A Mistress Cry [SPG]

Chapter 7

Umiyak na naman ako. Iniyakan ko na naman sya. Kelan ba mapapagod ang mata kong umiyak para sa kanya? Hindi ko kayang mapagod sa kanya. Sabi ko nga di ba he's the pain I'm willing to take. And all the pain is worth it dahil sya ang kapalit. Martir na kung martir pero nagmahal lang naman ako. Walang mali sa pagmamahal kaya ipaglalaban ko ang pagmamahal ko sa kanya kahit masakit na.

Kinabukasan I texted him "Good morning with a smile emoticon" a sign that everything's alright. Ayoko kasi na nag aaway kami kasi ako lang din yung nahihirapan kapag matagal kaming nagkatampuhan. Kapag minsan ako pa yung nanunuyo sa kanya. My world revolves around him. Sya na ang sentro ng buhay ko. Kaya hindi ko kakayanin na mawala sya. Hindi na ako nag eexpect ng reply sa kanya. Sanay na. Too much expectation can hurt. I'm contented on what he could give. I'm not asking for more.

That day I busied myself at work. Maraming trabaho kaya nag OT ako kasama ang dalawa sa workmates ko. Umuwi kami 8 na ng gabi. Kaya nagulat na lang ako ng madatnan ko si Leo sa apartment ko.

"Why are you not answering my calls?" bungad nya agad sa akin. Galit.

Agad kong tiningnan ang phone ko at may 8 missed calls nga sya dun.

"Ahmm sorry babe. Marami kasing trabaho." Paliwanag ko at akmang lalapit sa kanya pero nakita ko ang galit sa mata nya.

"May lalaki ka ba?" nagdududang tanong nya. "Wag mong idahilan na marami kang trabaho kaya hindi mo nasagot ang tawag ko! Sabihin mo kung sino ang lalaki mo!" lumapit sya sa akin at hinawakan ng mahigpit ang braso ko.

"B-babe nasasaktan ako," natatakot kong sabi. Ngayon pa lang sya nagalit sa akin ng ganto.

"Talagang masasaktan ka sa akin kapag hindi ka nagsabi ng totoo!" bulyaw nya at kinaladkad ako sa kwarto. Binalibag nya ako sa kama buti na lang at malambot ito kaya hindi gaanong masakit. Tulo na lang ng tulo ang luha ko.

"L-leo, nagsasabi ako ng totoo. Pasahan ng projects ngayon. Hindi ko napansin ang tawag mo. Nakasilent ang phone ko." Tumayo ako at lumapit sa kanya. I just ignored his piercing eyes to me. "Babe believe me. Wala akong lalaki." At hinaplos haplos ko ang braso nya.

"Kapag nalaman ko lang na niloloko mo ako Cara. Makikita mo!" anger is evident still in his voice. Hinawakan nya ang batok ko at hinila palapit sa kanya and kissed me hungrily. I kissed him back kahit nasasaktan ako sa ginagawa nya. He tore my clothes. Wala syang tinira kahit ang panty ko ay sira na. He laid me on the bed. He undressed himself, positioned on top of me and entered me roughly. Hindi pa ko handa sa kabuuan nya. Masakit. He moved faster inside me and I can't help but to moan afterwards. I can feel that his ready to explode and I feel it, his liquid in my core. I'm not done yet pero umalis na sya sa ibabaw ko. Hindi ako makapagreklamo kasi galit sya. Ayaw kong nagagalit sya sa akin. Hindi pa rin kami nag iimikan. He's just laying beside me. After sometime I called him.

"Leo." I was about to touch him ng tumayo sya.

"Uuwi na ako." Matigas nyang sabi.

"L-leo mag usap muna tayo," naiiyak kong sabi.

"We're done talking Cara."

"Naniniwala ka na ba sa akin? Hindi ka nab a galit. Please Leo ayokong nagagalit ka."

"Yeah. Just don't ignore me again." At nagbihis na sya. I just watched him dress. Tumulo na naman ang luha ko habang nakatingin sa kanya. He looked at me at nakita nya ang luha ko. Agad agad ko itong pinunasan. Lumapit sya and hug me tight. Lalo akong naiyak sa ginawa nya. "Babe," masuyo nyang sabi. "Babe, look at me." Itinaas nya ang baba ko at tumingin ako sa mata nya. Ang kaninang galit doon ay wala na napalitan ito ng pag aalala. "I'm sorry. I just get jealous kasi parang hindi na ako mahalaga sayo. You just ignored my calls na dati ay isang ring pa lang ay sinasagot mo na. Sorry, babe. I'm so sorry." He gave me a peck on the lips. "Promise, I'll make it up to you." I just hug him tight and didn't say anything hanggang makaalis sya.

Ayaw ko ng magsalita kasi ayaw ko ng mag away ulit kami. Ayaw ko ng magalit sya ulit. Hindi ko na nasabing sya ang nawawalan ng oras sa akin. Sya ang nagpaparamdam na wala na akong halaga sa kanya. Sya ang patuloy na umiignora sa akin. Sya ang nagbibigay sakit sa puso ko pero sya rin ang kasiyahan ko. Sya ang lahat sa akin. How long can I endure the pain? How long can I stand that he's the pain I'm willing to take? How long could I justify that he loves me no matter what? How long could I entrust my happiness on him while he's the reason of my pain? How long could I love him selflessly? How long?