Another Life|| BTS ✔

1.0

Bana yazmam için ufak bir gaz veren kıza teşekkür ederim bu arada 😂😂 jikookhope Uzun zaman olduğunu fark ettim ve dedim bir bölüm yazayım~

JungDaisy yoğun olduğunu biliyorum bölüm umarım sana motive verir. Fighting~~

~

Daisy hakkında bilmediğim bir çok şey vardı.

Ne sever, ne sevmez, genelde nasıl giyinir, babası ile ilişkisi nasıl, bir sevgilisi var mı, abisi ile arası nasıl...Bunların hiç birini bilmiyordum ve bildiğim halde sormak bana tuhaf geliyordu.

Haze ile tıpatıp aynı görünmesine rağmen bu kadar farklı olmaları beni bir yandan üzse de, bir yandan da Haze'den gerçekten ayrılamadığımm için mutlu hissettiriyordu. Sonuçta geldiğim yerde de onun gibi birisi vardı ve her ne kadar üzücü olsa da vardı. Belki bu hayatta da ölünce, bir başka hayatımda yine Haze ile karşılaşabilirdim. Haze, benim kaderim olabilirdi.

Daisy'nin kollarını havada tutmaya devam ederken içimden bir ses öyle kalmamı söylüyordu. Diğer bir ses ise, ayıp bir şey yaptığımı ve Daisy'nin bundan hoşlanmadığını söylüyordu. İkinci sesi dinledim, yavaş yavaş geri çekildim ve Daisy'nin yüzüne bakmadan yavaşça öksürdüm.

"Pardon, ben şey..."

"Önemli değil. Senin yanında bu kaybımdan bahsetmemem gerekirdi."

Ona baktım. Ben...ailemi kaybetmiştim. Ama Haze'e o kadar odaklanmıştım ki her şeyimi kaybettiğimin farkına varamamıştım. Üstelik kaybettiğim en önemli şey de değildi.

Ölmüştüm ben.

Bir trafik kazası geçirmiştim, arabanın kaputundaki kırıklar karnıma batmış ve belki organlarımın fazlasıyla zarar görmesinden belki de kan kaybından lüks bir hastanede can vermiştim.

Bir rüya görüyor olabilirdim. Diğer yaşamıma geçmeden önce birileri, belki Tanrı belki de değil, değer bilebilmem için bana bu oyunu oynuyordu. Olamaz mıydı? Olabilirdi.

Bir rüyadaydım belki ve Haze şuan oralarda bir yerlerde mezarıma bakıp göz yaşı döküyordu. Ama yanımda yoktu, yanımda olan kişi Daisy idi.

"İyi misin Jimin? Benzin attı."

Gözlerimi halıdan çekip Daisy'ye çevirdim. Tonuna aşık olduğum kahverengi gözlerinin içine baktım. Bir şeyler eksikti bu gözlerde. Belki de yaşanmışlıktı. "Anlatsam...inanacak mısın?"

Daisy küçük bir gülümseme sundu. "Ne anlatacaksın ki inanmayacağım? Kayıplarla mı alakalı?"

Bilmiyordu. Bir bilseydi, belki deli olduğumu düşünürdü. Bir daha beni görmek istemezdi. Ondan tamamen uzaklaşabilirdim.

Daisy'i taklit edip gülümsedim. "Yetimhanede yaşayan biri daha büyük ne kaybetmiş olabilir değil mi?" Daisy anlamak istercesine suratıma baksa da anlayamazdı. İfade okumakla anlaşılabilecek bir şey değildi. Ölüydüm ya ben..!