Deel 67; He almost died..

358 35 20
                                    

Pov Harm
het is 2 weken later en er is verder nog geen verschil. 2 weken geleden werd de laatste persoon wakker, Ronald. Daarna is er niemand meer wakker geworden. Pascall, Ronald en Don zijn echt opgeknapt. ze zien er goed uit, maar ze moeten nog in het ziekenhuis blijven voor de veiligheid ofzo.

De rest is, gewoon, hetzelfde. Lisa is nogsteeds dood en de rest, tja. die zijn nog steeds hetzelfde. soms had ik gewild dat ik wel dood was gegaan. dat Lisa zich niet had opgeofferd voor mij. ik wilde bij ze zijn. het voelt nu echt alsof ik ze in de steek heb gelaten. hoe zou het zijn als ik wel bij ze was geweest? was Lisa dan nu nog levend? heeft het verschil gemaakt dat ze zichzelf voor me opofferde dat ze nu dood is? Ik kan al die vragen niet meer aan. ik kan het gemis niet meer aan. ik heb het gevoel dat mijn hoofd elk moment kan exploderen, zo erg brandt hij. Ik loop even de kamer uit en ga naar Enzo, kijken of alles oke is.

"Yo" zeg ik tegen hem als ik de kamer binnen loop. "Yo" zegt hij terug. "Hoe gaat het met ze?" vraag ik. "Hetzelfde. en met Jeremy?" "Ook hetzelfde" zucht ik. hij kijkt me aan en lijkt ergens van te schrikken. hij staat op van zijn stoel en komt recht voor me staan. hij kijkt me diep in mijn ogen en ik word er een beetje bang van. "Wat is er?" vraag ik verbaasd. "Je ogen" zegt hij. Mijn ogen? "wat is ermee?" vraag ik, wederom verbaasd. "Wat was je eigen oogkleur ook alweer?" vraagt hij. "Blauw, hoezo?" "Ze zijn alles, behalve blauw" zegt hij en hij pakt ergens een spiegeltje vandaan. Hoe komt hij daar nou weer aan? hij houdt de spiegel recht voor mijn gezicht en ik kijk naar mijn eigen ogen.

Ze verspringen van kleur en het lijkt alsof er een of andere vloeibare vloeistof in zit.  Oranje, bruin, weer oranje, een beetje groen en dan weer oranje. "Wat?!" roep ik verbaasd. "Maak je je ergens druk over?" vraagt Enzo. "Om vanalles!" roep ik. "Dat moet je niet doen! dan kan je je krachten niet onder controle houden!" roept hij, een beetje in paniek. oja, ik had krachten..

"Waar denk je aan?" vraagt hij. "Dat ik beter dood had kunnen zijn. dat ik mijn vrienden in de steek laat en dat het mijn schuld is dat Lisa dood is" antwoordt ik. "Gast, je moet niet denken dat je dood wil! want als je dat denkt, gebeurt het ook!" roept hij, maar volgensmij heeft hij spijt van wat hij zei. "Dus, als ik maar goed genoeg denk dat ik dood wil, gebeurt het ook" bevestig ik. wil ik dit doen? als ik zo bij mijn vrienden kan komen, dan ja. "Als ik hiermee naar Jeremy kan, dan heb ik het er voor over" zeg ik. en ik begin er aan te denken. ik denk aan dat ik Jeremy weer kan omhelzen en ik weer met hem kan praten. "Harm stop! je zal Jeremy nooit tegenkomen! Jeremy is al veel beter met zijn gezondheid en als jij naar hem toe wil, beland je op het randje van de dood en kan je voorgoed dood zijn. onthoud dat Lisa je nodig heeft om tot leven te komen!" zegt Enzo, lichtelijk in paniek. ik duw mijn gedachten aan de kant. heb ik nou echt bijna zelfmoord gepleegd?

Pov Joost
Het bloeden is eindelijk gestopt en ik voel me ook meteen een stuk beter. "Welke dag zal het zijn?" vraagt Link opeens. "Geen idee, maar voor mijn gevoel is het nog steeds de dag van volle maan" zeg ik. "Dat komt omdat we niet hebben geslapen" zegt Jeremy. hij ziet er beter uit en lijkt het beetje bij beetje te accepteren dat Lisa er niet meer is. Maar dan is er nog steeds de vraag, welke dag is het? ik kan me namelijk niet voorstellen dat we hier pas een dag zitten. daarvoor is te veel gebeurt. Er verschijnt een fel licht van boven me. ik knijp mijn ogen een beetje dicht en kijk omhoog.

