Derindi her şey. En çok da içindeki o boşluk. Yok ediyordu gün geçtikçe, göğüs kafesine sığmayan o kalp küçücük kalmıştı o gittikten sonra. Yazdı, yazdı ve yazdı...
Her satıra ayrı ağladı her cümleye bir sigara yaktı ve her kelimeye ayrı iç çekti. Yok oluyordu yavaş yavaş. Sondu evet, bu sefer son. Ama o, sondaki sonsuzlukta onsuzlukla mücadele etti, etmek zorunda kaldı. Evet o kız benim. Derin.
Her masal kötü sonla biter ya hani, benim masalım iyi bitecek. Yani öyle umut ediyorum, etmeye çalışıyorum. Belki de pes ediyorum, bilmiyorum.
Siyaha karışmış beyazı bulmak için fazla griyim, gökyüzündeki yıldızları toplamak için fazla yerdeyim, yaşamak için fazla ölüyüm ve yalnız kalmak için fazla kalabalığım, ben biraz Derin'im.
Ben sonu olan bu yolda sonsuzluğu buldum meğer onsuzmuşum.
