A Dance With Dragons

Κίρα

Τα κατάφερα! Μπορεί να μου πήρε κάπου δυο μήνες (ντρέπομαι για λογαριασμό μου) αλλά κατάφερα να τελειώσω το κεφάλαιο και να κάνω update.... Και τώρα φοβάμαι πως όλοι θα έχουν ξεχάσει τι έγινε στα προηγούμενα κεφάλαια... Υπόσχομαι πως θα γράψω το επόμενο πιο γρήγορα ;-)

''Σου το 'πα πως έπρεπε να ιππεύσουμε πιο γρήγορα'' είπε ο άγνωστος καστανόξανθος άντρας που στεκόταν δίπλα στην Νερίσσα Ντρόγκομιρ.

Η κοπέλα ύψωσε απηυδισμένη το βλέμμα της στο ταβάνι, έκλεισε τα μάτια της και έπιασε την ράχη της λεπτοκαμωμένης μύτης της. ''Θεοί, δώστε μου υπομονή... Σου το είπα ίσα με δέκα φορές, δεν μπορείς να ξεπεράσεις σε ταχύτητα έναν δράκο που πετάει. Σταμάτα με αυτή την ανοησία!''

Ο νεαρός ξεφύσηξε θεατρικά σαν να ήθελε να δηλώσει πως η συμπεριφορά της ήταν παράλογη. Ήταν ένας όμορφος άντρας. Το ηλιοκαμένο δέρμα του έκανε τις άκρες των μαλλιών του να φαίνονται πιο ξανθές και μαρτυρούσε πολλές ώρες στον ήλιο, αλλά δεν ήταν ταλαιπωρημένο. Ο τρόπος που στεκόταν δίπλα στην Νερίσσα μαρτυρούσε άνεση. Σπάνιο φαινόμενο, αφού συνήθως η Νερίσσα έκανε άντρες που είχαν δυο φορές το μέγεθος της να ζαρώσουν από τον φόβο.

''Πως το ξέρεις αν δεν προσπαθήσεις; Είσαι βαρετή''

Αν τα βλέμματα μπορούσαν να σκοτώσουν τότε ο νεαρός άντρας ήταν σίγουρα νεκρός. ''Δεν είμαι βαρετή''

''Ό,τι πεις... Είμαι σίγουρος πως είσαι το πιο συναρπαστικό άτομο που ξέρεις, πριγκίπισσα''

''Τι λένε;'' ψιθύρισε η Αμελί δίπλα της.

''Δεν έχω ιδέα'' αποκρίθηκε η Κίρα χωρίς να μπει στον κόπο να χαμηλώσει την φωνή της.

Ένα τρίτο άτομο μπήκε μέσα στο σπίτι όσο η Νερίσσα και ο άγνωστος συνέχιζαν να λογομαχούν. Ο ξεβαμμένος ταξιδιωτικός μανδύας κυμάτιζε γύρω από τα πόδια του καθώς περπατούσε, λες και το ύφασμα χόρευε στον κρύο φθινοπωρινό άνεμο, αλλά η κουκούλα ήταν ριγμένη στους ώμους του, αφήνοντας το πρόσωπο του εκτεθειμένο.

Ο Ντέβαν πάγωσε, μένοντας τόσο ακίνητος που θα μπορούσες να τον μπερδέψεις με άγαλμα. Όλο το αίμα στράγγιξε από τα μάγουλα της Ορόρας, αφήνοντας το πρόσωπο της κάτωχρο. Η Κίρα έτρεξε να πάρει τον Ραίγκαρ από τα χέρια της. Φοβήθηκε ότι θα της έπεφτε. Η Ορόρα έπιασε το μπράτσο της πολυθρόνας για να στηριχθεί και κάθισε.

Στερέωσε το μωρό στον γοφό της και ακολούθησε το παγωμένο βλέμμα της Ορόρας που ήταν καρφωμένο στο νέο πρόσωπο μέσα στο σπίτι. Ήταν ψηλός σαν τον Ντέβαν και η παρουσία του είχε κάτι που σου έδινε την εντύπωση ότι γέμιζε τον χώρο. Της ήταν ξένος αλλά τα μάτια της τον αναγνώρισαν πριν από το μυαλό της, εστιάζοντας στις μικρές λεπτομέρειες, όπως τις απαλές τούφες των μαλλιών του που σγούραιναν ελαφρά στις άκρες και είχαν την ίδια χρυσή απόχρωση με τα μαλλιά της Νερίσσας. Τα μάτια του ήταν ένα πιο φωτεινό μπλε απ' ότι της Νερίσσας, ακουαμαρίνα αντί για ζαφείρια. Το πρόσωπο του είχε τις χαρακτηριστικές, αρχοντικές γωνίες των Ντρόγκομιρ.