SEDUCING MY BOSS [UNDER MAJOR EDITING]

PROLOGUE

KANINA pa ako nakatulala sa kulay pink kong kisame habang yakap-yakap ang isang stuff toy na kahawig ni Stitch. Nasa ganoon akong posisyon nang marinig ko ang biglaan pagbusina ng sasakyan sa tapat ng kwarto ko.

“Ay, palaka!” gulat na bulalas ko at kaagad na napabalikwas sa kama. Bahagya pa akong nawalan ng balanse sa biglaang pagtayo ko kaya agad akong napasandal sa pader habang nanlalaki ang mata.

Sinapo ko ang aking dibdib. “What on earth was that? I thought I was a goner! Kung bakit naman kasi bigla-bigla na lang bumubusina!” mangiyak-ngiyak na reklamo ko habang naghahabol ng hininga.

Nasa ganoon akong posisyon nang biglang mag-vibrate ang cellphone ko. Naagaw tuloy nito ang atensyon ko kaya agad kong kinapa ang bulsa ko para kunin iyon. Ngunit nang mabuksan ko iyon ay kaagad na namuo ang butil ng pawis sa aking noo kasabay ng panlalambot ng tuhod ko.

My heart almost skipped a beat when I saw his name flashed on my screen.

Hindi ko tuloy naiwasan kagatin ang ibabang labi ko.

Hindi kaya may nagawa na naman akong kapalpakan kaya niya ako tinatawagan? Sana wala. Ayoko ng maparusahan ulit.

Nakatatakot pa naman ‘yan si sir pag galit.

Nangangain ng labi.

Maya-maya pa ay nahinto na rin ang pag-iingay ng cellphone ko kaya nakahinga na ako ng maluwag. Ibabalik ko na sana sa bulsa ng short ko iyon nang muli na naman mag-ingay ito dahilan para aksidente kong masagot ang tawag.

“Why aren’t you answering your phone?” he asked. His voice lowered to a menacing whisper.

Napairap naman ako. “Eh kasi wala naman talaga akong balak sagutin ‘yong tawag mo,” wala sa sariling sagot ko at palihim na sumimangot.

“Did you just admit that you were ignoring my calls on purpose?” masungit na tanong niya.

Nanlaki naman ang mata ko.  “D-Did y-you j-just read my mind?!” nauutal at gulat na tanong ko.

“I didn’t.”

Nalukot naman ang mukha ko. “Eh paano mo nalaman na ayokong sagutin ang tawag mo? Sa isip ko lang naman ‘yon sinabi ah!” bintang ko sa kaniya.

Narinig ko naman siyang napabuntong-hininga sa kabilang linya.

“Seriously, Nikki? Of course I would know! You just  happen to say it over the phone!” inis na bulyaw niya kaya bahagya kong inilayo ang cellphone ko sa aking tenga.

Pinalipas ko muna ang ilang segundo bago ko muling inilapit ang cellphone sa tenga ko. “Edi sorry. Akala ko kasi sa isip ko lang ‘yon sinabi,” nakangusong hingi ko ng paumanhin.

“Tss. Stupid.”

“Po? Tubig?”

“It’s nothing. Bumaba ka na lang dito dahil may pupuntahan tayo,” maawtoridad na utos niya.

“Po? Saan naman po—” Hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng patayan niya ako ng tawag.

Napasimangot tuloy ako na parang bata at inis na bumaba sa kama bago dire-diretsong lumabas ng kwarto. Napabuntong-hininga pa ako bago tuluyang bumaba ng hagdan.

When I finally got outside, my eyes immediately found him, leaning against his sleek Aston Martin, parked in front of my house. Napansin ko rin na pormadong-pormado siya. Nakasuot kasi siya ng navy blue suit at crisp white shirt dahilan para maging kapansin-pansin ang matikas at malapad niyang balikat.

Sumisigaw tuloy ang pagiging superior boss niya dahilan para bahagya akong mapaatras sa takot. Nakagat ko rin ang ibabang labi ko habang nag-iisip ng dahilan kung bakit hindi ko agad siya nilabas kanina.

Nang makaipon na ako ng sapat na lakas ng loob ay saka pa lang ako naglakad palapit sa puwesto niya. Bahagya pa akong tumungo habang dahan-dahan na lumalapit sa kaniya ngunit hindi pa man din ako nakakalapit sa puwesto niya nang marinig ko na siyang magsalita.

“Bakit ngayon ka lang?” biglang tanong niya kaya bahagya akong napatalon.

I bite my lower lip hard saka dahan-dahan lumingon sa direksyon niya.

Nginitian ko siya ng alanganin. “Hello po sir! Nandiyan na po pala kayo. Sorry natagalan, kagigising ko pa lang po kasi kanina,” pagsisinungaling ko saka ngumiti ng pagkalaki-laki.

Nakita ko naman umangat ang isang kilay niya kasabay ng pag-arko ng sulok ng labi niya. “Do you think I’m stupid to fall for you lies?” aniya.

Napanguso naman ako saka napahimas sa batok. “Eh ‘yon naman po talaga ang totoo. Kagigising ko lang po talaga kaya natagalan ako,” pagdadahilan ko pa.

Napatango-tango naman siya bago umalis mula sa pagkakasandal sa kotse niya habang may sinusupil na ngiti sa kaniyang labi.

Humakbang siya palapit sa akin kaya bahagya akong napaatras kasabay ng pagkabog ng puso ko.  Napangisi tuloy siya bago tuluyang tinawid ang distansya naming dalawa.

Bumaba ang tingin niya sa labi ko at bahagyang inilapit ang mukha kaya agad akong pumikit at itinikom ang bibig dahil baka kainin niya na naman ang labi ko.

Ngunit agad din akong napadilat nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa tapat ng tenga ko.

“You’re lying. Ni wala ka ngang panis na laway sa labi,” aniya saka nag-angat ng tingin.

Kaagad ko naman sinipat ang gilid ng labi ko gamit ang daliri ko. Inamoy ko iyon kasabay ng pagkunot ng noo ko. “Sir? Napapanis po pala ‘yong laway?” inosenteng tanong ko dahil hindi ko alam na pwede palang mapanis ang laway.

Natigilan naman siya sa naging tanong ko at hindi makapaniwalang napatitig sa mukha ko. He looked at me as if I said something absurd.

Ilang segundo rin kaming nagsukatan ng tingin hanggang sa itaas niya ang kamay niya dahilan para mapapikit ako at bahagyang napayuko habang ang kamay ay nakasangga sa aking ulo ko.

Akala ko kasi sasaktan niya ako pero naramdaman ko na lang ang malambot niyang kamay sa ibabaw ng ulo ko dahilan para mapamulat ako.

Narinig ko pa siyang napabuntong-hininga bago marahang ginulo ang buhok ko habang diretsong nakatingin sa aking mga mata.

“Can you please stop being cute, Nikki? Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mahalikan na naman kita sa labi,” he softly said, barely audible.

Nangunot naman ang noo ko.

“Po? May sinabi po ba kayo?” nagtatakang tanong ko dahil cute lang ang narinig ko pero nginitian niya lang ako saka kinuha ang kamay ko.

“Wala akong sinabi, Nikki. Imagination mo lang ‘yon,” makahulugan niyang sambit bago tumalikod at marahan akong hinila palapit sa kotse niya.

Mas lalo tuloy nadagdagan ang gatla sa noo ko.

Kahit kailan talaga, napakabipolar ng boss ko.