Psikopat Kız

Arkadaşlar bu benim yazdığım ilk hikaye umarım beğenirsiniz..  Öncelikle şunu söylemek istiyorum ben usta bir yazar değilim. Dediğim gibi bu benim ilk hikayem ve şöyle düşünün sürekli dil anlatımı , edebiyatı çok iyi olan bir öğrenci değildim. Bu hikayeyi  okuyan arkadaşlarımın bu kitabın 2014' de yazıldığını ve o zamanlar ergen olduğumu  gözardı etmemesini rica ediyorum. Biliyorum kitap hatalarla dolu ama unutmayalım ki hatasız kimse yoktur. Hataları en aza indirmek içinde elimden geleni yapacağım. İyi kötü yorum yapan herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum..

1. Bölüm

Okul

Okuduğum bir makalede " İnsanı olgunlaştıran tek şey hayatında yaşamış olduğu şeylerdir" diye yazıyordu. Bir insan ne adar çok acı çekerse o kadar çok olgunlaşırmış. Zaten insanı yaşı değil yaşadıkları yaşlandırır. Ne kadar da doğru söylemiş bu yazıyı yazan kişi. Ben daha küçük bir çocukken büyümek zorunda olanlardandım.    Ve diyebileceğim tek şey şu ki insanlar yaşamadan hiç bir şeyi öğrenemez. Hiç dondurma yememiş çocuk dondurma hakkında fikrini söyleyebilir ama asla tadını bilemez.Hiç yürümeyen , hiç görmeyen ve hatta hiç duymayan biri bunların güzelliğinden bahseder ama hiç bir zaman bunların nasıl olduğunu bilemez. Ne acı değil mi tam tersi olarak ta biz de onların nasıl hissettiğini bilemeyiz. Bir keresinde görmeyen insanları anlamak için gözümü sımsıkı yumup sokağa çıkmıştım. Daha ilk direğe çarptığımda gözlerimi açmıştım. Görmeden yapamamıştım. Sadece bir kaç dakika görmeyince böyle hissetmişken kim bilir onlar nasıl hissediyordu. Kafamı iki yana sallayarak kendime geldim. Yine bir şeyler düşünürken dalıp gitmiştim ama kalkmam gerekiyordu. Çünkü bu gün okulun ilk günüydü ve ben çok heyecanlıyım. Daha önce bu heyecanı liseye başlarken yaşamıştım. Şimdi bu kadar heyecanlanmama anlam veremesem de kalkıp hazırlanmaya başlamıştım. özel okula gittiğim kıyafetlerime karışılmıyordu. O yüzden istediğim kıyafetleri giyiyordum. Siyah pantolonumu havaya kaldırıp gülümsedim. Evet bende dolabında en az yirmi tane siyah pantolonu olan kızlardan biriyim. Siyah dar pantolonumun üstüne güzel bir gömlek giymiştim. Pantolon gömlek uyumunu seviyordum.  Ben aynadaki görüntüme bakarken evin işleriyle ilgilen Ayşe teyze kapıyı tıklatarak içeriye geçti. Ayşe teyzeyi ne kadar seversem seviyim insanların özel alanıma bu şekilde girmesi beni her zaman sinirlendiriyordu. Sinir hastası olduğum için en küçük şeylere bile aşırı tepki veriyordum. Bazen sinirim geçtiğinde oturup bu yaptığımın çok yanlış bir şey olduğunu düşünüyorum ve hatta çoğu zaman pişman da oluyordum. Ama sinir anında kime ne dediğimi , kimi nasıl kırdığımı fark etmiyordum.

"  Ne var "diye bağırdım. Sinirden yine ellerim titriyordu. Biliyorum birazdan Ayşe teyze odamdan çıkınca pişman olacaktım ama şuan kendime engel olamıyorum. 

"Gizem hanım anneniz sizinle ...... " diye başladığı sözünü bitirmeden bağırmaya başladım.

" Çık dışarı "diyerek ona sert sert baktım. Anne veya babamın adı geçince daha çok sinirleniyordum. Bana yaptıkları yaşattığı şeyleri hiç bir zaman kabullenemiyordum.  Aklıma eskiler gelince gözlerim doluyordu. Akmak üzere olan yaşımı elimle silip aynaya baktım. Ağlamak yok Gizem ağlamak yok sen güçlü bir kızsın.  Eğer bir insan aynada kendini teselli edebiliyorsa o insanın kimseye ihtiyacı yoktur. Neden biliyor musunuz? Çünkü çok zordur aynada kendine bakarak saatlerce ağlamak o kimsesiz halini görmek ve ayağa kalkmak için bahaneler bulmak. 

Ayşe teyze sözümü ikiletmeden dışarı çıktı.Annem gene benimle konuşmak istiyormuş. Ne anne ama!  Sen git kızına on beş yıl annelik yapma şimdi  annem ol. Önce bana çektirdiğin her şeyin hesabını öde sonra gel anne oldum de. Gerçi hangi bedel küçük yaşta yaşadığım şeylerin  ödemeye yeter ki ?  cüzdanımdan hiç çıkarmadığım küçükken en yakın arkadaşımla çekilmiş olan fotoğrafıma  baktım. Çocukluktan kalan tek fotoğrafım.  Aileler çocuklarının bebeklik fotoğraflarından albümler oluştururken benim elimde çocukluğuma dair sadece bu fotoğraf vardı.  Acı bir şekilde gülümseyerek fotoğrafımı yerine koydum. Çantamı da aldıktan sonra aşağıya inmiştim.