Inktzwart hart

20. Luke

20. Luke

Gaat goed, zeg. Wat een domme opmerking. Ze had vast meer dan een vriendje gehad. Waarom riep ik dat in vredesnaam?

Een van haar wenkbrauwen verdween onder haar pony en ze mompelde iets dat bijna onverstaanbaar was, maar ik kon er iets van maken dat klonk als: 'Is dat van belang dan?'

Misschien had ze meer gedronken dan ik dacht. Misschien hadden wíj meer gedronken dan ik dacht. Als ik niet zoveel gedronken had, had ik haar vast ook niet gezoend. Of wel. Want god, wat was dat lekker. Ik staarde naar haar mond. Als ik niet gestopt was, was het vast niet alleen bij zoenen gebleven. En dat was niet wat ik wilde in een club vol met goedkope decoratie-ananassen. En er was geen plek waar ik het af zou kunnen maken. Mikey zou me uitlachen en een hotelkamer huren voelde zo goedkoop. Alsof ze een of andere prostituee was.

Met een hand ging ik door mijn haren.

'Ja,' zei ik tenslotte, 'dat is van belang, want dan zou je weten dat het vrij normaal is dat een jongen een meisje naar huis brengt.'

Ze snoof en mompelde nog iets, maar dit keer kon ik er niets van maken en misschien was dat maar goed ook.

Ik sloeg mijn arm steviger om haar middel en ze giechelde, haar warme adem in mijn nek. Toen ik haar winkel binnenstapte, kwam ik er voor plectrums en wist ik niet dat ik er een heel leuk meisje zou ontmoette. Eentje die me niet kende, die niets anders van me wilde dan het geld van de plectrums. Eens geen 'jij bent toch van die boy band?' opmerkingen of gegil. Ik had me niet gerealiseerd hoe erg ik daar aan toe was tot ik haar tegen gekomen was.

'Woon je boven de winkel?' vroeg ik. Het antwoord was een 'hmhm' en ze leunde zwaar op me, maar ik vond het niet erg. Als we ons hele leven zo door zouden kunnen brengen, zou dat ook prima zijn.

Even was het stil en toen mompelde ze; 'Je hebt een slecht geheugen, Luke, want je hebt me daar al eens opgehaald.'

Verdomde drank ook. Dat wist ik. Natuurlijk wist ik dat. 'Ik maakte maar een grapje.'

Haar antwoord, een 'tuuuurlijk' werd nogal uitgerekt en ik grinnikte.

De straten van Londen leken overal druk te zijn, maar gelukkig was er niemand bij wie er een lampje ging branden wie ik was. En daar wilde ik best een dansje om doen, want ik was het weleens zat om altijd 'Dé Luke' te zijn. Ik was gewoon een jongen, gewoon Luke voor mijn vrienden, familie, maar voor fans was ik veel meer en dat was iets dat ik me nooit gerealiseerd had voor ik bekend werd. Ik had ook mijn idiolen, maar ik had me altijd beseft dat zij ook mensen waren met een eigen leven, niet alleen maar dat idiool. Ik beet op mijn lip en leunde naar het meisje toe. Als ik haar nu wat zou vertellen, zou ze het morgen dan nog weten? Ik liet haar los en ze zwalkte verder, duidelijk behoorlijk dronken. Misschien moest ik het risico nemen. Als bleek dat ze een hysterische stalker werd, kon ik altijd nog een nieuw telefoonnummer nemen. In gedachten hoorde ik mijn moeder al zuchten als ik weer eens een nieuw nummer nodig zou hebben. 'Waarom heb jij altijd dit soort dingen? Jack* heeft dit nooit gedaan? Je was zo'n gemakkelijk kind.' Ik had haar weleens gezegd dat de makkelijkste kinderen de moeilijkste pubers waren en daarop had ze alleen maar gezucht.

Nog iets dat verpest was door het bekend worden. Iets wat ik maar al te graag kon missen.

'Flinn,' mompelde ik, 'ik ben eigenlijk iets bekender dan ik je verteld heb.'

Nu draaide ze haar hoofd en haar ogen leken helderder dan eerder te staan. Shit, was ze dan toch minder dronken dan ik dacht? Had ik dan toch mijn mond moeten houden? Nu kon ik niet meer terug.

'Ik verkoop shows uit. Hele grote shows.' Ik mompelde het heel zacht, zodat mijn stem bijna niet boven het voorbijrazende verkeer uit kwam, maar ze knikte, een teken dat ze het gehoord had.

'Net zo groot en bekend als Ed Sheeran?'

Even dacht ik aan de roodharige Engelsman. 'Ja zoiets.' Alleen dan in een heel ander genre, voegde ik er in gedachten aan toe, maar dat ging ik niet ook nog hardop zeggen. Ik had al teveel verteld en mijn bandmaatjes zouden me vermoorden als ze het wisten. Maar dan ook echt. Lekker bezig, Luke. Waarom had ik mijn mond niet gewoon kunnen houden? Omdat er niemand is met wie je dit kunt delen. En Flinn het zich toch niet meer herinnert.

Uiteindelijk kwamen we bij de flat aan en Flinn hing zo ongeveer om me heen, haar arm om mijn middel, haar hoofd tegen mijn schouder. Ik slikte en dacht er ineens aan hoe het zou zijn om met haar in mijn armen in slaap te vallen. In slááp vallen. Alsof we een of ander bejaard stel waren. Zou ik niet ontzettend wilde seks met haar moeten willen hebben in plaats daarvan? Hier moest ik absoluut mijn mond tegen de anderen over houden, die zouden alleen maar keihard lachen. Vooral Mikey zou niet meer bijkomen.

'Flinn,' mompelde ik in haar oor, maar nu ik iets teveel gedronken had, kon ik niet meer zo goed mikken en kwamen mijn woorden in haar haren terecht. 'Moet ik je naar boven brengen of lukt het ook zonder mij, denk je?'

Haar woorden werden aan elkaar geregen zonder spaties tussen de woorden. 'Hetluktzoookwel.'

Pas toen ze zich van me losmaakte, realiseerde ik me dat ze 'Het lukt zo ook wel' gezegd had en ik liet haar los. Ze greep zich vast aan de trapleuning, grijnsde breed naar me en toen kotste ze mijn schoenen onder.

*Jack: Ja, ik weet dat Jack niet de enige broer is, maar daar heb ik nu bewust voor gekozen :-)