Eens in een Blauwe Maan #Netties2017

Hoofdstuk 10

De daaropvolgende dagen gingen veel te vlug voorbij. Adelaide duchtte iedere seconde, maar de tijd leek voorbij te vliegen alsof het voortgeduwd werd door een sterke windvlaag. De nachten spendeerde ze door te luisteren naar Beau's regelmatige ademhaling, wetende dat deze in een paar dagen vervangen zou zijn door een akelige stilte. Ze deed amper een oog dicht, en iedere ochtend kostte het meer moeite om uit haar bed te stappen.

De motivatie om te gaan werken had ze ook niet, maar de keuze om niet te gaan, bestond niet. Met de dag voelde ze het leven uit haar vloeien op een manier die haar vaagjes bekend voorkwam. Het was een akelig gevoel, alsof een zwarte leegte een gat in haar borst brandde en ze er niets aan kon doen om het op te lossen. Alsof het voor altijd zo zou blijven, tot het gat zo groot werd dat het haar hele lichaam op zou slokken.

Meerdere malen had ze op het punt gestaan er met Beau over te praten. Om Beau de waarheid te vertellen, zeggen wat ze precies dacht, maar het bleek een onmogelijke opgave de woorden over haar lippen te krijgen. Er was een onzichtbare barrière die haar liet stikken in haar eigen woordenstroom iedere keer dat ze het probeerde. Uiteindelijk had ze het dan ook maar opgegeven. De feiten waren helder als glas; Beau zou vertrekken, en snel ook. Adelaide zou er niets aan kunnen veranderen.

De ochtend van Beau's vertrek kostte het haar nog meer moeite zichzelf het bed uit te duwen. Haar hoofd bonsde, haar ogen stonden strak en droog en haar mondhoeken werden naar beneden getrokken door de zwaartekracht. Ze deed niet eens een poging het te veranderen. Eerder had ze nog af en toe aan Louvels brief geprobeerd te denken - dat had haar de eerste paar dagen nog wel opgevrolijkt - maar nu had ook dat zo zijn effect verloren. Alles wat overbleef, was diezelfde kille leegte die om het hele huis hing als een ijzige sneeuwstorm.

Beau had haar koffers al gepakt en stond al ongeduldig in de gang te wachten. Ze leek niets te merken van Adelaides sombere stemming, leek zelfs niet te kunnen wachten om eindelijk weg te zijn. Die gedachte zorgde ook voor een pijnlijke steek. Zou Beau haar dan echt niet missen? Dacht ze dan echt niet aan haar, niet eens een klein beetje? Als het nu al niet zo was, hoe zou het dan zijn in de toekomst? Zou ze dan ooit nog iets van haar horen?

Adelaide wilde graag geloven dat het met Beau anders zou gaan dan met Louvel. De band tussen zussen was niet vergelijkbaar met een relatie op lange afstand. Zussen waren voor altijd. Zij en Beau zouden elkaar steunen voor altijd, zouden er voor elkaar zijn voor altijd. Maar ze had precies hetzelfde gedacht van Louvel. Precies hetzelfde, en toch maakte het geen verschil. Toch was hij daar en zij hier. Toch was er een zee aan afstand tussen hen, die door niets of niemand doorbroken kon worden.

Inmiddels stommelde moeder al ongeduldig van de trap af. "Daar zijn jullie!" riep ze toen geërgerd uit. Ze passeerde de laatste paar treden en kwam toen met haar armen over elkaar geslagen bij het groepje staan.

"Hoe laat vertrekt je trein?" vroeg ze uiteindelijk, toen ze doorkreeg dat beide dochters uit zichzelf niets zouden zeggen.
"Half zeven," antwoordde Beau. Het viel Adelaide nu pas op dat ook haar stem een beetje aangetast leek. Uiteraard kon het ook haar verbeelding zijn, maar ze meende dat ze enige trilling hoorde in haar stem.

"Jullie vader kan ieder moment hier zijn. Naar mijn mening is dat wel een goed punt om afscheid te nemen," deelde ze toen haar plannen mee.

Adelaides mond viel een stukje open en haar wangen leken nog slapper langs haar lijf te vallen. Haar stem leek zich vrij te vechten, en bleek hierin te slagen. "Afscheid nemen?"

De hoofden van haar moeder en haar zus draaiden zich tegelijk naar haar toe. "Precies, afscheid nemen," antwoordde haar moeder. "Dat leek me wel het fatsoenlijke om te doen."

Beau snoof verontwaardigd, maar moeder negeerde het. Ze hief enkel kort haar ogen ten hemel, alsof ze daar om raad moest vragen voor dit onhandelbare kind.