How Would You Feel

~ 10 ~

           

Oh god. Ik moet echt stoppen met er een gewoonte van te maken tegen Ed in slaap te vallen. Ik voel zijn rustige ademhaling onder mijn hoofd op en neer gaan. We zitten nog op de bank, Ed is blijkbaar ook in slaap gevallen en mijn rug is helemaal stijf en pijnlijk van de onhandige houding. Ik wil Ed niet wakker maken en ik wil hier niet weg. Zonder dat ik het ooit, zelfs maar tegen mezelf, toe zou geven, vond ik dit geweldig. Tegen hem aan liggen, half slapend. Ik open mijn ogen en wrijf er voorzichtig de slaap uit. Op het kastje wat onder de tv staat kan ik de tijd in lichtgevende cijfers zien: half 3. Lekker dan, nu heb ik een dilemma. Hier bij Ed blijven liggen en morgen dood gaan van de rugpijn, weggaan en Ed hier laten of weggaan en Ed ook wakker maken zodat zijn rug morgen ook niet compleet dood is. Ik besluit voor de laatste optie te gaan en maak mezelf langzaam en voorzichtig los van Eds borst. Als ik rechtop zit, strek ik me uit en probeer Ed wakker te schudden. "Ed, Ed wakker worden." fluister ik dringend. Als hij niet reageert begin ik harder te schudden en tik ik meerdere keren tegen zijn wang. "Urg wordt nou gewoon wakker!" zeg ik geïrriteerd en op een net te hard volume. Eds ogen knijpen samen en hij beweegt. Het lijkt alsof hij zich alleen maar verder op wil rollen, maar voordat hij die kans krijgt schud ik hem weer door elkaar, gebruik makend van zijn bijna wakkere fase. Langzaam opent hij zijn ogen en ik verlies mezelf in het oneindige, prachtige blauw. Vrienden, Anne. Gewoon vrienden. "Kom, we kunnen beter gewoon in een bed gaan liggen als we morgen nog een rug willen hebben." Hij kijkt me slaapdronken aan met een schuin hoofd. Hij knikt langzaam en ik sta op. Hij steekt zijn arm uit. Ik zucht, pak zijn hand en trek hem glimlachend omhoog. "Kun je wel zelf lopen?" vraag ik gniffelend. Hij steek lichtjes zijn tong uit en waggelt dan richting de trap. "Weltruste Anne." Zegt hij nog slaperig voordat hij zijn kamer in loopt. Ik hoor een zachte plof en weet dat hij veilig in zijn bed is geland. Anders was de plof wel harder geweest. Ik glip de kamer van mij en mijn moeder in en val weer in slaap zodra mijn hoofd het kussen raakt.

De volgende dag neemt Ed ons na het ontbijt mee in zijn auto, een oranje mini. Ik zit achterin en bekijk de schattige plukjes gingerhaar dit onder en langs de hoofdsteun steken. Ik wil ze aanraken en om mijn vingers winden. Vrienden, Anne. Ed zet de radio aan terwijl we vast staan in het centrum van London. Ik neurie mee met een liedje dat ik wel vaag ken, maar ik kan me de titel zo een twee drie niet herinneren. De auto's voor ons komen langzaam in beweging, dus nog steeds in een slakkentempo rijden we de stad uit. Ed vertelt ons onderweg over de verschillende bezienswaardigheden of plekken die hij kent langs de weg. Ineens begint Ed te grinniken. "Wat?" vraag ik. Ik heb echt het gevoel dat ik iets mis, wat ik haat. "Ze praten over mij op de radio, blijft grappig." Ik luisterde al een tijdje niet meer naar de radio, ik was veel te geconcerteerd om me heen aan het kijken. Ed zet de radio harder, "...hopen binnenkort op nieuwe muziek van Ed, of tenminste een teken van leven. Dus Ed mocht je dit toevallig horen, zeg eens 'hoi'! En dan nu om zijn stilte op te vullen The A-Team, waar het natuurlijk allemaal mee begon voor Ed Sheeran." Ik begin meteen mee te neuriën zodra het liedje begint, en hoop vurig dat Ed mee zal zingen als zijn stem op de radio ook inzet. Het geluk is aan mijn kant, want Eds prachtige stem vult de auto als snel met een live versie van The A-Team. Ik stop met mijn rare geneurie en luister tot het liedje is afgelopen. Mijn moeder en ik klappen en Ed maakt een lachwekkende soort van buiging. We rijden over de snelweg, en mijn moeder en ik hebben nog steeds geen idee waar we heen gaan. tenminste, ik niet en ik ga ervan uit mijn moeder ook niet. We komen langs Wembley, en Ed begint enthousiast te vertellen over zijn shows daar van vorig jaar. Ik word helemaal bij van zijn enthousiasme. Hij vertelt hoe gaaf het was om te staan voor zo'n grote zee met mensen, en hoe zo goed als heel Engeland gehypet was voor zijn optredens. Hij is zo trots, en ik ben zo trots op hem. We rijden steeds verder weg van alles wat op stad lijkt en al snel worden we omringd door glooiende groene heuvels en bossen waar de zachte zonnestralen doorheen schijnen. Na ongeveer drie kwartier rijden, rijdt Ed een klein parkeerplaatje op. Steentjes schieten weg en het zand knerpt onder we banden van de auto. Ed parkeert de auto en we stappen uit. We staan aan het begin van een bos. "Ik dacht dat we wel even weg wilden uit de stad," Zegt Ed, "Dit is gewoon een bos, ik heb hier eigenlijk geen verhaal over ofzo. Normaal ga ik richting mijn ouders of mijn eigen huis in Suffolk als ik weg wil uit de stad, maar dat is 2 uur rijden..." Hij haalt zijn schouders op om te laten weten dat hij verder niet echt meer iets toe te voegen heeft. "Aahw kunnen we een andere dag nog een keer naar Suffolk gaan? Ik wil super graag zien waar je bent opgegroeid!" zeg ik met een smekend hoofd. "Uhm oké, we kunnen daar wel een keer heen rijden als je dat echt wil, ik bedoel, tuurlijk wil ik het laten zien! We kunnen wel naar het kasteel enzo. Zo lang is 2 uur ook weer niet rijden denk ik..." Ik lach en roep een happy "Yeay!" Dan lopen we het bos in.

Heyy ben ik weer! Sorry dat het zo lang duurde...😬 ik hoop dat jullie me kunnen vergeven😇
Maarja dus Ed was ofc helemaal geweldig live 😍😭 ik stond helemaal vooraan in Antwerpen dus dat was helemaal super! Ik vond zoals ik eigenlijk al verwachtte Bloodstream, Don't en YNMIDNY het gaafst live en ik was ZO FUCKING BLIJ toen hij in Antwerpen Barcelona, mijn fav, speelde. Dus ja dat was het weer, als jullie iets willen vertellen ofzo over de concerten, de reacties zijn open!
xx lisa❤️