Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Διάλεξε....

Και ας είναι πειρασμός το να αρέσεις....Σαν ναρκωτικό που σε σέρνει ολοένα πιο βαθιά στους λαβύρινθούς του και εσύ μεθυσμένος, διαρκώς θέλεις περισσότερο, έτσι είναι και ο έρωτας με διάφορες γυναίκες. Εντονος, διαρκής, επιπόλαιος, μεθυστικός, παθιασμένος, ανέμελος μα πάνω απ'όλα ελεύθερος από κάθε είδους δεσμεύσεις....Και αυτό, τον κάνει γλυκό....για πολύ πολύ καιρό αλήθεια....

Μέχρι να καταλάβεις πως υπάρχει και η καρδιά...Εκείνο το μέρος που χτυπά και σου θυμίζει πως ζεις, νιώθεις, υπάρχεις και άρα αισθάνεσαι πολλά περισσότερα από την καλοκουρντισμένη μηχανή που έχεις μάθει να είσαι. Εκείνη η καρδιά που σε κάνει να παραλύεις σ'ένα βλέμμα, να βυθίζεσαι μέσα του και να μην θέλεις να ξαναβγείς...Ετσι απλά, αφού μόνο αυτό είναι αρκετό για να καταλάβεις τί σημαίνει για εσένα ένας άνθρωπος....Και τότε, η καρδιά σου ξέρει....και το σώμα απολαμβάνει με κάθε του ίνα ακόμα και αυτό...ακόμα και ένα βλέμμα!

Εγειρε πίσω το κεφάλι και αφουγκράστηκε τους ήχους της φύσης τριγύρω του που τόσο διέφεραν από εκείνους της Αμερικής ξεφυσώντας ικανοποιημένος. Περπατούσε κατά μήκος της παραλιακής με βήματα γοργά, ξέροντας πως σ'ελάχιστα λεπτά θα έφτανε και πάλι στην παλιά πόλη των Ιπποτών που ήταν άλλωστε το αγαπημένο του μέρος. Και καθετί τριγύρω του έμοιαζε με αληθινό παράδεισο, καθώς το αγιάζι της θάλασσας, οι γλάροι που βουτούσαν ανυπόμονα ψάχνοντας το πρωινό φαϊ τους,τα πλοία που διέσχιζαν αργά, νωχελικά τα γαλάζια νερά, σαν εραστές που ξέρουν τί είναι δικό τους, τί τους ανήκει, έφτιαχναν έναν μοναδικό πίνακα ζωγραφικής που ηρεμούσαν τέλεια την ψυχή του....Και αυτός ο αέρας που γέμιζε τα πνευμόνια του με οξυγόνο, ήταν σκέτο βάλσαμο μπροστά στον αποπνικτικό, γεμάτο καυσαέρια και ρύπους αέρα που είχε ζήσει για χρόνια στην Ουάσιγκτον, αυτός που γεμίζει ύπουλα τις ψυχές των ανθρώπων με μια κόπωση, θλίψη και μελαγχολία που απλά δεν ξέρεις από που πηγάζει....

Ναι, του άρεσε τούτο το μέρος, το είχε αγαπήσει πολύ και είχε γίνει κομμάτι του ανεκτίμητο μες την καρδιά του, μαζί με τους ανθρώπους του που του είχαν υπενθυμίσει τί σημαίνει φιλία, αφοσίωση, αλληλεγγύη! Γιατί μόνο όταν χάσεις κάτι που έχεις, τότε μονάχα το εκτιμάς και εκείνος, στα χρόνια της απομάκρυνσής του από τον τόπο της καταγωγής του εκτίμησε πραγματικά κάθε ανάμνηση, κάθε μνήμη και μυρωδιά του....Και κυρίως τώρα, μετά απ'όλα αυτά που είχαν προκύψει, θυμήθηκε και πάλι πόσο σημαντικό, ανεκτίμητο και καταπληκτικό δώρο ζωής είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε στηρίζουν ότι και αν λέγεται για σένα.....