Een voor allen

6 | Door het zwarte oog (2)

Dit is geschreven door ghostrockers101
Het is het vervolg op hoofdstuk 5.

~~~

Een grote massa mensen is de perfecte verstopplek. Niemand weet waar je precies bent en het is er heel moeilijk om je te vinden tussen iedereen. Soms hoorde ik vaag mijn naam fluisteren en mensen naar me wijzen. "Hey, is dat niet de manager van de Ghostrockers?" "Ja, volgens mij heet hij Pieter ofzo..."

Wow! Het voelde raar om bekeken te worden terwijl niemand ook maar iets aan mij merkte. Ik bedoel, ik ben geen gevluchte crimineel ofzo. Mwoehahahahah! Normaal gezien kon het concert elk moment beginnen, maar ik wist beter. Terwijl iedereen in spanning wachtte, wist ik dat er niets meer was om op te wachten. Dat iedereen gewoon zijn kostbare tijd zat te verdoen. Ik genoot ervan met volle teugen, vooral toen ik Dora met gespannen oogjes het podium op zag klimmen. Op zo'n groot podium leek zij nog kleiner!

Ze tikte op de microfoon. "Dames en heren, jongens en meisjes, de Ghostrockers laten een beetje op zich wachten net als alle grote sterren," even moest ze een zenuwachtig lachje onderdrukken. Alle fans schreeuwden oh en aah en eentje riep zelfs boe! Mijn grijns werd met de seconde groter, maar niet te groot zodat het niet zou opvallen. Ik keek op mijn horloge en zag dat de Ghostrockers nu al meer dan een kwartier te laat waren. Waarschijnlijk bleef er enkel nog een hoopje as over van hen. Vaarwel Ghostrockertjes!

Na nog een halfuur te wachten waren alle fans verveeld. Niemand leek nog zin te hebben in het concert. De ene slurpte van een vies uitziend drankje terwijl anderen dan weer op hun gsm bezig waren. De "gezellige" sfeer van daarnet was helemaal weg. Net toen ik een vreugdes-sprongetje waagde gingen de alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. In mijn ooghoek zag ik iemand met zo'n blauwe muts op lopen naast iemand met dezelfde krulletjes als Jimmy. Mijn vermoedens klopten en ik vloekte zo hard dat iedereen opkeek.

"Hallo allemaal, wij zijn de Ghostrockers!" Mila schreeuwde door de microfoon terwijl de rest hun instrumenten namen. Hoe kon dit? Wat? Ze zouden dood moeten zijn! Wat? Onee! Tante vermoord me! Snel begon ik een nieuw plan te bedenken. Misschien als ik een bom plaats bij... nee, slecht plan. Misschien kan ik vergif in... nee, dat heeft ze onmiddellijk door. Of als ik... nee!

Ik vervloekte mezelf maar vooral Yoeri. Hoe kon die dikzak zo dom zijn om de bom verkeerd te plaatsen! Alle fans gingen ondertussen uit hun dak. Mila stond daar maar een beetje te praten op het podium. Oh joepie! Ze gaat een filmpje tonen, dacht ik. Sarcasme tot en met. Maar toch spitste ik even mijn oren. Het leek wel of ik tante hoorde op de video! Nee! Ze toonden beelden van mij, van het Zwarte Oog, van de bijeenkomst! Nee! Hoe konden die etters ons zo in de weg zitten? Hoe kwamen ze aan die beelden? Wij zijn de geheimste bende van misschien wel heel Europa!

"Dit," zei Mila, " zijn beelden van het Zwarte Oog. Het is een criminele organisatie met als leden onder andere Pieter Verlinde." De hele menigte hapte naar adem en ik zag een meisje vooraan flauwvallen. Ik moet hier weg en wel nu meteen! Ik wurmde me zo snel mogelijk tussen alle mensen terwijl Mila haar verhaal afmaakte.
" Zij zijn de opdrachtgevers van Rocco Kent. Zij zijn de echte moordenaars van de Freebirds, en wij, de Ghostrockers, hebben daar de bewijzen van." Mila ging verder alle misdaden opnoemen. Ik maakte gewoon dat ik wegkwam. Ze haalde een koffertje uit en toonde verschillende bewijzen. Alle fans keken verbluft. Ik zei geen pardon of excuseer, nee, ik botste tegen iedereen in de hoop sneller weg te geraken. Een dikke man nam me vast.

Hij droeg een Mila- muts en een t-shirt van de Ghostrockers. Moest ik hem gezien hebben in een andere situatie, dan had ik waarschijnlijk niet meer bijgekomen van het lachen. De man torende wel een halve meter boven me uit en had een dreigende blik in zijn ogen. "Verrader! He durf je!" Hij stompte in mijn maag. Het voelde alsof alle lucht in een keer uit mijn longen werd geblazen. Het deed zo veel pijn! Briesend van woede liet hij me los.

"Ik heb er ook niet zelf voor gekozen!" schreeuwde ik helemaal in paniek. Het was deels waar. Tante wou me bij de organisatie omdat ik slim was. Ik vond het heerlijk om iemand pijn te doen, maar ik heb er nooit zelf voor gekozen om iemand te vermoorden.
Ik hoorde de sirenes buiten. De man had me los gelaten, maar die vrijheid behield ik maar voor een paar seconden. Een agent greep mijn polsen terwijl een andere zijn boeien uithaalde. Krakend kwamen ze rond mijn polsen terecht op mijn rug en ik kon geen kant meer op. Iedereen juichte omdat ik,"de slechterik", gevangen was.

Ik zou nooit meer vrij zijn. Eenmaal dat ik in de gevangenis terecht zou komen, zou ik er nooit meer uit geraken door alle daden die het Zwarte Oog heeft gedaan. En zelf als ik ooit vrijkom zal Tante me het leven zuur maken met een van haar marionetten.

Ik kwam haar tegen op de gang op weg naar mijn isoleercel. Haar ogen spuwden vuur.
Lafaard! Schreeuwde ze.

Een geluk bij een ongeluk dat de politie iedereen van onze organisatie te pakken had, anders zou tante er zeker voor gezorgd hebben dat ik morgen al dood was.