Simply Unheard (Chicser - Ranz Kyle) (IN THE PROCESS OF REVISION)

Chapter Thirty Three:

Nang magising si Ranz, nagtataka siya dahil wala sa tabi ni Rylie ang ina. Bumangon siya agad at hinanap ito. Hinanap niya sa banyo, sa dating kwarto nito at pati na rin sa kwarto dati ni Clarence. Hinanap din niya sa baba pero hindi niya nakita si Raine.

"Manang?" Tawag niya kay Manang nang hindi niya ito makita.

"Oh, iho, bakit?" Agad namang dumating ang kasama nila sa bahay.

"Nakita niyo po ba si Raine?" Luminga linga pa siya baka sakaling makita ang hinahanap. "Kanina ko pa hinahanap eh."

"Ay nako!" Parang nagalala bigla si Manang. "Halos kaaalis lang."

"Ano po?!"

"Natataranta nga eh. gigisingin sana kita pero wag na daw. Sabihin ko nalang daw siya pag gising mo."

"Sinabi po ba niya kung saan siya pupunta?" He ran a hand through his hair.

Deep inside, nararamdaman na niya kung saan ito pumunta. But he just couldn't accept it. Masaya sila kahapon. Buo silang pamilya. Buo sila. Bat kailngan pang masira yun?

"Walang sinabi, eh." Sagot nito. "Dadalaw nalang daw siya sa susunod na araw."

Damn.

"Daddy." Pupungay-pungay na lumapit ang anak niya sakanya. "Where is Mommy?"

"Work." Ngumiti si Ranz at binuhat ang anak. "Breakfast?"

Binuhat niya si Ryli papunta sa kusina. Hinanda niya ang cereal nito. "More milk." Turo ng bata sa bowl niya.

"Sure thing, bud." He ruffled the kid's hair.

Habang tahimik na kumakain ang anak, sinubukan niyang tawagan si Raine. But to no avail. Hindi ito sumasagot.

*

Raine should be happy, perhaps even victorious. She's free now.

But why does she feel burdened?

Like something inside her was saying she couldn't be completly happy.

"Miss Parco!" Agad na lumapit sakanya ang kanyang sekretarya. "Si Sir Rojee po nasa rooftop."

Lahat ng epleyado ng kompanya ng Bada-Apostol Interprise ay nag-aalalang nakatingin sakanya.

"Everyone, get back to work." Sabi niya sa mga empleyado. "I'll deal with this."

Agad namang sumunod sakanya ang mga ito.

Rojee and his grandfather ruled the company with fear and anger. But not Raine. Si Raine lang ang tunay na ginagalang ng mga empleyado ng kumpanya. Sumusunod sila sakanya not because they fear her, but because they respect her.

She took the elevator to the top floor. Then the stairs to get to the rooftop.

She frantically looked around. Natatakot kasi siya na baka nahuli na siya.

Na baka naunahan na siya ni Rojee sa kung ano mang binabalak nito.

Nakahinga naman siya nang makita itong nakaupo sa isang sulok na malapit sa railings.

Rojee had his face on his hands.

Raine sat next to him. "I'm sorry."

Hindi niya alam kung bakit siya nag sorry. She just felt the need to.

"I was mad at him." Halos namamaos na ang boses ni Rojee. "I was angry. I hated him for what he did to my family, to my mother, to my father, to you."

Raine couldn't help but wrap her arms around him.

"Ang dami niyang sinirang buhay. Ang dami niyang winasak na pamilya." Rojee kept sobbing. "Masama siyang tao. Sobrang sama niyang tao."