ÇETE

16.BÖLÜM

"Şöyle gülmeyi keser misiniz, sinirlerimi bozuyorsunuz!"Aysun ve Koray kıkırdamaya devam ederken gözlerimi devirdim. Onlara bir şey anlatandaydı zaten kabahat. Barlas'a olan duygularımı anlattığıma pişman ediyorlardı beni. Tamam, bunu şu an anlamış olmam biraz saçmaydı ama ben de şaşkındım. Nefret ettiğim birine karşı duygularım nasıl değişirdi de ondan hoşlanırdım hâlâ aklım almıyordu. Tam olarak ne zaman başlamıştı bu duygu anlamamıştım ama hoşlanıyordum. Gerçi yanında ne kadar heyecanlandığımı hesaba katacak olursak bu hissettiklerim hoşlanmanın çok ötesinde bir şeydi. Garip bir şekilde mutluydum. Bütün günü ağzım kulaklarımda geçirebilirdim. Bu duygunun farkına varmak çok güzeldi. Yanından ayrılalı beş dakika bile olmamıştı ve ben onu tekrar görmek istiyordum, hatta bunun için sabırsızlanıyordum. 

Şu andan sonra hiçbir şey beni üzemez, kıramaz gibi geliyordu. İlk defa böyle bir şey yaşıyordum ve kalpten gidecekmişim gibi hissediyordum. Şu an yanımda olmamasına rağmen heyecanlıydım, ondan bahsetmek bile heyecanlandırıyordu beni.Barlas'a olan duygularımı arkadaşlarıma söylediğim gibi ona da söylemek istiyordum. İçimde tutmak, saklamak istemiyordum da Barlas'ın bana karşı ne hissettiğini bilmiyordum. Koray'a göre o da bana karşı boş değildi ama bundan emin olmadığım için hislerimi belli etmekten korkuyordum. 

 Sonuçta onun çetesine girmek istiyordum. Eğer Barlas benden hoşlanmıyorsa duygularımı ona belli ettiğim için beni çetesine almak istemeyebilirdi. Onun da benden hoşlandığından emin olana kadar duygularımı saklamalıydım. Başka türlüsü imkânsızdı. 

"Ben sana ona âşık gibi baktığını söylemiştim ama değil mi? Bak nasıl anlamışım. Gözümden hiçbir şey kaçmıyor valla. Helal olsun bana!" deyip sırıtarak yüzüme baktı Koray "Bu arada sen neden inkâr ettin bunu?" Koray'ın sorusunu derin bir nefes alıp öyle cevapladım. "Bilmiyorum, galiba o an öyle olduğuna inanmak istemedim."Aysun hâlâ gülüyordu. Bu habere çok şaşırmış gibiydi. "Bana Barlas'tan hoşlanacağını söyleselerdi hayatta inanmazdım. İmkânsız falan derdim. Şu an o kadar şaşkınım ki..." 

'Kesinlikle öyle' dedim içimden ama imkânsız olan gerçek olmuştu işte, buna ben bile inanamıyordum. Nefretim aşka dönüşmüştü resmen.Barlas'ın nasıl biri olduğu ve ne işler yaptığı belliydi. Hayatı kötülük üzerine kuruluydu ama bunu umursamıyordum. Sevmiştim ben. İlk defa, hayatımda ilk defa birine aşkla bakıyordum ve bunu kaybetmek istemiyordum. Biliyordum çünkü içinde bir yerlerde iyilik vardı. Bunu dışarı çıkarmak istemiyordu ama vardı. Aslında o kadar kötü biri değildi. Olamazdı. Bir şey onu bu hale getirmişti. Kötü olmasına sebep olan bir şey vardı bunu biliyordum, yani daha doğrusu öyle olduğunu tahmin ediyordum. Çünkü biliyordum ki göründüğü kadar kötü olsa kalbim onu sevmez, yanında heyecandan deli gibi atmazdı. 

"Ondan hoşlandığını Barlas'a söyleyecek misin Öykü?" Koray suratıma merakla bakarken kafamı önüme eğdim, "Hayır söylemeyeceğim. Henüz onun da benden hoşlanıp hoşlanmadığını bilmiyorum. Bilmeden de söyleyemem. Hatta bırak söylemeyi belli bile edemem." "Sana inanmıyorum Öykü, sen cidden kör olmalısın!" Koray bu duruma şaşırdığı için sesinin tonunu biraz arttırmıştı. "Görmüyor musun Barlas sana nasıl aşkla bakıyor? Bir erkek olarak ben bile farkındayım bunun, sen nasıl farkında olmazsın cidden şaşırıyorum." 

Evet, farklı bakıyordu ama bu âşık olduğunu göstermezdi sonuçta."Nasıl bakarsa baksın, bana karşı bir şeyler hissettiğini söylemeden ona duygularımı belli etmeyi düşünmüyorum. Bu konuda üzerime gelmeyin sakın çünkü bu olmayacak," deyince birbirlerine baktılar. Pek yapacak gibi durmuyorlardı ama mecburiyetten kafalarını sallayıp kabul ettiler.Kabul etmelerine memnun olduğumu gülümseyerek belli ettim. Bade ve Samet'in sınıfa girdiğini görünce gülüşüm silindi. Her zamanki gibi Bade bana ters ters bakıyordu. Yerlerine otururlarken onu izliyordum. Bu kızın benimle sorunu her neyse anlamak istiyordum.Ona bakmaya devam ederken hoca sınıfa girince çantamdan dersin kitabını çıkardım.