"Wat is er?" vraagt Lizzy aan me. ik wijs naar boven. "Dat licht" zeg ik. "Welk licht?" vraagt Link. "Daarzo. uit dat gat" zeg ik. Je gaat toch niet menen dat ik de enige ben die dat gat ziet voor een weg naar boven? ik ga ze niet achterlaten! "Wij zien geen gat, Joost" zegt Jeremy. "Denk je dat het een weg naar boven is?" vraagt Lizzy. "Ik weet het zeker, maar ik ga jullie dus mooi niet achter laten. ik ga niet door het gat" zeg ik.

"Joost nee. je gaat hier niet voor ons blijven!" Dwingt Link me bijna. "Maar Link, ik kan het niet" zeg ik. "Het gaat je lukken" zegt hij. ik sta op en Link loopt naar me toe. hij legt een hand op mijn schouder. ik schud mijn hoofd en moet een traan binnen houden. "Maar dit is mijn schuld dat we misschien wel dood gaan, dan kan ik jullie niet achterlaten" zeg ik. er ontsnapt een traan uit mijn oog. "We zullen naar je toe komen, Joost" zegt Lizzy. ze staat ook op net als Jeremy. ze staan nu naast Link en steunen met net zo goed als hij.

"Waarom steunen jullie mij zo? waarom willen jullie dat ik ga? ik laat jullie zo in de steek" snik ik. "Nee Joost, zie het als een vooruitgang. zie het niet als dat je ons in de steek laat. Wees blij, jij kan hier eerder weg en loopt minder kans om alsnog naar beneden te vallen. ga, alsjeblieft" zegt Jeremy. "Ik kan het niet" snik ik. Link omhelst me. "Je kan dit wel, Joost. ik heb vertrouwen in je. altijd heb je dingen met mij gedaan, omdat je bang was. nu is hier de stap die je gaat zitten en je voor jezelf moet gaan. Je hebt me zo vaak gesteund en nu moet ik jou steunen door te zeggen dat je gewoon moet gaan. ik ben het duwtje in je rug waar je moeder het altijd over had" zegt Link. "Mijn moeder?" snik in en ik veeg een traan weg. Link trekt zich los uit de knuffel.

"Weet je dat niet meer?" vraagt hij. ik schud mijn hoofd. "Je moeder vertelde me altijd dat je bang was om dingen alleen te doen, maar dat er ooit iemand in je leven zou komen die je een duwtje in je rug gaf, om de stap te zetten. ik heb het je verteld" glimlach hij, maar toch zie ik dat hij huilt. "Ik herinner het me weer" zucht ik. "Mooi, nou hup. ga naar boven jij, we komen naar je toe. dat beloof ik je" zegt hij. ik trek hem in een knuffel en wil hem eigenlijk nooit meer loslaten. hij betekent te veel voor me en ik kan hem niet loslaten. en telkens weer heb ik het idee dat ik als ik naar boven ga, hem nooit meer zal zien. en die gedachtes zijn vreselijk. "Goed dan" snik ik. ik veeg opnieuw een traan weg en loop naar Lizzy toe en geef haar ook een knuffel. "Het komt goed Joost" zegt ze en ze wrijft over mijn rug. ik loop naar Jeremy toe en knuffel hem ook. "Kon je niet een beetje rustig aan doen met die tranen van je, traanman?" lach ik zachtjes. "Traanman. Die naam zal ik niet vergeten" zegt Jeremy zachtjes. ik knuffel hem nog iets steviger en laat hem dan weer los. ik loop de trap op naar boven en als ik boven ben kijk ik nog even naar beneden. ik werp mijn laatste blik op Link en dan sluit het gat. ik haal mijn ogen van de vloer af en kijk rond in deze knalroze ruimte in de hoop dat ik Ronald kan vinden. maar ik denk eerlijk gezegd dat hij al weg is hier, naar een wereld hierboven. en als die er niet is, dat hij leeft.

Ik moet dus een film kijken voor een Nederlands toets, maar ik heb in de les de helft van de film niet gezien omdat ik ziek was. dus nu moet ik hem op YouTube kijken maar daar zit geen ondertiteling bij dus nu hoor ik Engels en die taal uit Afghanistan door elkaar en ik begrijp er geen fuck van. Boeit jullie ook niet xD

Dit was ook weer geen cliffhanger, wat ben ik toch een gunner

Ik heb niet echt meer iets nuttigs te zeggen

niet dat ik dat ooit wel heb gehad maar oke

ik zeg nog maar een ding en dat is later, later💓

Aantal woorden: 1454

De Vloek || xLinktijger✔Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu