Hallo, Finn.
Weet je hoe ze zeggen dat je door vijf fases gaat, als je iets vreselijks meemaakt? Eerst ontken je dat het gebeurd is, dan ga je boos met dingen gooien, dan ga je tevergeefs actie ondernemen, dan huil je je ogen uit je kop en uiteindelijk accepteer je het.
Ik heb het gevoel alsof die vijf fases allemaal bij mij gebeuren, maar niet netjes volgens het rijtje, nee, ze gebeuren allemaal door elkaar.
Sommige dagen denk ik dat het beter gaat, dat ik eindelijk uit dit gat zal komen en door zal kunnen gaan met mijn leven, maar dan zie ik weer voor me wat er gebeurd is en is het alsof de lucht uit me wordt geperst.
Mijn ouders denken dat mijn vriendje het heeft uitgemaakt, en dat ik daarom zo verdrietig ben. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze de waarheid te vertellen, ook al zou dat ze laten weten wat er nu echt met me aan de hand is, en dat ze misschien beter op hun dochter moeten passen.
Ik heb het gevoel dat ik in een gat zak, en hoe meer ik probeer omhoog te klimmen, hoe dieper ik zak.
FUCK FUCK FUCK FUCK FUCK FUCK FUCK FUCK
Ik wil gewoon dat het ophoudt. Waarom achtervolgt dit me, waarom kan ik het niet gewoon met rust laten? Waarom moet het me hartkloppingen bezorgen, huilbuien, stressaanvallen. Waarom kan ik niet gewoon doen alsof het niet gebeurd is?
Ik weet dat het retorische vragen zijn en dat ik er waarschijnlijk nooit antwoord op zal krijgen, maar Finn, kun je het alsjeblieft proberen?
Kun je alsjeblieft proberen me beter te maken?
JE LEEST
Schrijf je terug?
Teen Fiction"Ik ken je niet, en jij kent mij waarschijnlijk ook niet, maar ik zag deze brief bij het afval liggen en werd nieuwsgierig. Het spijt me als je je ongemakkelijk voelt, of aangevallen, maar ik kon het niet laten je een brief terug te schrijven." M...
