İNTİKAMIN PENÇESİNDE (+18)

İP_24 | "RUH SIZISI"

Okul var ve hangi saf, sabaha kadar oturup bölüm yazmış tabii ki ben. Yine uykularımızı satırlara yem ettik...Sizi seviyorum!

Oylarınızı ve yorumlarınızı rica ediyorum.

Bölüme kar tanesi; ❄

Bölüm Şarkısı | Rose Cousins • The Grate

24. BÖLÜM | RUH SIZISI

Çok incittiler beni anne, çok yaraladılar ruhumu. Bir ah bile diyemedim.

Biriibirimizi terk etmeyelim, bizler yaralı insanlarız.

❄

Yalnızlığı öylesine derinden, öylesine yoğun hissediyorum ki Edim'in beni kendi hâlime bırakmak yerine, ellerini uzatıp ordan çekip çıkarmasını ve tüm yaşananların sonunda bana ait olduğum yepyeni bir yer vermesini istiyorum.

İstese bunu yapardı.

Ama yapmazdı.

Yalnız olmak ve yapayalnız olmak yan yana durabilen ama gerçekte apayrı olan iki ayrı, iki farklı şeydi.

Yapayalnız olmanın ne olduğunu biliyorum.

Yalnızlık benim hayatımdı. Yalnızlık başka bir kimlikle yaşamaktı. Yalnızlık asla senin seçmediğin, mecbur bırakıldığın bir hayatı yaşamaktı. Yalnızlık dahil olduğun arkadaş grubunun, senin arkadaşın olmadığını bilip onlara asıl kendini gösterememek ve onlara asla güvenmemekti. Yalnızlık kendine bir oda kadar bile kuytu bir yer bulamamaktı, yalnızlık bir süre sonra kendine bile yabancılaşmak, kendini bile unutmaktı.

Edim Demiray beni kendi hayatımdan ve kendi kimliğimden koparana dek aslında gerçek yalnızlığı hiç tatmadığımı yeni yeni fark ediyordum.

Adın Lavin, soyadın Kutup.

Kendini unutma Lavin.

Kim olduğunu unutma.

Kimin kızı olduğunu unutma, babanın yakıp yıktığı bir hayatın ortasına düştün.

Unutma.

Unutmaktan kork.

Alışmaktan kork.

Güvenmekten kork.

Sevmekten kork.

Burda yalnızsın, kimsen yok.

Dışarda yine sokakları döven sonbaharın soğuk, rüzgârlı yağmurları var, yalnızlığıma eşlik eden. Kokusu burnuma, tüm şarıltısı, uğultusu kulaklarıma geliyordu. Uzaklardan ıslak yolları geçen arabanın gürültüsü gelip zihnimin içindeki seslere karışıyordu.

Dışarının gri havası odamı da kendi rengine boyamıştı. Böyle yağmurlu günlerde yorgun hissediyorum kendimi. Hiçbir şey yapmak ya da bir yere gitmek istemiyordum. Kolum kanadım kalkmıyordu. Tek istediğim sıcacık yatağımın içinde hiç çıkmadan kalmak belki en fazla kahve, yanında yağmur manzarası eşliğinde kitap okuyabilmekti. Kalktığımda yataktan çıkmamamın asıl nedeni bu değil.

Bugün cumartesi.

Edim Demiray evde mi değil mi bilmiyorum.

Ama bugün onun tarafından yine bir yere gitmek için rahatsız edilmemiştim.

Odamın kapısı tıklatıldı, kapalı dudaklarıyla bana gülümseyen Nergis abla içeri girdi.

Belleğinde karanlık korkusunun kazılı olduğu biri olarak bana ilginç gelen şey uyanıp gözlerini sabahlara açabilmekti. Geceyi silen gündüze, karanlığın içinden çıkıp gelen ışığa...