Veliahtın Hatunu

40

Olabildiğince erken atmaya çalıştım ama yine geç geldi değil mi? Üzgünüm. İyi okumalar. 😊😇

"Oha..." Başımı çevirip Tamay'a baktım.

"Ne oldu yine?" Bir süre öylece bana baktı. Gözleri dolmuştu.

"Yaa...Kıyamam ama." Hızla yanına gidip leptoba baktım.

"Uraz'ın eski sevgilisi...Sen, o musun?"  Alayla güldüm ve leptobu kapattım.

"Deli deli konuşma. Nerem benziyor be ona?"

"Her şeyin. Sadece o dövmeli ve piercingli değil o kadar! Deniz! Kayıp geçmişin-"

"Tamay! Yeter."

"Deniz! Bir kere dinle beni! Lütfen. Bak her şey yerine oturuyor. Sen demiyor muydun sadece 2 yıldır yaşıyor gibiyim diye? Hani hastanede açmıştın gözlerini? Hani hatırlamıyordun hiçbir şeyi? Sen o olabilirsin. " Alayla güldüm yine.

"Cidden delirmişsin sen." Ceketimi alıp evden çıktım. Dedikleri, akla mantığa sığacak cinsten değildi. Büyük saçmalamıştı bu sefer. Yol kenarındaki bir banka oturdum. Cebimi yokladığımda telefonumu bulamadım. Evde kalmıştı! Küfür mırıldandım ufaktan. Aklıma söyledikleri gelince sinirle yola fırladım bir anda. Fren sesi ile dibimde bir arabanın durması bir oldu. Korkuyla arabaya döndüm.

"Uraz?" Başıma bir ağrı girdi. Gözlerimi yumdum sıkıca, arabadan destek alırken.

"Tarık Sezgin kim ufaklık senin için?"

"Bu konuda sana şimdilik cevap vermeyeceğim Uraz Yaman. Henüz bu konuda hiç bir yetkin yok."

Tarık Sezgin...Kimdi o? Uraz... O ne alakaydı? 

"Özür dilerim. Gerçekten, görmedim seni. İyi misin?" Bana böyle bakma... Niye sürekli için yanıyormuş gibisin?! Gerçekten de benziyordum ona tamam ama... Aması yok. Çocuk benim yüzümden acı çekiyordu. Gözlerim doldu. Gerçekten de, Tamay'ın dediği gibi bir şey olmazdı değil mi? Lütfen hepsi bir saçmalıktan ibaret olsun Allah'ım...

"Bir yerin mi acıdı?" diyerek kollarıma falan baktı. Sanırım çarptığını sanıyordu. Gözlerim doldu. Neden ben?

"Hayır." diyebildim sadece. O da zar zor.

"O zaman neden ağlıyorsun ufaklık?" Yüzünü buruşturdu.

"Üzgünüm. Ağız alışkanlığı."
Ben, o değilim diyemedim. Onu daha da üzemezdim. Arabanın kaportasına yaslandım. Bir süre öylece yere baktım.

"O, olmayı dilerdim." O kızdan bahsediyordum. Adı neydi?

"Esila." İçim titredi bir anda. O an aklıma dank etti. Belki de gördüğüm o kabuslar, kabus değil de bir anıydı?

"Beynimin içinde, neden sürekli senin sesin yankılanıyor? Neden..."
Sustu sadece. Oysa konuşmasını istiyordum.

"Bir küçücük,aslancık varmış.Bir küçücük aslancık varmış.Kırlarda ko-ko koşar oynarmış.Annesi onu çok çok severmiş.Babası onu çok çok severmiş."

Niye durduk yere aklıma bu şarkı gelmişti?

"Seni eve bırakayım." Azıcık yerimde sıçramıştım. Çok dalmışım...

"Saol. Eve gitmeyeceğim. Biraz, hava almak istiyorum." Başıyla arkamı gösterdi. Sahile ne zaman gelmiştim ben? Arkamda sahil vardı demek ki...
Gülümsedim elimde olmadan.

"İşin yoksa, sen de gelsene?" Kaşları havalandı. Yutkundu sonra.

"Olur." Arabasını durdurup kilitledi ve arkamdan geldi. Kumlara uzandım gülümserken. Unutmuştum işte derdimi. Bu kadar basitti beni mutlu etmek.
Akşam üstüydü. Güneş battı batacaktı.  

