Misafir Ruh -2- Muamma

Bölüm 15: Yanlış Zaman Yanlış İnsan

"Ahhh! Kahretsin! Bu saçlar ne kadar da inatçı. Aynı sahibi" Asel elinde tarak aynanın karşısında Seren'in kısa saçlarına resmen savaş açmıştı. Ne olursa olsun saçları bu sabah istediği gibi yapacaktı. Hırsla taramaya başladı. Her tarağı vuruşunda kökünden kopan teller tarağa dolanıyordu. Asel tarağı veya Seren'in kel kalma olasılığını düşünmeden taramaya devam etti. Sanki hayatının hıncını kızın saçlarından alıyormuş gibi hınçla tarıyordu.

Saçları taramaya o kadar odaklanmıştı ki odanın kapısı çalındığında yerinden sıçradı. Yaptığı bu hareketle elinde ki tarak kaymış düzeltmeye çalıştığı saçında daha fazla kabardığını ayna da göz ucuyla görmüştü. Hırsla yumruklarını sıkarken saçlardan çok sahip olduğu yüze nefretle baktı.

'Lanet olsun!'

Kapı tekrar çaldığında derin bir nefes aldı. Bu ailede kimse kimsenin özel hayatına saygı duymuyordu. "Girin" diye bağırdı sitemkar çıkmasını istediği sesle ama onun yerine kavga etmeye hazır bir şekilde çıkmıştı.

Beyaz, boyası dökülmüş kapı yavaşça aralandı. Asel aralanan kapının arasından Sedat'ı gördüğünde derin bir nefes almamak için kendini tuttu. Abiler arasında en çok onunla problem yaşıyordu. Adam sanki ajan gibi sürekli peşindeydi ve oldukça kıskanç, baskıcı bir tipti. Ama bu sefer adam sanki onun düşüncelerini yanıltmak istercesine gülümsemeyle kıza baktı. Kısa saçları ıslaktı ve gözleri sanki az önce heyecan verici bir şey olmuş gibi parlıyordu.

"Müsait miydin?" dedi sevimli tutmaya çalıştığı bir ses tonuyla. Yüzünde ki sakin ifade Asel'i düşündürdü. Nadir böyle anları oluyordu. Bu adamı okumak onun için hiçte kolay değildi.

"Hayır, müsaitim. Sadece inatçı saçlarımla uğraşıyorum." dedi yerden düşürdüğü tarağı alıp genç adama göstererek. Onunla konuşmak için hevesli değildi ama elinden geldiği kadar Seren'in ailesine saygısızlık yapmak istemiyordu. Bu yüzden dikkatli olmaya dair kendini telkin etti.

Sedat ise hala kararsız halde aralanan kapıda bekliyordu. Üzerinde ki beyaz tişört omuz kısmından biraz yırtılmış ve bronz tenini ortaya çıkarmıştı. Gözlerinin parlaklığı onu canlı gösterse de Asel onu inceledikçe gözlerinin altının mor olduğunu gördü. Bir sorun olduğu kesindi.

Genç adam kapının arasından kolaylıkla sıyrılıp odanın içerisinde amaçsızca birkaç dakika boyunca dolaştı. Küçük bir çocuk gibi bulduğu her şeyi inceliyordu. Onu rahatsız eden bir şey vardı ama o anlatana kadar Asel ne olduğunu tahmin edemeyeceğini de biliyordu. O yüzden saçıyla uğraşırken sessizce ona açılmasını bekleme kararı aldı. Biraz zaman geçtikten sonra hem düzeltemediği saçı hem de genç adamın şapşal şapşal dolaşması yüzünden elinde tarak, öfkeyle arkasına döndü.

"Söyle artık şu aklındakini" diye çemkirdi Sedat'a. Aileye iyi davranma işi buraya kadardı.

Genç adam birden bocaladı. Gözleri durmadan kapıya doğru kayıyordu. "Neyse boş ver." dedi ve aniden kapıya doğru yürümeye başladı. Asel, ondan daha hızlı davranarak kapıyla Sedat'ın arasına girdi. Bu adam her ne yaşıyorsa onu mutlaka kıza anlatacaktı. Bir kere Asel'in merakını ayağa kaldırmıştı.

"Ne olduğunu hemen anlatıyorsun." sesinde ki buyurganlık işe yaramıştı. Sedat birkaç saniye kımıldamadan durduktan sonra birden kusarcasına kelimeleri ağzından çıkardı. "Sence ben yakışıklı mıyım?"

Asel hızla gözlerini kırpıştırıp adama baktı. Ondan böyle bir soru beklemiyordu. Ne diyeceğini bilemeden bir süre ona bakınca genç adam, kızın sessizliğini yanlış yorumladı.

"Tamam bu soruyu sormam saçmalıktı. Unut sorduğumu." diye homurdandı. Yine sinirli haline dönmüştü.

Sedat kapıyı açmak istediğinde Asel uyuşukluğundan kurtulup kapıyı açmasını yine engelledi. "Hayır. Hayır ben sadece bana böyle bir soru sormana şaşırdım. Tabi ki yakışıklısın." Gerçi adama bu gözle bakmamıştı ama şimdi karşısında ondan uzun olan Sedat'a bakarken gözlerinin koyu yeşili, saçlarının parlaklığıyla hoş biri olduğunu görebiliyordu. Üstelik spor yaptığını belli eden geniş omuzları ve kaslı bir vücudu vardı. Burnun yamukluğu bile adamın yakışıklılığını tamamlıyordu.