Comes To You

Chapter-7

အိပ္​ရာ​ေပၚမွသူက​ေတာ့ ႏွစ္​ႏွစ္​ၿခိဳက္​ၿခိဳက္​ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနသည္​မို႔ ႏိုးမ​ေန​ေတာ့။
​ေနမ​ေကာင္​းထားသည္​မို႔ အားပ်က္​​ေနသည္​မွာလည္​း အ​ေသအခ်ာ။
မနက္​ႏိုးလို႔ ​ေသာက္​ရမယ္​့​ေဆးမ်ားကိုလည္​း စားပြဲ​ေပၚ အက်အနျပင္​ခဲ့​ေပးလိုက္​သည္​။
မနက္​စာဖို႔ ​ေအာက္​မွာ ဆန္​ျပဳတ္​လုပ္​ခဲ့​ေပးၿပီး
ျပန္​တက္​လာ​ေတာ့ သူ​ေတာင္​ ႏိုး​ေနၿပီပဲ။
ခုတင္​​ေစာင္​းကို ​ေက်ာမွီကာ ထိုင္​​ေန​ေသာ သူက ကြၽန္​​ေတာ္​့အား ျပံဳးျပ​ေနသည္​။

"ႏိုး​ေနၿပီလား"

"အင္​း"

"စားၿပီးရင္​ ​ေဆး​ေသာက္​လိုက္​​ေနာ္​ ငါအျပင္​ခန သြားစရာ႐ွိလို႔"

​ေခါင္​းကိုအသာညိတ္​ျပကာ ထသြားတာ​ေၾကာင္​့ သူ႔ကို ႏႈတ္​ဆက္​မ​ေန​ေတာ့ဘဲ ထြက္​လာခဲ့​ေတာ့သည္​။ ​ေျခလွမ္​းတိုင္​းမွာ ခဲဆြဲထားသလို ​ေလးလံ​ေနခဲ့သည္​။
​ေနာက္​​ေၾကာင္​းျပန္​လွည္​့လိုက္​ရမလား။
မလိုအပ္​ပါဘူး​ေလ။ သူမနဲ႔ ခနတာ စကား​ေျပာၿပီးရင္​ ၿပီးၿပီကို ဘယ္​အရာက ကြၽန္​​ေတာ္​့အား တြန္​႔ဆုတ္​​ေစမွန္​း မသိပါ။

သူမႏွင္​့ခ်ိန္​းဆိုထား​ေသာ ​ေနရာသို႔ ​ေရာက္​​ေတာ့ ​ေထာင္​့က်က်တစ္​​ေနမွာ သူမ​ထိုင္​​ေနခဲ့သည္​။
သူမႏွင္​့ ​ေ႐ွ႕တည္​့တည္​့ခံုမွာ ၀င္​ထိုင္​လိုက္​သည္​။
အရင္​ကလို မ​ေျပာင္​းလဲတဲ့ အျပံဳးမ်ားႏွင္​့ သူမ ျပံဳးျပ​ေနျပန္​သည္​။ ဒီအျပံဳး​ေတြက္ို ျမင္​​ေနလ်က္​နဲ႔
ကြၽန္​​ေတာ္​ ရင္​မခုန္​မိ​ေတာ့ပါလား။ သူမအ​ေပၚ ​ေသြး​ေအးသြားခဲ့တာမ်ားလား။

"မ​ေတြ႕ျဖစ္​တာၾကာၿပီ​ေနာ္​"

"အင္​း"

သူမ ထပ္​ျပံဳးျပန္​သည္​။ ​ေအာ္​....ရင္​ခုန္​စမ္​းပါလား။

"TaeHyungတို႔ စကား​ေတာင္​ မ​ေျပာတတ္​​ေတာ့ဘူးပဲ"

"အာ...အဲ့လိုမဟုတ္​ပါဘူး"

"​ေနာက္​တာပါ...တကယ္​​ေတာ့ ​ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ ​ေခၚတာပါ"

တကယ္​လည္​း ကြၽန္​​ေတာ္​ စကားမ​ေျပာတတ္​​ေတာ့ဘူး။ ဘာ​ေျပာရမွန္​းကို မသိ​ေတာ့တာ။ အရင္​ကလို႔ တီတီတာတာ စကားဆိုရမယ္​့ အ​ေျခအ​ေနမ်ိဳးလည္​း မဟုတ္​​ေတာ့။