Back For You (Sequel On Bad Boy. Good Lips) (Harry Styles) *ON HOLD*

Part 2

De grote borden langs de weg kondigen aan dat we bijna op het vliegveld zijn. Ik slik, de brok in mijn keel is groter geworden. We hebben inmiddels meer dan een uur in de auto gezeten. We hebben een kleine pauze gemaakt om te plassen. Ik glimlach bij die gedachten, een tussenstop maken bij een lange rit, wat erg gewoonlijk is. Een zacht zuchtje verlaat mijn mond, omdat mijn adem steeds zwaarder begint te worden. Het voelt alsof ik al in het vliegtuig zit. Ik grijp naar Marcel's hand, en hij verstrengeld zijn vingers door de mijne.

"Zenuwachtig?" Fluistert hij in mijn oor. Ik lach. "Misschien een beetje," glimlach ik. "Vliegen is niet zo eng, tenzij je denkt dat je nergens heen kan, dat is in een soort van racket zit die wordt afgeschoten in de lucht," grijnst hij. "Marcel! Dat is niet lief!" Niet dat ik claustrofobisch ben, maar toch. Marcel grijnst alleen maar. "Het was maar een grapje babe, hoe kan ik het goed maken?" Ik glimlach. Hij drukt een klein kusje op mijn lippen, die ik niet verwacht had. Ik en Marcel konden niet meer zonder elkaar.

"Dankje," glimlach ik. Ik draai mijn hoofd weer naar het raam, om te kijken waar we zijn. We rijden de parkeerplaats op van het vliegveld. Mijn moeder kijkt geconcentreerd, om te kijken of ze ergens kan parkeren in deze helse drukte. Ze vloekt een keer, maar daarna vind ze een plekje.

"Moet ik niet meelopen?" Vraagt ze bezorgd als ik mijn koffer al uit de auto heb gepakt. "Waarom wel? Ik moet toch meteen door," glimlach ik zwakjes. Nu komt het punt, om afscheid te nemen. Ik kijk naar mijn moeder, tranen ontwikkelen zich in haar ogen, wetend dat ze me gaat achterlaten, en dat ik aan de overkant van de zee voor een tijdje ga logeren. Ooit zou ik me moeten losmaken, en dan is het nu de tijd.

Ik sla mijn armen om haar nek, en Marcel kijkt glimlachend toe. Ik weet nog goed het moment dat hij me een cadeautje gaf, om me op te vrolijken. Hij had een nieuwe neuspiercing voor me gehaald, omdat hij die zo goed bij me vond passen. En nu heb ik de neuspiercing in, omdat ik weet dat ik hem van Marcel heb gekregen.

Ik veeg mijn tranen weg en laat mijn moeder los. Ze kijkt me glimlachend aan. "Als er iets is, bel me dan meteen!" Beveelt ze me. Ik geef haar een knikje en dan loop ik naar Marcel. Hij slaat zijn armen om me heen. Ik sla mijn benen om zijn middel en voorzichtig drukt hij me tegen de auto aan. Mijn moeder kijkt ons aan, en dan pakt ze vlug haar mobiel. "Ik ga je missen, echt hard missen." Ik druk mijn neus in zijn nek, om voor de laatste keer zijn aftershave op te snuiven.

"Ik ga je ook missen," fluister ik zacht, bijna onhoorbaar. Voorzichtig drukt hij zijn tedere lippen op de mijne, alsof het de laatste kus is, die hij me ooit nog kan geven. Mijn handen strelen zijn nek, terwijl zijn handen mijn kont ondersteund. Hij haalt zijn lippen van de mijne, en glimlacht. "Dat moest ik even doen," glimlacht hij verlegen. Ik knik lichtjes en glimlach verlegen terug. Mijn moeder stopt haar mobiel weer weg, en ze kijkt me aan.

"Doe je voorzichtig, ik wil dat mijn grote meid heel blijft," zegt ze terwijl ze mijn wang streelt. "Doe ik mam, en ik bel je zo vaak als het maar kan, maak je geen zorgen." Ik druk een kus op haar voorhoofd. Ik hang mijn schoudertas weer over mijn schouder en pak ik mijn trolley vast. Niemand weet dat ik naar Nederland ga, dus het zal een echte 'surprise' zijn.

Ik veeg vlug een traan weg en zwaai ze uit. Als ze uit mijn zicht zijn blijf ik even staan. Overal lopen mensen. Zelf doe ik een stap achteruit als er een dikke man mij bijna omloopt. Stil blijf ik staan en laat ik mijn ogen glijden over het grote gebouw, waar zeker duizenden mensen zich in bevinden. Overal zijn winkeltjes, fastfood keten, of juist gezonde restaurantjes.

Zelfverzekerd pak ik mijn koffer vast. Nog 2 uur en dan vertrekt mijn vliegtuig. Met wat geld op zak, en mijn kleren ga ik naar Nederland. Ik draai een rondje. Mijn mond valt open. Heathrow is groot, echt heel erg groot. Ik laat mijn vliegticket in mijn handen, en bekijk ik waar ik naartoe moet. Gelukkig heb ik nog even tijd. Ik glimlach als ik Starbucks zie, misschien is een lekkere Choclate Coffee lekker.

Glimlachend bewonder ik het restaurantje, wat nog behoorlijk groot is. Dat het allemaal past, in dit gebouw, hoeveel winkeltjes, en restaurantjes! Ik bestel vlug een Choclate Coffee en baan ik mijn weg naar het ene lege tafeltje. Zo zit er naast mij aan een tafeltje, een vrouw met een huilend babytje, en aan de andere kant van mij een oudere vrouw die in haar krant leest. Maar als ik langer naar haar kijk, komen haar ogen boven de krant uit.

"Meisje toch, ben je helemaal alleen?" Haar voorhoofd vormt één grote rimpel. "Ja," glimlach ik een beetje ongemakkelijk. "Heb je geen vriend of vriendin die met je meereist?" Glimlacht ze vragend. "Nee, ik ben helemaal alleen," zucht ik zachtjes. "Waar moet je heen?" Vraagt ze, terwijl ze haar krant opbergt. Ze heeft een oude tas bij zich, het lijkt wel alsof de tas al 20 jaar oud is. Maar toch bewonder ik de tas, alsof het iets heeft.

"Ik moet naar Nederland," fluister ik zachtjes, alsof het een geheim is. Ze kijkt me een beetje raar aan, maar de vrouw hervat zich weer. "Is er iets meisje, ik merk het aan alles, je lijkt zo gespannen." De vrouw klopt langs haar op het leren bankje waar ze zich op geplaatst heeft. Twijfelachtig ga ik langs haar op het bankje zit.

Het meisje komt mijn Choclate Coffee brengen, en dan richt ik me weer op de oudere vrouw. "Sorry dat ik mezelf nog niet heb voorgesteld, ik ben Hadey," glimlacht de oude vrouw vriendelijk. "Ik ben Kim," zeg ik terwijl ik haar de hand schud. Haar handen voelen erg zacht aan, wat ik ook altijd voelde bij mijn oma. Haar handen, waar pigmentvlekjes opzitten, zien er erg verzorgt uit. 

"Waarom ga je helemaal alleen met het vliegtuig?" Vraagt ze belangstellend. Ik kijk om me heen, om me af te leiden, maar het lukt niet. "Omdat ik weg moet..."