De liefde van mijn nieuw leven

41. Ontspanning

41. Ontspanning

Het ontbijt was een nogal ongemakkelijke bedoening. Het leven zonder grootouders in de buurt had wel zijn voordelen, nu zijn ze er terug en willen vrijwel alles weten. Brendan blijft een meubelstuk en het ergert me met de minuut meer.
Tegen het einde van het urenlang durende ontbijt ontplof ik.
'Mam' zeg ik, het gaande gesprek onderbrekend, 'ik help Brendan wel bij het zoeken van een slaapplaats.'
'Amber-Rose' sist mijn grootmoeder afkeurend, 'nu toch niet. Je grootvader is nog steeds aan het eten en bovendien onderbreek je ons gesprek.'
Ik kijk haar aan, voor ik terug mijn hoofd draai en naar mijn moeder kijk. Haar blik spreekt boekdelen en ik moet er bijna om lachen.
'Dat is een goed idee, Amber' hoor ik haar zeggen en de ogen van mijn grootmoeder vergroten zich enkele millimeters. Brendan kucht en onze ogen kruisen. Hij heeft het ook opgemerkt. 'Zorg dat je voor één uur terug hier bent.'
'Zal ik doen. Smakelijk nog.' Zeg ik tegen mijn grootouders. Beide hebben een frons op hun voorhoofd, hun ogen blijven op onze rug branden en eenmaal in de grote inkomsthal steken ze van wal tegen mijn moeder.
'Annalee, waar zijn haar manieren! Ik zeg het je, die jongen doet haar helemaal geen goed'
Brendan sleurt me het huis aan.
'Ik wil je terug zien glimlachen.' Zegt hij, dus forceer ik een glimlach voor hem.

Mijn grootouders zorgen er gelukkig niet voor dat mijn humeur de rest van de dag verpest blijft. Na tien minuten is het zogoed als verdwenen, Brendan's onnozele moppen zullen er vast wel ergens bij geholpen hebben.
'Ik ken een plaatsje waar we op de computer kunnen zoeken' begin ik maar Brendan haalt zijn schouders op.
'Je hoeft helemaal geen moeite te doen, één telefoontje en het is allemaal in orde.'
Ik kijk hem even aan voor het tot me doordringt.
'Juist' stoot ik uit, 'rijke ouders.' Ik knip even met mijn vingers en Brendan grijnst voor hij me dichter naar zich toe trekt. Weer dat kusje op mijn slaap.
'Je lijkt zo ontspannen' merk ik op en hij bromt iets.
'Miami is achtergebleven.'
Ik glimlach en vlecht mijn vingers door die van hem. 'Heb je geen telefoontje dat je moet plegen?'
Brendan knippert met zijn ogen. 'Je leidt me teveel af.'
Ik grinnik en trek hem zacht met me mee.

In stilte luister ik zijn telefoon gesprek af. Het is zo gemakkelijk. Even een contactpersoon opbellen en vragen of een verblijf in Denver voor enkele dagen regelen nog mogelijk is. Een simpele 'oké' en 'ik bel je terug' en de zaak is opgelost. Hij stopt zijn telefoon terug in zijn zak en ik kijk hem even aan.
'Lang leve de reisbureaus.'
Hij lacht. 'Zie haar als een privé reisbureau.'
'Je beweert dat ze alleen maar reizen regelt?'
Hij trekt een twijfel gezicht. 'Niet echt reizen, eerder de organisatie.'
'De dagelijkse organisatie van jou leven?'
'Wel, eigenlijk het leven van mijn familie en soms ook dat van mij.'
Ik zwijg, het is me al lang duidelijk dat Brendan en zijn familie een verhaal apart zijn.

Twintig minuten later gaat zijn telefoon terug af. Het verblijf is geregeld, het hotel ligt centraal en de kamer is al vrij. Met andere woorden, ze verwachten ons.
'Bedankt, Nadine.'
'Geen probleem, hoe gaat het nog met je? Het lijkt maanden geleden.'
'Alles prima.'
Ik hoor dat het stil blijft aan beide kanten van de lijn.
'Heb je' Brendan aarzelt en ik frons, 'nog nieuws?'
'Wel, het verbaasde me eigenlijk dat je me opbelde. Je ouders komen morgen toe in Miami.'
'Wat?'
'Ja, ze komen wat vroeger af. Blake zal er ook zijn, met zijn vriendin. De tweeling is er vandaag al.'
Tot mijn verbazing zegt Brendan alleen maar 'o'.
Fronsend blijf ik hem aankijken.
'Wel, nog eens bedankt Nadine. Nog een prettige dag.'
'Jij ook, Brendan. Hopelijk zien we elkaar gauw nog eens.'
'Inderdaad.'
De flirertige toon in Nadine's stem ontgaat me niet.
'Hoe oud is die Nadine?'
'Zesentwintig.' Antwoordt hij afwezig.

'Brendan' zeg ik en ik ga voor hem staan. 'Kalmeer eens even. Laten we naar het hotel gaan, maar zeg me eerst hoe het heet.'
'Diamond star.'
Ik staar hem even aan. 'Natuurlijk. Waarom ook niet?'