"Biraz, kendini anlatsana?" Ona döndüğümde göz göze geldik. Boğazını temizledi.

"Anlatacak bir şeyim yok. Sen anlat."

"Aslında...Benim de yok." Gökyüzüne baktım uzunca.

"Yaman. Yani soyadım. Belki biliyorsundur zaten." Sırıttım. Bir yerden başlamak istiyordu. Güldüm elimde olmadan.

"Adımı kendim koydum."  dedim sanki pek önemli bir şey değilmiş gibi. Dirseğinin üzerinde durup bana baktı.

"Ne?" Güneş sırtından vuruyordu hafiften. Çok güzel gözüküyordu... Omuz silktim.

"Hiçbir şey hatırlamıyorum. 1 ya da 2 yıldır yaşıyorum sadece. Gerisi yok. Hastanede uyandım. Kaza yaşamışım falan... Yanımda bir çocuk vardı sadece. Yani çocuk dediğime bakma. Benden birkaç yaş büyüktü sanırım. Ne adını söyledi, ne herhangi bir şeyi... Elime bir kredi kartı tutuşturdu o kadar. Her ay yüklü miktarda para yollayacağını söyledi. Bir de kimlik çıkartmam gerektiğini söyledi. Sonra da gitti. Hastane kayıtlarından adımı öğrenmeye çalıştım. Yoktu. Ne beni tanıyan biri vardı, ne de yardımcı olan... Benim kaldığım hastane odasındaki hasta kayıtları bomboştu. Çoktan silinmiş... Öyle yani. " Bir süre öylece bana baktı. Ben gökyüzüne bakıyordum hala ama hissediyordum. Gülüp kafasını ittirdim. Kuma uzandı.

"Heyy... Yine de o kız olmam imkânsız. O yüzden...Bu düşünceyi aklınızdan çıkartın. Ben, benim. Ve öyle de kalacağım."

"Yine de...Biraz da olsa bana yakın olamaz mısın? Buna ihtiyacım var... Hemen itiraz etme. Sadece arada konuşalım, aynı olan derslerimizde yanına oturayım mesela? Ya da beraber müzik dinleyelim, kitap okuyalım? Ya da bana makyaj yap?"

***

"Abartma ama..." Güldüm.

"Şişşht. Söz çok yakmayacağım canını." Ofladı. Makyaj fikri cazip gelmişti.

"Ya da, önce sen bana yap."

"Ne?" Sırıttım.

"Mimar olacak adamsın... Bunu mu beceremeyeceksin?" Gelen cesaret ile önüme oturdu.

"Tamam." Göz kalemini açıp dudaklarıma yöneldiğinde güldüm ve elini tuttum. Gözüme çıkardım elini. Yutkundu duraklarken.

"Gözümü oymazsın değil mi?" Omuz silkti.

"Emin olamam." Kafamı salladım.

"O zaman ne olur ne olmaz çıkartayım."

"Ne?" Elimi gözüme attım ve lensleri çıkarttım. Kenardaki kutusuna koyup geri, onun yanına döndüm. Sapsarı olmuştu suratı. Sesleniyordum ama cevap vermiyordu. Korkutmaya başlamıştı. Yanağına vurdum yavaştan. Elimi tuttu bir anda.
Gözlerim karardı yine. Birkaç gündür klasiğim olmuştu bu.

" Ben, nasıl biriyim? Sana göre, çevreye göre? " Yutkundu.

" Pek anlamadım soruyu ama... Şöyle ki açıkcası biraz korkutucusun. Bana değil. Ben senin nasıl biri olduğunu biliyorum. Sadece insanlara korkutucu gözükmeye çalışıyor gibisin. Sana yaklaşmasınlar diye... Aslında meraklı birisin ama karşındaki söylemediği sürece hiçbir şeyi sormuyorsun. Zekisin... Hızlısın. Güçlüsün. Değer verdiklerini canın pahasına koruyorsun.. Bir de... Gülüşün çok güzel. "

Hızla gözlerimi açtım. Bu onun sesiydi. Evet onun! Emindim! O zaman, ben cidden o muyum? Yani o kız...Esila. Ben miydim?

Gerçekler gün yüzüne mi çıkıyor? Yoksa öylesine bir şey mi?

Diğer bölüme kaldı o da desenize? Hepinize iyi GECEler dilerim. Öpüldünüz😘😚