The girl from my dreams || Min Yoongi #BKAW18

XIX

Η λέξη 'πατέρας' με πονούσε, φέρνοντας στην θύμηση μου την κάθε άσχημη ανάμνηση μου μαζί του. Και μέρα με την μέρα χειροτέρευε έχοντας τεράστιες αποστάσεις και καθόλου συζητήσεις επειδή είτε θα είναι στην δουλεία και εγώ κλεισμένη στο σπίτι, είτε θα είμαι εγώ έξω και αυτός σπίτι. Συνήθως το δεύτερο συνέβαινε, με την δικαιολογία ότι δεν άντεχα λεπτό μέσα σε αυτή την κόλαση, αποκαλούμενη ο ι κ ο γ έ ν ε ι α.

Όταν φτάσαμε, αποχαιρετιστήκαμε και μπήκαμε σε διαφορετικές πύλες: εγώ στου γυμνασίου και εκείνη του μεγαλύτερου σχολείου. Προσπέρασα το γεμάτο με μαθητές προαύλιο του σχολείου, σχεδιάζοντας τον τρόπο που θα του έδινα την αγαπημένη μου σοκολάτα. Ήμουν έτοιμη να μοιραστώ κάτι αγαπημένο μου μαζί με... το αγόρι που ο οργανισμός μου τον γνώριζε ως αιτία αναστάτωσης.

Μόλις έφτασα έξω από την τάξη, πήρα μια βαθιά ανάσα και ευχήθηκα να ήταν μόνο η τσάντα του στο θρανίο του, όπως συνήθιζε να κάνει...

Και ναι, η τύχη για πρώτη φορά ήταν μαζί μου.

Άφησα βιαστικά την τσάντα μου στο θρανίο μου που ήταν δίπλα από το δικό του στο βάθος της αίθουσας, κοίταξα γύρω μου για άλλη μια φορά και έβαλα την σοκολάτα, μαζί με μια κάρτα που είχα γράψει τις ευχές μου, στην μικρή και μπροστινή θήκη της τσάντας του, όπου έβαζε το κολατσιό του.

Αφού κατάφερα να το βάλω, έκατσα στο θρανίο μου, έχοντας, όπως κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, τα μαλλιά μου να καλύβουν το πρόσωπο μου. Ποτέ δεν μ'άρεσε να βλέπουν το πρόσωπο μου αλλά και κυρίως τον τελευταίο καιρό που πήγαινα με την αδερφή μου και την παρέα της, συνήθιζα να γυρνάω με πληγές γιατί είτε θα χτύπαγα κάπου στο δάσος που συχνάζαμε είτε θα είχα παίξει ξύλο με καμία ή με κάποιον που θα με εκνεύριζε. Είχα αρχίσει να απελευθερώνομαι...

Λίγα δευτερόλεπτα μετά από το χτύπημα του κουδουνιού, η προσοχή μου αποσπάστηκε όταν εμφανίστηκε ο Yoongi να περπατάει προς το μέρος μου με βαριεστημένο τρόπο, έχοντας τα χέρια του στις τσέπες της λεπτής και μαύρης του ζακέτας.

Πόσο θα ήθελα να ερχόταν σε εμένα για να μου μιλήσει, σκέφτηκα, συνεχίζοντας να τον κοιτάω. Ίσως κάποια μέρα, κάπου μόνοι μας, να τον κοιτάξω καθαρά, χωρίς τα μαλλιά μου να κρύβουν τα μάτια μου και το πρόσωπο μου ώστε να ικανοποιούν το κόμπλεξ μου.

Μόλις μπήκε η καθηγήτρια, όλοι οι συμμαθητές μου κάθισαν στις θέσεις τους όπως και εκείνος. Για άλλη μια φορά κοιταχτήκαμε... στα μάτια. Βλέμματα που έκφραζαν τα συναισθήματα της ψυχής... το πόσο ποθούσε η μια την άλλη. Ψυχές που είχαν φτιαχτεί από το ίδιο κομμάτι αγάπης.

Η κοιλία μου πεταλούδιζε, το σώμα μου είχε ανατριχιάσει και παγώσει ενώ η λογική μου είχε θολώσει και κολλήσει σε ένα συγκεκριμένο ερώτημα: Τι να σκεφτόταν άραγε όταν βρισκόμουν δίπλα του και κοιταζόμασταν τόσο επίμονα;  

Όταν ξανά χτύπησε το κουδούνι μετά από περίπου 1 ώρα, για να βγούμε για διάλειμμα, σηκώθηκα από την θέση μου και βγήκα γρήγορα από την αίθουσα. Όμως δεν θα έφευγα... αντιθέτως είχα μείνει να τον κρυφοκοιτάζω όταν άρχιζε να βγάζει το φαγητό του πάνω στο θρανίο. Πάλι μέσα θα καθόταν;, αναρωτήθηκα από μέσα μου, κοιτάζοντας τον να περιεργάζεται την σοκολάτα. Και εκείνη την στιγμή ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου... Τον έβλεπα να χαμογελάει στην σοκολάτα.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήμουν πολύ χαρούμενη και ταυτόχρονα τόσο... ερωτευμένη. Γιατί άραγε να μην μπορούσαμε ποτέ να αρθρώσουμε λέξη; Παράξενο, ε; Να μην έχουμε μιλήσει εδώ και 2 χρόνια και να είμαστε στο ίδιο σχολείο, ίδια τάξη και σε πολλά μαθήματα μαζί και κυρίως να καθόμαστε δίπλα- δίπλα. Απλά κοιταζόμασταν. Αφήναμε τα βλέμματα να μιλάνε για τα συναισθήματα μας. Αλλά άλλο πράγμα να ακούς την υπνωτιστική και βραχνιασμένη φωνή του...

Δεν ήθελα να γινόμουν η πριγκίπισσα του που τον περίμενε στον πιο ψηλό πύργο, όπως φαντάσιωναν τα άλλα κορίτσια του σχολείου μου. Απλά ήθελα να είμαι μαζί του... απλά να είναι δικός μου... ίσως για πάντα.

Έτσι συγκινημένη για την επιβεβαίωση των υποθέσεων μου, έτρεξα προς την αδερφή μου όπου θα συναντιόμασταν στα κάγκελα που διαχώριζαν τα δύο ίδια σχολεία, όπως δύο θνητά σώματα διαχώριζαν δύο ψυχές...

Του Yoongi και την δικιά μου.

Καλό μήνα παιδιά, εύχομαι να σας ξεκίνησε καλά ο μήνας! 

Και όπως πάντα πατήστε το αστεράκι αν σας άρεσε το κεφάλαιο και σχόλιο για να μου πείτε γνώμες.

P.S θα θέλατε ποτέ να ανέβαζα 2 ή 3 κεφάλαια σε μια μέρα; ;-;