Korku, geçmişten günümüze insanın içinde saklı kalan bir duygudur. Bazen öyle olaylar yaşarız ki o içimizde bir köşeye sinip gizlenmiş olan korku, içimizde adeta bir canavara dönüşür.
Peki, siz nelerden korkarsınız? İçinizdeki o sinsi canavar nası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dayım, bu olayı bana anlattığı zaman inanın tüylerim diken diken oldu ve o kızcağıza gerçekten de çok acıdım. Annem, 20'li yaşlardayken sevdiği bir arkadaşı varmış; Vildan. Ama Vildan, diğer arkadaşları gibi gezmekten, eğlenmektenhoşlanmazmış. Çok içine kapanık biriymiş. Cinler , periler ve doğa üstü olaylara çok meraklıymış. Arkadaşları tarafından ne kadar uyarıldıysa da bu merakından vazgeçememiş ve her şey, o yaz gecesi başına gelmiş Vildan'ın.
Arkadaşlarının anlattığına göre o gün, her zamankinden fazla meşgul olmuş cinlerle. Sık sık o "üç harflilerin" adını söylemiş. Gece olunca her zamanki gibi yatağına yatmış, uyumayı beklerken aniden çığlık atmaya başlamış. Annesi ve babası, odasının kapısını açmaya ne kadar uğraştılarsa da yapamıyorlarmış. Babası, koşup alt kattaki yangın söndürme aletini almış, kapının camına geçirmiş; ama o ve yangın söndürme aleti, lastik top gibi geri fırlamış ve duvara çarpmışlar. Bir türlü içeri giremiyorlarmış. Vildan ise içeriden; "Rahat bırakın beni. Sizinle hiçbir yere gelmeyeceğim." diye bağırıyormuş. İçeride neler olduğunu merak eden anne-babası; "Kızım neyin var? Kim sana kötülük yapıyor? Kiminle konuşuyorsun?" diye sormuşlar. Vildan da; "Yardım edin, kapımın altından küçük küçük adamlar giriyorlar. Benden onlarla birlikte gitmemi istiyorlar. Gitmek istemiyorum. Kurtarın beni!" diye çığlık atmış ve bunlar onun son sözleri olmuş . Kızın cesedi, arka bahçede bulunmuş. Gece, kendini yazlığın en üst katında bulunan odasının penceresinden atmış...
