After (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 80

Songs for this chapter:

Dress On - Justin Timerlake

Wild Heart - The Vamps

Murder - Justin Timberlake

—————————————————-

Als ik terugloop naar mijn auto na de beste eerste dag mogelijk, bel ik Harry maar hij neemt niet op. Ik wil hem vertellen over hoe geweldig mijn ochtend was en hem vragen waarom hij me niet heeft verteld dat hij een baan heeft of bij Vance heeft gewerkt.

Wanneer ik terugkom bij het studentenhuis is het pas één uur, ik heb nog de hele dag om niets te doen. Ik kan naar de les gaan maar ik krijg toch punten en ik zou eigenlijk tot vijf uur op stage moeten zijn. Uitendelijk ga ik naar het winkelcentrum en loop ik rond, nadat ik bijna elke winkel in en uit ben gelopen, loop ik de laatste winkel binnen. Ik kan nog wel wat meer outfits voor mijn stage gebruiken. De herinnering van Harry en mij in de spiegel vanochtend schiet door mijn hoofd, ik kan ook wel wat nieuwe bh's en onderbroeken gebruiken. Mijn ondergoed is zo saai en ik heb ze al een tijdje, het lijkt Harry niet uit te maken maar ik zou graag zijn gezicht willen zien als ik mijn shirt uittrek en ik een bh aan heb die niet zwart of wit is. Ik ga door de rekken en vind wat nieuwe setjes. Mijn favoriete is degene in het roze met kant. Ik haal het van het rek en het laat me blozen, maar het is mooi. Een vrouw met krullend haar en te veel rode lippenstift loopt naar me toe om me te helpen.

"Hier, wat vind je van deze?" Zegt ze en ze houdt iets omhoog wat lijkt op een paar draadjes aan een hanger.

"Uhmm.. niet echt mijn style." Vertel ik haar en ik kijk naar de grond.

"Ik denk dat je liever van vol ondergoed houdt?" Vraagt ze. Waarom moet ze dit met me bespreken? Hoe gênant.

"Je moet de boy short style eens proberen, het is sexy zonder té sexy te zijn." Zegt ze en ze houdt hetzelfde setje vast als de lichtroze die ik in mijn hand heb, maar het shortje is iets anders. Boy shorts. Het maakte me nooit zoveel uit wat ik droeg omdat niemand het ooit zag, wie wist dat het zo moeilijk zou zijn.

"Oké." Zeg ik en ze pakt er nog wat van het rek, allemaal wit, zwart en een rood setje. Het rode is een beetje shockerend voor me, maar ik moet zeggen dat het mooi is. Het zwarte en witte setje wijkt nog meer af van mijn normale keuze omdat het van kant is.

"Probeer ze maar, ze zijn allemaal dezelfde stijl." Glimlacht ze. Ik knik en pak ze aan, ik hoop dat als ik wegloop, ze me niet volgt. Ik ben blij dat ze dat niet doet. Ik vind wat nieuwe jurkjes en schoenen. Ik moet de caissière drie keer naar het eindbedrag vragen voor ik eindelijk betaal. Mooi ondergoed is duurder dan ik had verwacht. Harry kan het maar beter leuk vinden.

Als ik terug kom in mijn kamer is Steph er niet en ik heb nog niets gehoord van Harry dus ik besluit wat te slapen. Ik leg mijn nieuwe kleding weg en zet het licht uit. 

Ik word wakker door een rinkelende telefoon, ik herken het geluid niet. Harry. Ik rol me om en open mijn ogen. Natuurlijk zit Harry op de stoel met zijn voeten op Steph's bureau.

"Sliep je lekker?" Vraagt hij met een glimlach.

"Ja, eigenlijk wel. Hoe ben je binnen gekomen?" Ik wrijf in mijn ogen.

"Ik heb mijn sleutel terug gekregen van Steph." Antwoord hij.

"Oh. Hoelang ben je hier al?"

