-Viskilerin İçindeki Gökyüzü-
İşlemediği günahların sahte sahibi,
Ne kimseye tutunabiliyorsun,
Ne de hayata gözlerini yumabiliyorsun.
Kimsin sen sigarasına bulanmış yalnız adam?
Ruhunun in...
İşte hayatımın tanımı birkaç cümle ile böyle oluşmuştu. Arşınlamayı bile başaramadığım odamda sonsuzluk gibi gelen bir zamanda insanın düşüneceği çok fazla şey vardı. Zihnim büyük ihtimalle normal insanların aklına bile getirmeyeceği düşüncelere bulanmıştı. Her günün konusu farklı oluyordu ve her günün karanlık sabahında başka bir sonuca varıyordum.
Son zamanlarsa ise düşündüğüm tek bir konu vardı. Zihni her seferinde o konuya kayıyor ve kuramadığım hayalleri düşünüyordu.
Ben Arden Aksoy, eskilerde boğuluyordum.
Babamın o güzel tınısı kulaklarımda çınlıyor ve kokusu burun deliklerimi sızlatıyordu. Varlığı o kadar gerçekçi bir hal alıyordu ki, gözlerimden akan yaşlar ile uyanıyordum. Uykumda bana eşlik eden yaşların ıslaklığını yanaklarımda hissediyordum. Sanki ruhum benim yerime ağlıyor ama bedenimden gerçekleri saklıyordu.
"Ufaklık."
Sesin kulaklarıma dolması ile başımı ıslanmış yastığımdan hafifçe doğrulttum. Gözlerindeki endişe kıvılcımlarını barındıran abime kilitlendim. Sanki nefes nefese kalmış ve zar zor odama yetişmiş gibi bir hali vardı. Bana bir şey olmadığına emin olduğu anda yatağın ucuna bedenini bıraktı ve titreyen ellerinden dalgalı açık renk saçlarını geçirdi.
"Seni yalnız bıraktı." dedi dudaklarından öfkesini çıkarırken.
Gözlerimi yaralar ile kaplı elime çevirdim ve söyleyecek bir cümlem olmadığı için susmaya devam ettim. İkimizde ablama güvenmemiz gerektiğini çok önceden öğrenmiştik ama abim hala kabullenemiyordu. Ablam kendine bile sahip çıkamayacak kadar dengesiz bir insandı. Benim için ağladığı zamanlar varken hastalığımdan dolayı beni küçümsediği de olurdu. Hem beyaz hem siyahtı. Gri olmayacak kadar keskindi karakteri.
Bu yüzden ona kızmıyordum.
Bazı insanları oldukları gibi kabullenmemiz gerekirdi. Kendi kalıplarımıza giremeyecek insanlar için sabırlı olmamız lazımdı. Ben ablama güvenmeden bu evde kalmayı kabul etmişken abim ona ihtiyacım olduğunu düşünmüştü. Ve her zamanki gibi yanılmıştı. Onun yüzüne bunu vurup daha da üzmek istemiyordum bu yüzden parmaklarımı onun kemikli parmaklarına uzattım. Soğuk eli, benim buz ellerimi kaplarken dudakları hafifçe yukarı doğru kıvrıldı ve parmaklarımı tamamiyle eline sardı.
Bu yakınlığın ona yetmeyeceğini bildiğim için bedenimi daha da doğrulttum ve o anda beni kendisine çekmesine izin verdim. Temiz kokusu bana babamdan kalan en güzel armağan olurken ilk defa ona sığınmaktan çekinmedim. Sadece olduğumuz anı kabul ettim ve babasını arıyan o küçük kızın dileğini gerçekleştirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
