγοντας με λυγμούς. Η Νατάσσα γονάτισε δίπλα της. Τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα. Ανάμεσα στους θρήνους της η Κατερίνα απάντησε στην ερώτηση της Νατάσσας: "Χθες το βράδυ του είχαν στήσει καρτέρι. Δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα. Από τα λεγόμενα αυτών που τον βρήκαν, ήταν μόνος του και μάλλον επέστρεφε στην Ήλιδα αλλά οι δολοφόνοι το γνώριζαν και του είχαν στήσει καρτέρι." Όλη αυτή την ώρα τα μάτια της Νατάσσας έτρεχαν δάκρυα χωρίς να το καταλαβαίνει .

"Δεν μπορεί Κατερίνα, εγώ τον είδα χθες το βράδυ και μου μίλησε." Η φωνή της όσο μιλούσε διακόπτονταν από λυγμούς.

Τα μάτια της Κατερίνας στράφηκαν επάνω της, άδεια από ψυχή: "Σήμερα το πρωί έφεραν το σώμα του.Τον είδα. Πρέπει να πάω κοντά του να τον ετοιμάσω. Αυτός πάντα έκανε οτι μπορούσε για μας, τώρα πρέπει να τον περιποιηθώ όσο καλύτερα μπορώ, για να φύγει τόσο όμορφος, όσο όμορφος ήταν όταν έζησε." Σαν υπνωτισμένη έβαλε τα χέρια της κάτω για να στηριχτεί και σηκώθηκε.

Η Νατάσσα την κοίταζε παραλυμένη από τον πόνο που αισθανόταν. Είχε μουδιάσει ολόκληρη. Δεν μπορεί να συνέβαινε πάλι. Ξανά της έκλεβαν τους ανθρώπους που αγαπούσε. Κοίταξε την Κατερίνα που απομακρυνόταν σκυφτή σα να είχε γεράσει μονομιάς.

Σηκώθηκε με δυσκολία από το πάτωμα όταν άκουσε γρήγορα βήματα να την πλησιάζουν. Γύρισε και είδε τον Δημήτρηνα την κοιτάζει με ανήσυχο βλέμμα. Όταν έφτασε δίπλα της την έπιασε από τους ώμους, αλλά δεν της είπε τίποτα μόνο την κοίταξε. Εκείνη σκούπισε τα μάτια της και του είπε με σιγανή φωνή: "Για να βρίσκεσαι εδώ τέτοια ώρα φαντάζομαι οτι γνωρίζεις τι συνέβη."

Εκείνος της απάντησε: "Ναι, το έμαθα.Πως είσαι;"

"Όταν χάθηκαν οι γονείς μου, ο Έκτορας πήρε τη θέση τους και ήταν πάντα δίπλα μου.Τα πιο πολλά χρόνια τα έζησα μαζί του. Ήταν ο δάσκαλος μου ,ο προστάτης μου, φίλος μου και έγινε ο δεύτερος μου πατέρας. Αυτοί που δολοφόνησαν τους γονείς μου, τώρα δολοφόνησαν και το δεύτερο μου πατέρα. Σήμερα δολοφόνησαν την ψυχή μου." Ο Δημήτρης είδε το βλέμμα της να σκληραίνει.Τα δάκρυα σταμάτησαν να τρέχουν στα μάγουλά της. Αισθάνθηκε το φόβο να γραπώνει την καρδιά του. Ήταν σα να είχε ακούσει τον ήχο της καρδιάς της που ράγιζε. Τα μάτια της τον κοίταζαν αλλά δεν τον έβλεπαν: "Πρέπει να βοηθήσω την Κατερίνα με τις ετοιμασίες" του είπε και γύρισε στο δωμάτιο της για να ετοιμαστεί.