"Ongeveer een half uur. Hoe was het bij Vance? Ik had niet verwacht dat je al terug zou zijn, het is pas zes uur. Maar hier ben je, slapend, dus het moet een lange dag geweest zijn." Lacht hij.

Ik leun op mijn ellebogen en kijk naar hem. "Het was geweldig, ik heb mijn eigen kantoor, ik kan het niet geloven. Ik heb een bureau, en een boekenkast! En mijn naam staat op een bordje naast de deur, het is geweldig. Ik verdien veel meer dan ik verwacht had en ik mag manuscripten lezen, hoe perfect is dat? Ik ben wel bang dat ik het verpest omdat het zo perfect is, snap je?" Babbel ik door.

"Woah, Vance is duidelijk onder de indruk van je." Hij haalt zijn wenkbrauw op. "Maar je gaat het geweldig doen, geen zorgen."

"Hij zei dat je daar hebt gewerkt." Vertel ik hem.

"Natuurlijk heeft hij dat verteld."

"Waarom heb je dat niet verteld aan me? Of dat je nu een baan hebt? Wanneer heb je tijd om te werken?"

"Je vraagt altijd zoveel vragen." Hij haalt zijn hand door zijn haar.

"Maar ik ga ze beantwoorden." Voegt hij eraan toe. "Ik heb het je niet verteld omdat, nou ja, ik weet niet waarom. En ik maak tijd om te werken, als ik niet met jou ben vind ik wat tijd."

"Oh, meneer Vance zei dat hij wil dat je weer voor hem gaat werken." Ik ga met gekruiste benen tegenover hem zitten.

"Ja, dat weet ik wel zeker, maar nee bedankt. Ik verdien drie keer zoveel nu en ik heb minder werk te doen." Zegt hij en ik rol mijn ogen. 

"Vertel me over je baan. Wat doe je?"

"Ik lees manuscripten, verbeter ze. Hetzelfde als jij maar meer gedetailleerd." Hij haalt zijn schouders op.

"Oh, vind je het leuk?"

"Ja, Tessa. Dat vind ik leuk." Zijn toon is een beetje gemeen.

"Oké, dat is goed. Wil je voor Portland Independent werken als je afstudeert?"

"Ik weet nog niet wat ik wil doen." Hij rolt zijn ogen.

"Heb ik iets verkeerd gezegd?" Vraag ik.

"Nee, je vraagt gewoon de hele tijd teveel vragen."

"Wat?" Is hij sarcastisch of serieus?

"Je hoeft niet elk detail over mijn leven te weten." Snauwt hij.

"Ik praat gewoon met je, een normaal gesprek over je werk." Verdedig ik mezelf. "Dit zijn normale dingen waar we gewoon over kunnen praten dus sorry dat ik interesse heb in je leven."

Hij zegt niets. Wat is in godsnaam zijn probleem? Ik heb een geweldige dag gehad en het laatste wat ik wil, is ruzie maken met hem. Ik kijk naar het plafond en blijf ook stil. 

"Ik ga douchen." Zeg ik uiteindelijk.

"Ga dan." 

Ik rol mijn ogen en pak mijn toilettas. "Weet je, ik dacht dat we hier mee klaar waren, dat jij de hele tijd een klootzak bent zonder daar een reden voor te hebben?" Zeg ik en ik loop uit de kamer.

Ik neem de tijd in de douch, ik scheer mijn benen zorgvuldig voor de jurk die ik gekocht heb vandaag, die ik morgen aan ga doen voor mijn eerste echte dag bij Vance. Ik ben nerveus, maar ook heel opgewonden. Ik wou dat Harry niet zo gemeen deed. Ik wilde hem alleen maar vragen over zijn baan, het zou een normaal onderwerp moeten zijn. Het voelt alsof er nog zoveel dingen zijn die ik niet weet over hem, en dat maakt me ongemakkelijk.

Als ik terugkom, is mijn kamer leeg.