Please, Be Mine!

Chapter II- The Ghost from Last Night

(grabe. kahit ako, hindi ko nababasa ang prologue nito. nahihiya ako sa mga sinulat ko. sa mga nagbabasa po nito, pagpasensyahan nyo na po ang way ng pagsulat ko ha? sorry talaga. nakakahiya. uh, pero,  pagpapatuloy ko pa din. parang may patutunguhan eh ^_~)

"BOOO!"

"Damn you Tristan! Ba't ba ang hilig-hilig mong mang-gulat?!"

"Eh ba't parang ang seryoso mo yata? Anything on your pretty mind, babes?"

Yuck ha. Babes?

T^T

"KILABUTAN KA NGA SA SINASABI MO! Una, wala kang pakialam kung marami akong maiisip at hindi mo na rin trabaho ang mag-worry sa kung iniisip ko. And babes? Argh. Forget it"

"Awww. Sorry na. Ito naman di na mabiro o!"

"Hayaan mo na lang kasi ako. Huwag mo na akong masyadong intindihin. Ang intindihin mo, yang blue prints ng ipapatayo kong branch..."

Inirapan ko siya. A guy should know where and when his jokes should be placed.

He stared at me. Na-fefeel ko naman na tinititigan niya ako eh. Pero nung hinarap ko siya, umiwas siya ng tingin.

"Ano pa nga pala ang mga sinu-suggest mo?"

"Uhmm, para sa'kin, ok na yung vastness nung area. Dagdagan mo na lang ng mga dalawa pang room. Mas malaki yung isa at maliit naman yung isa. Para din may storage room at madagdagan ang fitting room. And, make the counter wider pa. Is that okay?"

"Basta ikaw bosing! Nanginginig pa."

"Baliw."

He smiled while he made the necessary corrections. Si Tristan naman, friend ko since college. Magkaklase kami sa mangilan-ngilang subjects nun,  kaya naging close kami.

He now owns his engineering and architectural firm. Actually, meron naman talaga silang firm owned by his  father. Kaso, sabi niya, ayaw niya daw na maging dependent sa dad niya. Kaya heto, gumawa rin siya ng sarili niyang business.

Ok naman.  Stable na naman yung firm niya. Marami-rami siyang clients, at isa na ako dun. Mula nang magpatayo ako ng mga botique, siya na talaga ang in-charge sa pagpaplano kung pano yun itatayo. Mabuti na din yun kasi nakakamura na ako, nakaka-demand pa ako. *evil grin*

I glanced at my wrist watch. Uh-oh. It's past 10. I guess, kelangan ko nang umuwi.

"Sige, Tristan. Uwi na ako ha? Medyo late na naman eh."

"Ah, gusto mo, ihatid na kita?"

"Ihatid? Are you kidding me? I have my car, di ba?"

"Ah, oo nga pala. Ingat na lang sa pagmamaneho..."

So, that was his last words, tapos umalis na din ako sa bahay nila.

****

Within ten minutes, nakarating na ako sa bahay ko.Yup, bahay. Not a condo or a pad. Gusto ko kasi, at the end of the day, meron akong sariling bahay na inuuuwian. Mas at ease din ako sa sarili ko talagang place na hindi ko na kailangang mag-elevator to  reach my front door.

So I maneuvered my car into my parking lot. I was busy unloading my shopped stuffs nang ginulat ako ni manang...

"Maam..."

"Ay kabayo! Manang naman e!"

"Eh, Maam, meron ka pong bisita sa loob."

Bisita? Sino naman kaya? Tyrant? Impossible. Wala namang pake sakin ang nanay ko eh. France? Hindi rin. 

?_?

"Bisita? Manang hindi po ako nag-eexpect ng visitors ngayon. Sino raw po?"

Papasok na kami ni manang dun sa veranda nung bahay nang sinalubong kami ni...

Gilbert.

Shecks. OMO. What should I do? Kyaaah T_T

Nahihiya ko sa ginawa ko >___<

Mas natakot pa ako kasi ang dilim ng anyo niya ngayon.  Parang milyonaryong inutangan ng pera't hindi pa binabayaran. 

Oh God.

"Denise. Pwede ba tayong mag-usap?"

O______________________O

*SIGH*

So what's in front of me now is the ghost from last night.

Damn it.

Keep calm Denise. Inhale. Exhale.

"Ano pa ba ang dapat nating pag-usapan?"

Hindi ako nakakatingin ng diretso sa kanya, and when I tried, I automatically altered the focus of my eyes. Eeehh. Ayoko ngang makita ang mukha niya. Baka may maulit muli. Pssh. Huwag naman sana.

"Everything."

I felt the disappointment in his voice. Hindi ba't dapat maging thankful siya kasi hindi ako naghabol? Di ba ganun naman ang mga lalaki. Ayaw nila ng commitment, at ayaw nila ng mga babaeng ginugulo pa sila after 'that' happened. Baka  nga talaga becky itong si Gilbert. Omo. !_!

"Gibz, sabi nga ni Alicia Keys, everything means nothing♪♫♪♫"

De, syempre joke yun. Kumanta-kanta pa ako. Pero sa halip na matuwa siya, mas dumilim pa  yung anyo niya. Susmaryosep naman o! Parang tinatakot nga talaga ako nito ah.

Pero, kahit ganun ka-seryoso ang mukha niya, ang gwapo pa din.

Ah, eh. Bago mag-fast forward, iiintroduce ko muna sa inyo si Gibz.

Francis Gilbert Loyola.

Kaklase ko siya nung high school sa St. Louise. Noon pa lang, nase-sense ko nang may 'pagtingin'<baduy> siya sa'kin. Eh, kasi naman e! Ugly duckling siya nun. With all those crates and thick eyeglasses. Tapos daig pa ang bamboo  stick sa sobrang lampayatot. Pero matalino siya, consistent honor student siya. Kaya minsan, naiintimidate din ako sa kanya.

Ah, ok. To tell you honestly, crush ko rin naman siya nun e. Kaso lang, sabi ng group of friends ko, NEVERMIND.

*****

*lunchbreak;  St. Louise Academy; (19**):P*

Arnie: Si Ryan? Watcha think?

Rizza: For Denise? Eew.No. No.

Denise: Eh, bakit ba kasi kayo ang pumipili?

Arnie: Kasi, kami ang bff mo. Kaya you should listen to us!

Rizza: Yeah right. So, how about Geoff?

Arnie: That Nerdy? A BIG NO!

Denise: ... eh si Gilbert?

Arnie & Rizza: WHAT?

Tapos yun, sinabihan nila tinanong nila ako if I'm out of my mind na daw, tapos nakakadiri daw  kasi lampayatot. Tapos, sabi pa nila, anak si Gilbert  sa labas.

******

Oo nga ano?

Ba't hindi ko nga siya natanong?

"Hindi ako nagbibiro Denise, gusto kong mag-usap tayo..."

Tapos pinukulan niya ng tingin yung mga katulong kong nang-eeavesdrop.

"....NG MASINSINAN."

Ang lapit na ng mukha niya sa mukha ko. I didn't know if how did he pinned me on the side table and got his face so close to mine, pero nagawa niya yun..

And worst, without me knowing it.