Αιωνιότητα: Οι Συλλέκτες των Νεκρών

Κεφάλαιο Δεύτερο

Τα βήματά τους αντηχούν στους ψηλούς τοίχους του αίθριου. Η Ελάιζα τους κοιτάζει μαγεμένη, παρατηρώντας τις λεπτοδουλεμένες τοιχογραφίες γύρω της που μοιάζουν να αφηγούνται ολόκληρες ιστορίες. Τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί για τη σύνθεσή τους είναι ως επί το πλείστον σκούρα, όμως τα σχέδια μπορούν να δείξουν τόσο σκοτεινά όσο και λουσμένα στο φως· αναλόγως τη γωνία από την οποία αποφασίζει κανείς να τα κοιτάξει.

  «Δεν ξέρω αν αυτό σου ακούγεται λογικό, όμως επέλεξα τα δωμάτιά μας να ανήκουν στην διάταξη του πρώτου ορόφου. Τα περισσότερα στον δεύτερο τα χρησιμοποιεί η Ρόζαμουντ Μονρόε, και η σοφίτα στον τρίτο είναι απαγορευμένη. Και κατεστραμμένη. Η στέγη και τα παράθυρα έχουν αποκατασταθεί, όμως - αν είναι δυνατόν - τα πάντα έχουν μείνει όπως ήταν τότε, αμέσως μετά την πυρκαγιά. Επιπλέον...» η Άιβορι κάνει μια παύση και την κοιτάζει σοβαρά στα μάτια, «Αφού αυτό το μέρος έχει ιστορικό καταστροφών, θεώρησα σοφό να βρισκόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά στην έξοδο».

Μέσα της, η Ελάιζα επικροτεί το σκεπτικό της νέας της συγκατοίκου. Γνέφει καταφατικά χωρίς να σπάσει την οπτική επαφή, και η κοπέλα της χαμογελάει ευχαριστημένη. Στο πλατύσκαλο του πρώτου ορόφου αφήνει το μπράτσο της και προπορεύεται, οδηγώντας την στο βάθος του διαδρόμου που εκτείνεται στα δεξιά της, περπατώντας προσεκτικά δίπλα στην ξύλινη κουπαστή του εξώστη. Στο τέρμα του διαδρόμου η Ελάιζα διακρίνει μια ακόμη φαρδιά σκάλα, αυτή τη φορά όμως στενότερη και πιο κυρτή από αυτήν που οδηγεί στον πρώτο όροφο, πέτρινη, με ένα μεγάλο παράθυρο στη μέση της. Ενώ την χαζεύει, με την περιέργειά της για τα επόμενα πατώματα να αυξάνεται διαρκώς, αντιλαμβάνεται ότι η Άιβορι έχει σταματήσει μπροστά στην κλειστή πόρτα του δωματίου δίπλα της.

  «Αυτό είναι το δικό μου δωμάτιο;» ρωτάει η Ελάιζα σχεδόν έκπληκτη, «Δίπλα στη σκάλα;».

  «Ναι, αυτό είναι!» απαντάει η Άιβορι με ένα λαμπερό χαμόγελο. «Αν δεν σου αρέσει μπορείς, φυσικά, να διαλέξεις οποιοδήποτε άλλο θέλεις, ακόμη κι από τον δεύτερο όροφο. Όμως επέλεξα αυτό για σένα επειδή μου φαίνεται πως είναι το ομορφότερο σε ολόκληρο το κτήριο, και, εκτός αυτού, βλέπει στη λίμνη. Η θέα από κει είναι μαγική. Μπορείς να κάθεσαι ώρες και να χαζεύεις τη λίμνη και τα δάση που εκτείνονται πίσω της, και κάθε πρωί μπορείς να αγναντεύεις την ανατολή. Και κάτι ακόμη».

   «Ναι;».

   «Το δωμάτιό σου επικοινωνεί με το διπλανό, μέσω μιας μικρούλας πόρτας που είναι κρυμμένη στη ντουλάπα. Το διπλανό δωμάτιο, κάτω από το κρεβάτι, διαθέτει μια είσοδο προς το υπόγειο. Είναι μια πολύ απότομη σκάλα, όμως την έχω καθαρίσει και δεν υπάρχει κίνδυνος ολίσθησης κατά την κατάβαση. Περνάς μέσα από έναν κενό χώρο που θυμίζει πεσσό ανάμεσα στο αίθριο και την κουζίνα, και, αν δεν ξέρεις το σπίτι σαν την παλάμη του χεριού σου, αποκλείεται να την βρεις. Είναι σαν μια δίοδο διαφυγής για κάποια δύσκολη ώρα. Αν το σκάσεις έτσι, αποκλείεται να σε βρουν».