[Zawgyi]
ကိုယ့္အသိစိတ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္ေသးသည္မွာ ျခံထဲကို ဝင္လိုက္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက...။ ေအာ္တိုအဖြင့္အပိတ္တံခါးက သူ႔လက္ထဲက ထိန္းခ်ဳပ္ခလုတ္ေလးထဲမွာ သူ႔အလိုက် အဖြင့္အပိတ္လုပ္ေပးလို႔...။ သာမန္တစ္ထပ္အိမ္တစ္လံုးစာနီးနီးျမင့္မားေသာ သံတိုင္တံခါးႀကီး၏အေနာက္တြင္ ေႁမြတစ္ေကာက္ေခြေကာက္ေနေသာ သဏၭာန္ႏွင့္အလားတူေသာ လမ္းတစ္လမ္း႐ွိေနသည္...။
ကားတစ္စီးစာအက်ယ္သာ႐ွိေသာ ဒီလမ္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်ပ္မွာက ညဘက္မို႔ ေသခ်ာမျမင္ရေသာ္လည္း ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီး႐ွိေနသည္ဆိုတာ ထြန္းထားေသာမီးတိုင္ေတြအကူအညီအရ သိေနသည္...။
ျခံတံခါးေပါက္ႏွင့္ အိမ္က အရမ္းႀကီးမေဝးလြန္းသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္ထင္...။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ႀကီးေ႐ွ႕ သူရပ္လိုက္ရင္း လက္ေဗြစစ္ေနခိုက္...Baekhyun အေတြးထဲဝင္လာသည္က hyung ေျပာဖူးေသာ စကားတစ္ခ်ိဳ႕...အခုလက္႐ွိ Chanyeolက အေဖကလဲ စြန္႔ပစ္...အေမကလဲ လက္မခံလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေနေနရသည္ဆိုေသာ အခ်က္...။
အေတြးထဲက အခ်က္တစ္ခုအတြက္ ရင္ဘတ္ထဲက ေက်ာပိုးအိတ္ကို နံေဘးကိုေျပာင္းဆြဲလိုက္ရင္း...အိမ္ႀကီးထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့...ထင္ထားသည့္အတိုင္း အိမ္ႀကီးအတြင္းက ေမွာင္မဲလို႔။
" ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူး...
ငါတစ္ေယာက္တည္းေနတာ... "စပ္စပ္စုစု ေျခဖ်ားေထာက္ကာ မရမကကို အိမ္အတြင္းကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္အတြက္ Chanyeolက အရိပ္အကဲသိစြာ ဆိုလာသည္...။
" သိသားပဲ...တစ္ေယာက္တည္းေနတာ... "
Chanyeol အံ့ၾသသြားဟန္ျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေနာက္ကိုယို႔သည္။ပြင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ တံခါးကေနပင္ Baekhyun အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္လာလိုက္သည္...။