Το μάθημα τελείωσε και αποφάσισα να πάω να κάνω μια βόλτα.
Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και αρχίζω να προχωράω.
Διαφορες σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου που δεν μπορώ να τις ελέγξω κάνοντας με να ζαλιστω.
Σταμάτησα για λίγο και πιαστηκα από ένα κάγκελο.
"είσαι καλα" ακούω μια γνώριμη φωνή από πίσω μου. Ήταν ο λουκ Ο κολλητός του Γιάννη.
"καλά είμαι απλά ζαλιστηκα λιγο"του είπα
"θες βοήθεια?"
"όχι καλά ειμαι" είπα αλλά ταυτοχρόνως εννοούσα το αντίθετο.
Αυτός το μόνο που έκανε είναι να κάθεται εκεί και να με κοιτάει.
"μανα με ζαλισες δεν σε αντεχω"άκουσα φωνές από το απέναντι πεζοδρόμιο.
"μπες μέσα στο αμάξι γιαννη" άκουσα να λέει μια γυναικεία φωνή. Για μια στιγμή...Γιάννη!!
"οχι" φωνάζει το αγόρι. Σηκώνω το κεφάλι και αυτό που βλέπω με κάνει να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ προς τη κατευθηνση εκείνη. Ενα αμαξι ερχοταν καταπανω του.
"Γιάννη!!!" φώναξα και τον έσπρωξα από τον δρόμο όπου βρισκόταν στο πεζοδρόμιο.
(...)
"Εύα, ευα" μου λεει κάποιος ψιθυριστά κάνοντας με να ξυπνήσω.
"λουκ που είναι ο γιαννης?" ρώτησα
"μεσα θες να τον δεις?" είπε και σηκώθηκα χωρίς να πω κάτι.
Εδώ καί τρεις ώρες βρισκόμαστε στο νοσοκομείο περιμένοντας νέα από τον Γιάννη.
Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο όπου τον έχουν. Το κεφάλι του είναι τυλιγμένο με μια γάζα.
"Μπορεί να του σώσατε την ζωή αλλά καθώς τον σπρωξατε στο πεζοδρομιο χτύπησε το κεφάλι του." είπε ένας γιατρός μπαίνοντας μεσα στο δωμάτιο.
"είναι σοβαρά?"
"έχει πάθει μια προσωρινή αμνησία. Δεν θυμάται το συμβάν και καλύτερα να μην του το θημησετε."
"καταλαβαίνω. Δεν πρόκειται να του το θυμησουμε"
"σας ευχαριστώ μπορείτε τώρα να τον δειτε" είπε και βγήκε από την αίθουσα.
Πήγα και κάθησα δίπλα του σε μια καρέκλα και του κράτησα το χέρι.
"μακάρι να ηξερες" αναφωνησα
"λοιπόν τι έγινε?" μπήκε μέσα ο λουκ απότομα κάνοντας με να τρομάξω αφήνοντας το χέρι μου από το δικό του.
Του εξήγησα όλα αυτά που μου είπε ο γιατρός συμφωνώντας να μην του πούμε κατι για το ατύχημα.
Και αυτό σημαίνει οτι δεν θα θυμάται ότι ήμουν εκεί και του έσωσα την ζωή. Αλλά δεν πειράζει αυτός να είναι καλά και τίποτα άλλο.
Τον παρατηρούσαν για ώρες εγώ και ο λουκ μέχρι που είδαμε τα βλέφαρα του να ανοιγουν. Και τότε αντίκρισα αυτά τα κάστανα μάτια που έχω ερωτευτεί.
"ρεε" φώναξε ο λουκ στον Γιάννη πηγαίνοντας κοντά του.
"τι έγινε ρε μαλακα?" ούτε καν ξύπνησε ακομα και άρχισε να βρίζει.
Εκείνη την στιγμή κοιταχτήκαμε με τον λουκ. Ήταν ένα βλέμμα σε φάση "τι λέμε τώρα?"
Αποφάσισα όμως και πήρα την πρωτοβουλία να μιλήσω.
"Απλά ζαλιστηκες λίγο. Και...σε φέραμε εδώ...για να σε δουν οι γιατροί. Είπαν ότι ήσουν άρρωστος για αυτό...ζαλιστηκες"είπα με δυσκολία προσπαθώντας να βρω τι θα πω εκείνη την ώρα.
"και εσύ τι κάνεις εδώ?" είπε και κομπλαρα.
"εεε..." είπα σκεπτόμενη από μέσα μου
"εεεε κάποιος δικός της είναι στο νοσοκομείο και εγώ την έφερα για παρεα" είπα ο λουκ και του έδωσα ένα βλέμμα "ευχαριστώ με σωζεις"
"οκ μπορείς να φύγεις τώρα είμαι μια χαρα" είπε και χωρίς να πω τίποτα έφυγα και πήγα σπίτι.
Γιατί με έδιωξε? Ούτε ένα ευχαριστώ?
Α ναι ξέχασα για ποιο λόγο να πει ευχαριστώ εφόσον δεν θυματαινοτι τον έσωσα.
******************************************************************************
γεια σας☺☺
Θέλω να σας ευχαριστήσω για #191 θέση στην εφηβική φαντασία. Σημαίνει πολλά για μένα.💖💖
Έχω πολλές ιδέες για αυτή την ιστορια αλλά και πολλές ανατροπές!!!!!😂💖💖
Ευχαριστώ και παλι😀😀
Στη φοτο👆η Εύα όταν άκουσε τα νέα από τον γιατρό.
see yaa😀bro_fist💖
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
10 ways to get your crush
Teen Fiction"πρέπει να σου μιλησω" μου είπε βουρκωμένα "δεν θέλω να ακούσω τίποτα μου είπες ήδη αρκετα" είπα και πήγα να φύγω "Περίμενε!" ήταν η τελευταία λέξη που άκουσα από αυτόν. Το αντίο μας ήταν οριστικό. ❤Καινούρια ιστορία ελπίζω να σας αρεσει❤ #29 in tee...
