Κεφάλαιο 18

2.5K 309 26
                                    

Πισωπατώ, λες και με το να το σκάσω θα γλιτώσω. Η Σύνθια τα άκουσε όλα και τώρα δεν την εμποδίζει τίποτα απ’ το να τα ξεφουρνίσει στη Θεά Ηγέτη μας. Τώρα πρέπει να παίξω το παιχνίδι της προκειμένου να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Τώρα με έχει του χεριού της και αυτό δεν είναι καλό, δεν είναι καθόλου καλό.

    «Τι στο καλό κάνεις εδώ μέσα;» ρωτάω συγκρατώντας τον τόνο της φωνής μου σταθερό και αποκρύπτοντας ολότελα τα συναισθήματα, καθώς και τον φόβο μου μήπως τα αποκαλύψει όλα.

    «Ήρθα να σε πετάξω έξω, αλλά απ’ ότι φαίνεται η εξομολόγηση σου ήταν αρκετά ενδιαφέρον για να με συγκρατήσει».

     «Να με πετάξεις έξω; Ωραίο αστείο» λέω παραλείποντας να σχολιάσω την τελευταία της φράση.

     Με κοιτάζει με ένα παράξενο βλέμμα και κάνει δύο βήματα προς το μέρος μου, αναγκάζοντάς με να πισωπατήσω ξανά. Η καρδιά μου χτυπά σε ξέφρενους ρυθμούς, ενώ εύχομαι να μπορούσα με κάποιον τρόπο να την εμποδίσω από το να ακούγεται τόσο δυνατά. Δεν θέλω η Σύνθια να καταλάβει ότι μου έχει προκαλέσει φόβο και σύγχυση.

     Αφού πείθω τον εαυτό μου ότι ο μόνος τρόπος να σβήσω το σαρδόνιο χαμόγελο που έχει χαραχθεί στο πρόσωπο της, είναι να αντεπιτεθώ, της ρίχνω μια βλοσυρή ματιά και λέω: «Ποιο είναι το πρόβλημα σου, μπορείς να μου πεις; Από τη μέρα που με γνώρισες δεν έχεις πάψει να με ενοχλείς και να μου δείχνεις το μίσος σου. Σου έκανα κάτι;».

     Καγχάζει, «ξέρεις το λόγο, όλοι τον ξέρουν. Είμαστε εχθροί, πολεμάμε και οι δύο για την ίδια θέση και πίστεψε με, δεν πρόκειται να σε αφήσω να νικήσεις».

     Αναστενάζω δυνατά, «μη με κοροϊδεύεις, Σύνθια. Και ο Τριστάνο και ο Κόνορ είναι αντίπαλοί σου, αλλά δεν έχεις κανένα πρόβλημα μαζί τους». 

     «Αυτό νομίζεις εσύ» λέει και μειώνει την μεταξύ μας απόσταση κατά ένα βήμα. Ο χώρος ανάμεσά μας είναι τόσο λίγος, που καταφέρνω με ευκολία να ακούσω τη σταθερή αναπνοή της.

     «Δεν σε καταλαβαίνω» λέω και κάνω να την παραμερίσω, ωστόσο η παλάμη της τυλίγεται γύρω απ’ το μπράτσο μου και με ακινητοποιεί.

     «Δεν πρόκειται να πας πουθενά» συρίζει μες στα αφτί μου και με επαναφέρει στη θέση μου. «Νομίζεις ότι θα φύγεις και όλα αυτά θα ξεχαστούν; Ειλικρινά Καρίνα, πόσο αφελείς είσαι;»

     Ξεροκαταπίνω, όχι δεν πρόκειται να την αφήσω να με κάνει ότι θέλει, δεν θα γίνω το πιόνι της.

Τα Τέσσερα Στοιχεία Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα