"Ναι μωρε, καλό είναι"
Απαντάω αδιάφορα καθώς κάθομαι στη καρέκλα και εκείνος παίρνει θέση απέναντι μου και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
"Λοιπόν;"
Τον ρωτάω. "Βλέπεις κάτι ενδιαφερον;"
Εκείνος σηκώνει τα ματια του από τα γυμνά μου πόδια και με κοιτάζει.
"Ναι. Αυτό το σορτσάκι το έχει και η μανα μου. Πολύ ωραίο."
Ε αυτό δε το περίμενα η αλήθεια είναι.
Δε χάνω χρόνο όμως και αρπάζω την ευκαιρία.
"Η μανα σου; εκείνη που σε πήρε τηλέφωνο τις προαλλες;"
"Ε ναι ποια άλλη. Μια μάνα εχω"
Μου απαντάει γελώντας χωρίς κανέναν ενδοιασμό ενώ τα γαλάζια του μάτια είναι καρφωμένα στα κάστανα δικά μού.
"Ε ναι αυτό να μου πεις. Τι ήθελε τελικα; Όλα καλα;"
"Ναι, ήθελε να περάσω από το σούπερ μάρκετ να πάρω κάποια πράγματα για να φτιάξει φαγητό και εγώ το είχα ξεχάσει. Μετά κλείσανε και τα σούπερ μάρκετ.. το τι καντήλια άκουσα δε λέγεται"
Απαντάει κουνώντας το κεφάλι του στην ανάμνηση και πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ τού. Ε δε μπορεί να λέει ψέματα. Για να λέει πρέπει να είναι διαολεμενα καλός ηθοποιός.
"Θες να σου δείξω και το υπόλοιπο σπιτι;"
Τον ρωτάω και σηκώνομαι από τη καρέκλα.
"Αμέ!"
Απαντάει και πετάγεται και εκείνος όρθιος.
Περνάω από το σαλόνι και από τα υπόλοιπα δωματιο λέγοντας του ασήμαντες χαζομάρες του τύπου "να σε αυτό το τραπεζάκι έπεσα και χτύπησα το κεφάλι μου όταν ήμουν τεσσάρων" με εκείνον να με ακολουθεί πειθήνια και να με ακούει προσεχτικά. Τέλος φτάνω στο δικό μου δωμάτιο. Ανοίγω τη πόρτα και μπαίνουμε μέσα.
"Ε αυτό δε το περίμενα!"
Αναφωνεί καθώς κοιτάζει τριγύρω.
Εγώ γελάω και του απαντάω:
"Και τι περίμενες δηλαδη; ροζ βαμμένοι τοίχοι με λουτρινους μονοκερους και φούξια κουρτινες;"
"Άμα σου πω Ναι θα με δείρεις;"
"Ε λίγο ναι. Δεν ήξερα ότι σου έβγαζα αυτό τον τύπο κοπέλας"
"Ναι μου τον έβγαζες, Δε ξερω γιατί. Ξέρεις να παιζεις;"
Με ρωτάει δείχνοντας την κιθάρα στη γωνία του δωματίου μου, κάτω από τον πίνακα που απεικόνιζε μια φουρτουνιασμενη θάλασσα.
"Ναι, εσυ;"
"Και γω. Αυτοδίδακτος είμαι βέβαια, αλλά ξέρω να παίζω αρκετά καλά. Τραγουδάω κιόλας."
κεφαλαιο 12: συναισθήματα.
Começar do início
