Kurban: 13. Bakire

Bölüm 1 - Gölge

1
GÖLGE

"İyi akşamlar Meredith."diye seslendim fularımı boynuma dolarken. Kot pantolonumun üzerine giydiğim deri ceketim hava için fazla uygun değildi ve yağan yağmura bakılırsa hem üşüyecektim hem de sırılsıklam olacaktım. Harika!

"İyi akşamlar Angel."diye seslendi tezgahın arkasından. Kitabımı çantama tıkıştırdım ve tezgahta duran tepsilerdeki sıcacık kurabiyelerden birisini ağzıma attım.

Meredith yanaklarımın şişmiş haline gülmeye başladı. "Yurda mı gidiyorsun? Yanında biraz götür istersen. Jessie de seviyor."

Ağzımdakini daha hızlı çiğnemeye başladım ama aynı zamanda kafamı iki yana sallıyordum. Jessie en iyi arkadaşımdı. Biraz uçuk ve çılgındı. Oldukça güzel, uzun boylu bir kızdı ve lafını kimseden çekinmeden söylemesiyle tanınıyordu. Tabii bir de ilginç ya da onun deyimiyle ilgi çekici kıyafetleriyle. Yurt odasında beraber kalıyorduk. Onun gardırobundan bir şeyler takas edip, onları giydiğimi düşünmek en kötü kabusumdu.

"Tesekkür eder-im. Ama gerek- yok."dedim ağzımdakileri püskürtmemeye çalışarak. Ama sonra kafamı eğerek düşündüm ve yiyeceğe ihtiyacım olduğu aklıma geldi. Yapışkanlı poşetlerden birisini alarak içine üç tane kurabiye attım. Ve el sallayarak uzaklaştım. Kapıyı açtım. Çıngırak sesi yankılanırken soğuk hava yüzümü yalayarak geçti. Daha kalın şeyler giymeliydim. Gökyüzü artık kurşuni renkte değildi. Hava kararmıştı.

"Ah, Angel. Maaş çekini unuttun."diye bağırdı Meredith. Kapıda durarak ona döndüm ve koşar adımlarla yanıma gelişini izledim. Kağıt parçasını hızla elinden kaptım ve çantama tıkıştırdım. Kırmızı siyah sırt çantam depodan farksızdı.

"Meredith karşı caddedekiler duymamıştır. Rica etsem onlar için de maaş çeki taşıdığımı haykırır mısın?"

Meredith önce şaşkınca baktı. Sonra kahkahayı patlattı. "Çok konuşmayın hanımefendi. Kütüphaneye mi?"

Elimdeki kurabiye kalıntılarını silkelerken kafamı salladım. "Evet. Hadi gir içeri üşüyeceksin."diyerek kapıdan içeriye doğru itekledim onu ve ellerimi cebime sokarak ilerlemeye başladım.

Okulun kütüphanesinden dışarıya çıktığım pek söylenemezdi. Ve gece bekçisi Carl, bir iki kurabiye ve kahveye en iyi arkadaşım oluyordu. Yurt bekçisi Frank ise daima uyurdu ve ben istediğimde kedi kadar sessiz olabilirdim. Yani... Neredeyse. Birkaç kez yakalandığımdan artık benimle ilgili elinde koz vardı. Pis inatçı keçi.

Aralıklı olarak yerleştirilmiş sokak lambaları, kaldırımları ve ana caddeyi aydınlatıyordu. Caddeden araçlar geçiyor, birkaç adam kaldırımda ilerliyordu. Lanet olsun. Saat akşam on olmuştu. Normalde kafede beş - dokuz arası çalışırdım. Bugün yoğun olduğundan bir saat geç çıkmıştım. Adımlarımı hızlandırdım.

Her adımda kendime telkin edici bir şeyler söylüyordum. Döndüğüm her arayla birlikte sokaklar tenhalaşıyordu. Gölgelerin arasında hareket eden bir şeyler görüyordum şimdi. Hay lanet! Paranoyaklaşmak mı? Kim, ben mi?

Okul ve kafenin arasında yarım saatlik yürüme mesafesi vardı. Bugün benim yaptığım gibi koşar adımlarla ilerlerseniz yirmi dakika da yeterli oluyordu. Ceketimin içine giydiğim kapüşonlumun lacivert kapüşonunu kafama geçirdim ve ellerimi deri ceketimin ceplerine iyice gömdüm.

Hava oldukça soğumuştu. Burnumun uyuştuğunu hissedebiliyordum. Sokaklar sessizleştikçe aklıma Mision Center'da kaybolan kızlar gelmeye başladı. Kendi kendimi korkutuyordum! Harika!

Bir ay içinde üniversitede okuyan dört kız kaybolmuştu. Üçü ölü bulunmuştu. Diğerindense haber yoktu. Artık koşuyordum. Sağımdan şiddetli bir rüzgar eserek saçlarımı savurdu. Canlı bir gölge gibiydi. Gözlerimi hızla kırparak ayaklarıma odaklandım. Hızlı koşardım. Bu benim en önemli özelliğimdi. Fazla hızlı koşardım hatta. Erkek arkadaşlarımı bile geçebilirdim lisedeyken. Koşu takımından neden çıktığımı hala bilmiyorum ama sabahları mutlaka bir buçuk saat koşuyordum ve maaş çekimi kimseye kaptırmaya niyetim yoktu.