Inirapan niya lang ako at hindi pinansin yung tanong ako.
INVISIBLE WOMAN BA AKO? KASI PAGKAKAALAM KO, NANDITO AKO EH!
"Dylan, bakit mo ba ako ginising? Wala pa naman tayo sa pupuntahan natin eh..."
"Ayokong magmukhang driver mo kahit nasa shotgun seat ka pa. Atsaka, parehas lang tayong pagod! Wag ka nga mag-inarte."
Nakatingin lang ako sa kanya, wide-eyed.
"Alam mo Dylan, para kang babae. Nagger ka kasi. Ang sungit mo pa. Meron ka ba?" oops! Bakit ko nasabi yun? O_O
*screeeeeeeeeeeech!*
Biglang nandilim yung paningin niya at tinignan ako ng seryoso. Nagulat na lang ako ng hawakan niya yung magkabilang-kamay ko.
"HINDI AKO BABAE HANNAH. BAKA GUSTO MO PANG PATUNAYAN KO SAYO?" tapos nagsmirk siya. An evil one, If I may say.
Gulp.
"Hehehe! Uy, sorry na! Alam ko namang lalaki ka eh!"
"Tss. Hinahamon mo talaga ako Hannah!"
Tinignan ko siya ng seryoso tapos ngumiti ako sa kanya. "Alam ko naman na kahit masungit ka sakin, hindi mo ko sasaktan."
Tinignan niya lang ako ng ilang segundo bago ako binitawan. In-on niya na uli yung engine ng kotse niya.
"Hannah..."
Tumingin ako sa kanya. "Hmm. Why?"
"Don't smile like that again." saka siya nagdrive ulit.
Uhm... ano raw?
Nakatingin lang ako sa kanya, trying to understand what he means.
Smile...
He hates people who smiles?
Chapter 8. [Smiles]
Magsimula sa umpisa
