ºKüçük Maymunº

-15/Her şey iyi olacak.

Gecikme için üzgünüm :( Yb paylaşıp çıkacağım. Biraz kısa oldu ama umarım beğenirsiniz. Sizleri seviyorum!

Daha ne olduğunu bile anlayamamışken geri geri giderken bağırdım,

“Kızım, gülen yüzlüm.”

“Yaklaşma!” çığlığım bütün mahalleyi inletti. Aral gözlerini bana dikti. Gözlerinde ilk kez gördüğüm bir şey vardı. Acı mı? Bana acıyor muydu?

“Defol buradan Ceyhun!” annemin sesi kulaklarımı yalayarak derinlerde bir yere gitti. Artarda çığlık sesleri duyuyordum. Kim atıyordu bu çığlıkları? Ben mi? Kimdi bu manyak? Dışarıdan izliyordum sanki kendimi. Ellerim kulaklarımda yere çömelmiş… Hemen diğer yüz bana doğru bir hamle yaptı. Atakan…

“Sırma. Canım?” Aral öne atladı ve onun yakalarını tutarak sarstı,

“O kıza bir daha canım dersen ağzını kırarım senin!” bu sırada babam olacak herif bana yaklaşmaya çalışıyordu. Güçlü bir çığlık patlattığımda Aral Atakan’ı bırakarak bana döndü,

“Kızım.” İkinci bir çığlık daha patlattım. Mahalle sokağa dökülmüştü. Herkes beni tanıyor ve hayatımı mahveden bu iki erkeğe lanetler yağdırıyordu. Aral’ı herkes biliyordu artık. Annem bana yavaşça yaklaştı. Bir çığlık daha attım. Kimse! O olaylarla alâkalı kimse dokunsun istemiyordum bana! Gözümün önüne milyonlarca görüntü geliyordu.

“Kızım, yavrum ne olur bana gel.” Dedi annem yalvararak. Tek yaptığım gözlerimi sıkıca yummak olmuştu.

“Uzaklaşın onun yanından!” diye gürledi Aral. Yakınlaştığını hissediyordum. Ona çığlık atmamıştım,

“Hayatım, Duru’m, anlamım… Gözlerini aç. Hadi canım. Yavaşça… Bak kimse yok burada? Aç o güzel gözlerini de bak bana. Sadece bana bak hayatım…” gözlerimi aralama savaşı veriyordum. Ona karşılık vermek istiyordum. Ve kendimi zorlayarak hafifçe gözlerimi açtım,

“İşte böyle… İşte böyle…” gözlerini gözlerime sabitledi,

“Sana dokunabilir miyim?” şok dalgası geçti üstümden,

                                                  

“Defol git bu evden Ceyhun!”

“Handan ne olur-”

“Kes sesini defol git! Dokunma bana! Utanmadın mı ha? Utanmadın mı?! Defol bu evden!”

“Sırma kızım ne olur…” babam çaresiz bakışlarını üzerimi dikmiş ve bana yaklaşıyordu. Çığlık patlattım ve yere yatıp tepinmeye başladım. Annemin kolları bile beni sakinleştirememişti. Yorgunluktan uyumadan önce duyduğum tek ses annemin,

“Defol Ceyhun. Defol. O lanet metresine git. Dokunma bize!” diye çığırışıydı. Oysa onun gözyaşları benim yüzümü ıslatıyordu…