Trapped | SoB2017

Eden | '2

Ik zit in het vliegtuig, bij het raam. Ik ben van plan te slapen in het vliegtuig, maar ik kan dit niet. Ik heb mijn IPad gepakt en lees een van mijn boeken die ik nog moet lezen. Ook doe ik wat research over het journalistieke onderwerp die ik later zou onderzoeken. Ik hoor een doffe knal en alles begint te trillen. Ik denk dat dit turbulentie is, maar dit is niet het geval. Ik blijf heel rustig, omdat paniek bij dit soort gevallen helemaal niet helpt.  Alles wordt al snel zwart.

Ik kijk om me heen. Waar ben ik beland? Ik stapte op het vliegtuig voor een simpele zakenreis met een vriend. Met wie ik was, dat kan ik niet vertellen. Ik heb een normaal leven. Ik werk als journalist voor een misdaad bureau en ga vaak op reis. Doordat ik altijd in mijn eigen wereldje leef, kan ik altijd in de gedachtegang van een crimineel kruipen. Ik ken criminelen door en door. Zo los ik misdaden op door middel van het hacken van corrupten systemen. Het hacken gaat mij heel makkelijk af, want hoewel mensen denken dat ze hun systemen goed hebben beveiligd, kom ik er toch in. Ik zou mijn hack skills natuurlijk nooit gebruiken voor andere doeleinden. Ik gebruik mijn hack skills alleen voor het hacken van criminelen netwerken.

Van mensen moet ik eigenlijk niks hebben. Om eerlijk te zijn, niemand weet wat over mij. Mensen denken dat ze veel van mij weten, maar dit is helemaal niet zo. Zo doe ik alsof ik met iedereen vrienden ben en iedereen mag, maar dit is eigenlijk niet het geval. Daarom is het voor mij ook hartstikke makkelijk om in de onderwereld te komen en zo een van mijn journalistieke dilemma's op te lossen. Nu zal je vast denken dat ik eigenlijk helemaal nep ben en doe, maar dit is niet zo. Ik heb een paar vrienden die ik wel door en door vertrouw, maar voor de rest houd ik alles geheim. Ik vind dat iedereen moet oppassen met wat hij zegt en doet. Je moet uitkijken tegen wie je persoonlijke dingen zegt en je kan echt niet iedereen vertrouwen. Sommige mensen denken niet na bij wat ze zeggen en dat zorgt alleen maar voor problemen. Daarom heb ik besloten zorgvuldig mijn vrienden en de personen met wie ik werk uit te kiezen. Dit is alleen maar voor mijn eigen veiligheid.

Vroeger toen ik klein was, werd ik altijd buitengesloten door een groepje kinderen. Ik was klein en natuurlijk heel kwetsbaar. Als ik mee wilde spelen, dan mocht dit niet en als ik er iets van zei, kreeg ik een grote mond terug. Ik was een klein en kwetsbaar kind, maar nooit kwam er iemand voor mij op. Alsof ik iets verkeerds had gedaan. Sindsdien is mijn vertrouwen weg en heb ik een klein stukje van mijn vertrouwen teruggewonnen bij een aantal mensen.

Ik ben eigenlijk voor niemand bang. Nu ik op dit eiland ben gestrand, denk ik alleen maar aan één ding, overleven.

Ik kijk om me heen. Ik zie puin, doden en mensen verward om zich heen kijken.  Ik heb genoeg tv-series gekeken om te weten dat je nooit bij een brandend vliegtuig moet staan kijken. 'Iedereen weg van het vliegtuig' schreeuw ik. Mensen kregen meteen hun verstand terug en lopen een eindje weg. Als kuddedier blijven ze dicht bij elkaar en kijken ze, zonder te helpen naar de andere gewonden en de doden. Ze denken maar aan één ding: overleven.

Soms vraag ik mij af wat er zou gebeuren als ik opeens volledig weg wordt gerukt uit mijn oude vertrouwde leventje. Wat zou ik dan doen en hoe zou ik reageren? Ik heb het idee dat ik me best goed staande kan houden. Dat ik ervoor zorg dat iedereen zich staande houdt en dat we onderdak en de normale levensbehoeften hebben.  Ik word niet snel bang en zorg snel voor oplossingen.