Betrayal (Mortal Enemies Book 1) NOW COMPLETED

1. Twin Trouble

"Που στο καλό λες να εξαφανίστηκαν;". Ο Keith φαινόταν να μην ανησυχεί καθόλου αλλά ήξερα πολύ καλά ότι τον έτρωγε η αγονία, ήμασταν οι μεγαλύτεροι όπου μας είχαν αφήσει υπεύθυνους, ειδικά για την Sierra και τον Pitt, η θεία Kathrine και ο θείος Leo ήταν πέρα από υπερβολικοί όταν εξαφανίζονταν έτσι απλά. "Χαλάρωσε, όπου και να πήγαν το γεγονός ότι ο Seth δεν είναι εδώ σημαίνει ότι πήγε μαζί τους. Μια χαρά θα είναι".

"Σε αντίθεση με εσάς τους δύο". Γυρίσαμε και οι δυο απότομα και μπροστά μας είδαμε μια ομάδα αντρών που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Όλοι τους ήταν  διαφορετικοί μεταξύ τους, όμως το μόνο χαρακτηριστικό που είχαν όλοι κοινό ήταν πως όλοι έδειχναν να ξέρουν ακριβώς ποιοι είμαστε. "Και ποιοι στο διάολο είστε εσείς; Αν είναι να μας επιτεθείτε τουλάχιστον να έχετε τα κότσια να συστηθήτε πρώτα, γιατί από τα άλλα προφανώς δεν έχετε αφού προτιμάτε να υπερέχετε σε αριθμό".

Ένιωσα τον Keith να πιέζει τις σκέψεις του στην συνείδησή μου και αρχίσαμε μια συζήτηση που κανένας δεν θα άκουγε. "Πρέπει  στα αλήθεια να τους προκαλείς; Αφού ξέρεις ότι σε λίγα λεπτά δεν θα θέλουν ούτε να μας σκεφτούν". Ναι, σε λίγο ούτε την ανάμνηση δεν θα θέλανε, αλλά το να τους προκαλείς είναι τόσο διασκεδαστικό. Η ευχαρίστηση του να κάνεις τον εχθρό να νευριάζει και να χάνει την ψυχραιμία του ήταν πέρα από ολοκληρωτική. "Έλα τώρα Keith, μην το χαλάς. Χρειάζομαι λίγη διασκέδαση με τόση βαρεμάρα εδώ πέρα". Για λίγο δεν άκουσα τις σκέψεις του αδερφού μου αλλά κατάλαβα ότι δεν θα σήκωνε αντίρρηση, και σιγουρεύτηκα όταν έδωσε την απάντηση του. "Καλά, καλά. Απλά μην τους ακροτηριάσεις θα μπούμε σε μεγάλους μπελάδες. Και μην, επαναλαμβάνω μην, βγάλεις το σπαθί". Λες και ήμουν τόσο ανεύθυνος για να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν ήθελα να έχω τον πατέρα μου να προσπαθεί να μην φωνάξει επειδή έκοψα τα χέρια κάποιου, ή τα πόδια του. Και να φανταστείς ότι αυτός έχει κάνει χειρότερα.

Μη έχοντας καταλάβει τίποτα από την μικρή μας συζήτηση ο άντρας που μας είχε μιλήσει πριν κατάλαβε την προσβολή και στο χαμόγελο μου άρχισε να τα χάνει. Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος που γελούσε αλλά όλοι, εκτός από τον Keith που ήταν απλά πολύ καλός για να γελάει εις βάρος κάποιου, ή απλά δεν το έβρισκε αστείο. "Πως τολμάς να με προσβάλλεις παλιόπαιδο, θα το μετανιώσεις. Θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες". Εκεί ήταν που το χαμόγελο μου έγινε ακόμα πιο πλατύ για λίγο πριν εξαφανιστεί εντελώς. Μπορεί να ήμουν αναίσθητος τις περισσότερες φορές αλλά είχα και τα όρια μου, και αυτός μόλις άρχισε να τα φτάνει.