Rozdział 21

63 4 2
                                    

-Chce ci się wracać?-ironicznie zaśmiał się Calum.

-O niczym innym nie marzę-wycedził kolorowowłosy.

-W sumie to ostro się posunąłem z tymi hamulcami i laserem-słychać było kolejną wypowiedź Hooda i odgłos zapinanego zamka walizki.

Tak właśnie doszło do tego, że podsłuchiwałam rozmowy chłopców pod drzwiami. Miałam tylko przyjść zapytać o mój zagubiony kubek, jednak temat dyskusji okazał się zbyt ciekawy, by go przerywać.

-Mieliśmy ich wstępnie nastraszyć, Cal.

-Trudno. Nawet lepiej, że jednego pionka w grze zmietliśmy. Nie mogłem już patrzeć na ten parszywy ryj.

-Jak wrócimy do Sydney, będzie piekło, a ty się cieszysz?-odparł mu Michael.

-Dlatego zostajesz tu na dodatkowy tydzień dla zapasu-śmiał się ciemnowłosy-jakby kogoś z nas spotkał podobny los, co Jamesa. Oczywiście zakładam, że tak nie będzie. Jesteśmy przecież lepsi. Rozluźnij w końcu pizdę.

Mało co nie zdemaskowałabym się przed dwójką Australijczyków. Zaparło mi tak dech w piersiach, że lekko pisnęłam. Niewiele brakowało, aby ten dźwięk był o wiele bardziej donośny. Nie zdawałam sobie sprawy z czegoś, czego powinnam się natychmiast domyśleć. Za wypadkiem Camili i Jamesa stali chłopcy. Czułam się zawiedziona ich posunięciem. W gruncie rzeczy należał się odwet Wintersowi i jego ludziom - nie zmienia to jednak faktu że przez nich życie mogła stracić ciężarna kobieta. Przecież to mija się z ich powołaniem! Po co pchać się do medycyny i pielęgniarstwa, składać przysięgę Hipokratesa w pierwszym przypadku a później niejednokrotnie targnąć na cudze życie? Właśnie ta kwestia wydawała mi się w nich najbardziej chora. Bezustanne zaprzeczanie samemu sobie.

Przez ich akcję powstała kolejna, równie zła konsekwencja. Życie chłopców może być w poważnych tarapatach. Podpalanie majątku podpalaniem, pobicia pobiciami, zatrucia zatruciami, jednak zabicie kogoś to już poważniejsza sprawa. Jestem przekonana, że Jack nie zostawi tego. Oko za oko, ząb za ząb, człowiek za człowieka. Właśnie dlatego Luke wzbraniał się tak bardzo mojego powrotu do Sydney. Kto wie, na kim może być zaplanowany odwet? To było druzgocące. Pragnęłam porządnie cofnąć się w czasie. Zarazem stwierdziłam, że nie pozwolę, aby komuś z nich stała się krzywda. Przywiązałam się jednak do chłopców, jakkolwiek ta znajomość momentami wyglądała. Mimo wszystko zawdzięczałam im wiele, nie raz i nie dwa razy ratowali mi tyłek, kiedy działo się coś niepokojącego. Kto zajął się sprawą tajemniczych paczek? Kto mi powiedział o bombie w moim aucie? Kto zabrał mnie sprzed nosa samej policji, gdy odkryto nielegalne wyścigi? Kto mi pomógł, kiedy traciłam przytomność po truciźnie i byłam już w szponach Jamesa? Pytania retoryczne. Nie mogłam być jednostronnie wdzięczna, też pragnęłam czymś dobrze się przysłużyć, pomóc.

Wtedy usłyszałam za plecami czyjeś chrząknięcie. Był to nikt inny, niż Luke.

-Nikt cię nie nauczył, że nie wolno podsłuchiwać?-wziął mnie za ramię i wyprowadził z korytarza-to staje się już upierdliwe, Sophie.

-Musimy poważnie porozmawiać.

-Też tak myślę-syknął.

Wyszliśmy z domu, w stronę dużej bazy, gdzie ukryte przed światłem dziennym i Australią były samochody. Byłam tu z Luke'iem już kilka razy. Większość to nagrody z wyścigów ulicznych. Pojazdy były zadbane i wypolerowane na błysk. Wyglądały na nieużywane, bo tak naprawdę kto będzie proawadził takie maszyny? Mama Luke'a? Hala była miejscem rzadko odwiedzanym przez domowników, dzięki czemu można było liczyć na prywatność w prawdziwym tego słowa znaczeniu.

To już koniec opublikowanych części.

⏰ Ostatnio Aktualizowane: Jul 26, 2017 ⏰

Dodaj to dzieło do Biblioteki, aby dostawać powiadomienia o nowych częściach!

head of surgery | lrhOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz