Ο Ανδρέας ήταν ο σωτήρας της κυριολεκτικά! Σ' έναν αγώνα άνισο, κατά της λευχαιμίας από τα 5 έως τα 7 της χρόνια. Ο δικός της αγαπημένος ιππότης με το άσπρο άλογο που την φρόντιζε και εκείνη ονειρεύτηκε -τόσο αθώα- να τον παντρευτεί. Και ο Ανδρέας...
Ξεφύσηξε ανακουφισμένη και έβαλε στην τσάντα και τις τελευταίες "λεπτομέρειες" που χρειαζόταν για σήμερα, τα δεκάδες μικρά ρεσώ κεράκια που είχε μόλις αγοράσει, με σκοπό να χρησιμοποιήσει το βράδυ και γύρισε χαρούμενη να χαιρετίσει τους αγαπημένους της φίλους που ήταν πια σαν μια οικογένεια για εκείνη, αφού καθημερινά τους επισκεπτόταν ανελλιπώς....
"Και όπως είπαμε Παναγιώτη! Δεν με είδες, δεν με ξέρεις! Θέλω να είναι έκπληξη το σημερινό γι'αυτό τρέχω να προλάβω!" αποχαιρέτισε όλο χαρά τον παλιό της γνώριμο και φίλο στέλνοντάς του ένα νοερό φιλί, ενώ το κορίτσι του δίπλα του, η γλυκιά Μιράντα, την κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν, αφού ήξερε από πρώτο χέρι για την ρομαντική βραδιά που η ίδια ετοίμαζε! Δική της παρότρυνση ήταν άλλωστε αυτό που είχε οργανώσει, έχοντας μάθει όλα τα γεγονότα για εκείνες τις δυο καρακάξες που γλυκοκοίταζαν τον άνθρωπό της! Ε λοιπόν αν η γλυκιά Μιράντα είχε καταφέρει να μετατρέψει τον ατίθασο, μπερμπάντη φίλο της Παναγιώτη, σ'έναν ήσυχο, πιστό ήρεμο και αφοσιωμένο στην αγαπημένη του άντρα, ε τότε της έβγαζε το καπέλο! Ηταν πλέον πραγματική ηρωίδα στα μάτια της και οι συμβουλές της, σίγουρα μάθημα πραγματικό για την ίδια. Χοροπήδησε σαν παιδί για μερικά μέτρα, και έτρεξε σχεδόν προς το αυτοκίνητό της, έχοντας στο μυαλό της την αργή αποπλάνηση του Ανδρέα....
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ο Ανδρέας κλείδωσε αφηρημένα το μεγάλο πολυτελές τζιπ του στο γκαράζ και άρχισε να κατευθύνεται προς την κεντρική είσοδο με βλέμμα ζωηρό μα βήμα κουρασμένο, καθώς οι τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο είχαν εξελιχθεί ολοένα και πιο δύσκολες να τις βγάλει εις πέρας. Με την υποχρέωση να οργανώσει, μαζί με την Σοφία, σχεδόν εξ ολοκλήρου την εκδήλωση για τα καινούρια βραβεία που θα έδιναν από την μια μεριά και την διαρκή ανάγκη του να βλέπει και να νιώθει τριγύρω την Αγνή, είχε φτάσει πια στα όριά του ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε, καθώς παρατηρούσε σκεφτικός τον πύρινο δίσκο να βουτά στις θάλασσες της Ρόδου. Κοίταξε για λίγο τον ουρανό τριγύρω που είχε πάλι πάρει εκείνο το καταπληκτικό ροζ-πορτοκαλί χρώμα του ηλιοβασιλέματος και χαμογέλασε αχνά στην σκέψη πως τουλάχιστον σε λιγότερο από 2 ώρες θα έβλεπε και πάλι την Αγνή, μόνη, στο διαμέρισμά της να της κάνει ότι φανταζόταν όλη την ημέρα! Και ήταν έτοιμος να γυρίσει το κλειδί, γεμάτος έξαψη, βιαστικός όσο ποτέ, θαρρείς και θα συντόμευε ο χρόνος με κάποιο μαγικό τρόπο, μα μια αδιόρατη σκιά δίπλα του τον έκανε να πεταχτεί πάνω αιφνιδιασμένος και έτοιμος για οποιοδήποτε ενδεχόμενο.
