A Dance With Dragons

Κίρα

Οι σπαραχτικές κραυγές των μαγισσών που πέθαιναν γύρω της γρατζουνούσαν τα αυτιά της και τα έκαναν να πονάνε. Αίμα έβαφε τα γαλάζια τριαντάφυλλα και το έδαφος απ' όπου ξεφύτρωναν τα χωμάτινα τέρατα που είχαν καλέσει οι μάγοι της Νιλάι, ενώ οι φολίδες των δράκων, χρυσές, γαλάζιες, λευκές, και πράσινες άστραφταν κάτω από τον καυτό ήλιο σαν πετράδια, έχοντας μια περίεργη ομορφιά που φάνταζε παράταιρη μέσα σε αυτό το τοπίο θανάτου. Αλλά το μόνο που μπορούσε να δει η Κίρα ήταν το νεογέννητο που έκλαιγε πάνω στο πέτρινο βωμό, τυλιγμένο μέσα σε έναν από τους σκούρους μπλε μανδύες των Ορεσίβιων.

Το μωρό της

Έπρεπε να πάει στο μωρό της.

Σηκώθηκε από το χώμα αγνοώντας το τσούξιμο από τα γδαρσίματα στα χέρια της και τον πόνο στον λαιμό της και άρχισε να τρέχει προς τον βωμό. Το χάος της μάχης είχε αρχίσει να κοπάζει αφού η αρχηγός των Ορεσίβιων είχε αφήσει την τελευταία της πνοή λίγες στιγμές πριν, νεκρή από την λεπίδα του Αίρυς, αλλά η Κίρα δεν σταμάτησε για να ξαναβρεί την ανάσα της που είχε κοπεί από το ξόρκι της μάγισσας και το τρέξιμο ούτε επιβράδυνε τον ρυθμό της. Οι πνεύμονες της είχαν πάρει φωτιά αλλά δεν την ένοιαζε. Δεν χρειαζόταν αέρα. Αυτό που χρειαζόταν ήταν το μωρό της.

Το κλάμα ακουγόταν πιο δυνατά καθώς πλησίαζε τον βωμό αλλά η καρδιά της Κίρας πλημμύρισε με ανακούφιση και χαρά επειδή ο γιος της ήταν ζωντανός. Κοίταξε με δέος το μικρό πλασματάκι που κουνιόταν πάνω στην πέτρα. Ήταν μόλις η πρώτη του μέρα σε αυτόν τον κόσμο και ήδη μπορούσε να νιώσει την δύναμη που ασκούσε πάνω της. Η ανάγκη να το προστατεύσει υπερνικούσε όλα τα υπόλοιπα και ξαφνικά τίποτα άλλο δεν είχε σημασία, ούτε ο πόνος, ούτε η εξάντληση, ούτε ότι παραλίγο να πεθάνει στη γέννα. Εκείνη τη στιγμή ήξερε πως δεν θα έβαζε ποτέ τίποτα πάνω από το παιδί της, ούτε τον εαυτό της, ούτε τον Ντέβαν, ούτε κανέναν.

Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα καθώς άπλωνε τα χέρια της για να σηκώσει το μωρό, να το κρατήσει την αγκαλιά της και να μην επιτρέψει σε κανέναν να προσπαθήσει ξανά να το βλάψει. Αλλά πριν προλάβει να το αγγίξει, ξαφνικά βρέθηκε σε ένα άλλο σημείο του ξέφωτου μακριά από τον γιο της. Κοίταξε τον βωμό και είδε την Ναζλί να στέκεται στο σημείο όπου πριν από λίγες στιγμές στεκόταν εκείνη. Πως είχε βρεθεί εκεί; Η πριγκίπισσα του Νιέζντιελ σήκωσε το μωρό που έκλαιγε και το κράτησε σφιχτά πάνω στο στήθος της.