Chapter 20

7.1K 82 20
                                    

(Nakaraan)

Bigla nalang nya akong itinayo. He faced me and caressed my left cheek. "Tara, I believe we started at the wrong foot. This arrangement was arranged not by us but our parents. But three years is enough. Naniniwala ako na hindi pa huli ang lahat sa atin. I want to start anew. "

All I can see is determination and sincerity in his eyes. Pakiramdam ko, anytime, mapapaupo nalang ako sa buhanginan.

He took my hand and entwined it with his. "Please take a chance with me."

Chapter 20

Tara's POV

Tok! Tok! Tok!

"Ready?" 

"Saglit lang. Malapit na. Going out." 

"Okay. Bilisan mo ng konti ha. We're getting late."

Well, currently, nagsusuklay at nag-aayos na lang naman ako ng gamit. Tiningnan ko ang oras sa wrist watch ko. 7:45. Shoot. I instantly grab my bag and coat at dali daling lumabas ng kwarto.

"Why didn't you tell me? Quarter na pala! Let's go! Baka malate tayo sa meeting!" 

He chuckled. "Yes ma'am!"

I was still busy checking my things habang nasa daan. Baka kasi may nakalimutan na kailangan sa meeting. When I finished doing so, tsaka ko lang napansin na we're on the opposite way papunta sa opisina.

I looked at Kent. "Shortcut ba to?" 

Sumulyap ito sa akin and smiled. "Nope." 

"E where are we going? Baka malate tayo." 

"Did you check your schedule my wife?" 

My wife. Saglit akong natigilan pero agad din namang nakasagot. "A-ah, oo. Ang alam ko may meeting tayo ngayong umaga." 

He chuckled. "Yeah, we do have a meeting pero mamaya pa yung 10." 

"What? E bakit ang aga nating umalis?" 

"Because I think it's better if we're having our breakfast together." He smiled.

Since nung bakasyon namin sa Batangas, everything had changed. Mas nakilala ko si Kent. More on actions than words. A gentleman. Sweet and caring. Protective. 

Hindi pa namin napapag-usapan yung mga nangyari nun, but ofcourse, pumayag ako. Alam kong walang masama to give him and myself a chance. And actually now, I'm starting to believe na I will not regret it.

"Idling?" 

Tsaka lang ako nagising sa monologue ko. "A-ah, sorry." 

He smiled. "It's fine. Let's eat?" 

Tumango ako.

We finished and eventually, dumeretso na kami sa opisina. Since din nung nakabalik na kami at started na pumasok na ulit sa trabaho, he is always insisting na magkasabay kami. Kaya ngayon, it's either sya ang sasama sa akin kapag may lakad ako or vice versa. 

Paakyat na kami ngayon at ngingiti ngiti na naman si manong guard. Well atleast, ngayon, may improvement na talaga. Sige, smile lang manong! Haha.

Haay. 9:00 pa lang. There's still one hour na pagiintay. Wala naman akong gagawin ngayon kasi company meeting lang naman yung meeting mamaya. Wala masyadong pag-aaralan. At kung kelan pa naman ako bumalik sa trabaho, tsaka walang magawa. I opened my laptop and played games. 

Bigla namang nag-ring ang phone ko. I just picked it up and answered.

"Hello?"  

What are you doing? ] 

EVERYTHING ARRANGED [ON HOLD]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon