You are my cure -Colton Haynes- [ΥΠΌ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

Κεφάλαιο 2

"Σου έφερα καφέ" άκουσα τη φωνή του κολλητού μου και σήκωσα το κεφάλι μου. Τον ευχαρίστησα και ήπια λίγο από το ενεργειακό ποτό. Έτριψα τους κροτάφους μου με τα χέρια μου και κοίταξα προς το μέρος της Μαρίας.

Κοιτούσε το κενό με τα μάτια της να είναι πρησμένα από το κλάμα. Της έπιασα το χέρι και εκείνη τινάχτηκε τρομαγμένη στη θέση της. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μαλάκωσαν ύστερα από λίγο και μου χάρισε ένα αχνό χαμόγελο.

"Θα γίνει καλά. Τόσα χρόνια τα κατάφερε..." μου είπε παρηγορητικά αλλά ο φόβος φαινόταν ξεκάθαρα στα μάτια της.

Ο γιατρός ήρθε προς το μέρος μας με αργό βηματισμό και αμέσως πετάχτηκα όρθιος.

"Γιατρέ τι συμβαίνει; Το προηγούμενο μήνα μου είπατε ότι όλα είναι καλά!" σχεδόν φώναζα και το χέρι του Τάι βρέθηκε στο μπράτσο μου, καθησυχάζοντάς με.

"Όπως γνωρίζετε κύριε Χέινς, η συγκεκριμένη αρρώστια δεν μπορεί να προκαλέσει θάνατο σε αυτή την ηλικία..."

Ένα κύμα ανακούφισης με διαπέρασε και η Μαρία χαμογέλασε αλλά ο γιατρός συνέχισε, με σοβαρό ύφος.

"Ωστόσο το επίπεδο τύφλωσης εξαιτίας αυτής έχει αγγίξει ένα 90% σε ποσοστό πλέον, ενώ το αντίστοιχο της κώφωσης είναι 40%. Παρουσιάζει πρόβλημα και στην κίνηση των μυών των ποδιών..."

Αισθάνθηκα σαν να με κορόιδευε και προσπαθώντας να φανώ ψύχραιμος, κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

"Μπορώ να τον δω;" ρώτησα κοφτά και έσπευσε να μας οδηγήσει στο θάλαμο που διέμενε ο πατέρας μου. Αφού έκανα νόημα στον Τάι να με περιμένει στην αίθουσα αναμονής, ακολούθησα τη Μαρία με τον γιατρό.

Πλέον δεν θα μπορεί να βλέπει... Η ακοή του θα είναι μη ικανοποιητική...Θέε μου, γιατί στον πατέρα μου; Δεν του αξίζει κάτι τέτοιο, όπως και σε κανέναν άλλον άνθρωπο. Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψω. Με χρειάζεται.

"Όλα καλά μικρέ μου..." ψιθύρισε η Μαρία στο αυτί μου και η σιγουριά στα μάτια της μου έδωσαν κουράγιο.

Στρίψαμε σε έναν μακρύ διάδρομο και βαδίζοντας πάντα πίσω από τον γιατρό, φτάσαμε έξω από το θάλαμό του.

"Κύριε Χέινς για οτιδήποτε νεότερο να είστε σίγουρος ότι θα είστε ο πρώτος που θα ενημερώσουμε. Οι έρευνες συνεχίζονται ακόμα και ευελπιστούμε να φτάσουμε κάποια στιγμή στην απάντηση που όλοι αναμένουμε. Με συγχωρείτε για λίγο..." μου είπε ο γιατρός και αφού τον ευχαρίστησα, άνοιξα τη σιδερένια πόρτα.