1. BÖLÜM

1.5K 40 49
                                    

Bölümler kaldırılıp düzenlenerek tekrardan yayınlanmıştır. Oy ve yorum bırakmayı unutmayın canlarım keyifli okumalar...

Saçım başım dağılmış, üstüme rastgele geçirilmiş deri bir ceketle ağlayarak dışarı fırladım.

Öz babamın dedikleri hâlâ kulağımda çınlıyordu...Haklıydı!

Annem benim yüzümden ölmüştü.Annemin katiliydim ben. Tek suçum bu adaletsiz dünyaya gelmekti..

Sahi öz babama bu lafları demesine neden olacak ne yapmıştım?

 Çalıştığım iş yerinden aldığım maaşın bir miktarını kitap almak için kullanmıştım. Tabii, maaşı babama eksik bir şekilde verdiğim için deliye dönmüş, adeta çıldırmıştı. O an aklıma gelince gözlerimi yumdum.   

'' Sen ne işe yararsın ki? Saçma sapan kitaplar için para harcanır mı salak ?! Ben sana ne dedim he?! Maaşın hepsini bana getireceksin demedim mi he?!'' diyerek tokat attı.

Saçımdan çekerek yere düşen güçsüz bedenimi kaldırdı. Yüzüme nefretle bakarak devam etti.

'' Bana bu paraların daha fazlasını borçlusun! Sevdiğim kadını öldürdün! Anneni öldürdün sen...ANNENİN KATİLİSİN...''

Daha fazla devam etmesine izin vermeden ''YETER!'' diye bağırdım.

Yanaklarımı ıslatan gözyaşlarını elimin tersi ile silerek devam ettim '' Yeter baba anlıyor musun? Yeter! Bana her şeyi yap, ama anneni öldürdün deme!Benim suçum değildi bu olanlar!'' diyerek sesimin çıktığı kadar bağırdım.

Yan koltukta oturan abim hızla ayağa fırlayarak '' Yalan mı lan?! Gerçekler zoruna mı gitti?! Annem senin daha doğrusu ikizin ve senin yüzünden   öldü!''  diyerek üzerime doğru gelmeye başladı.

'' Abi bari sen yapma!'' diye mırıldandım.. Babam yanıma büyük bir şiddetle gelerek tekrar saçımdan tutup  tükürürcesine '' Kabul et küçük sıçan! Annen senin yüzünden öldü! Şimdi burada ne desen de boş.''  dedi içkili içkili ve  bir daha tokat atarak beni yere fırlattı. İçkisini eline alarak içmeye kaldığı yerden devam etti.

Hızla gözlerimi açtım ve kafamı dağıtan düşüncelerden uzaklaşmaya çalıştım.

Sokakta nereye gideceğimi bilmeden  boş boş yürüyordum. Armina Kara'nın hayatı doğduğundan beri böyleydi işte..

Babam..

Beni hiç sevmedi. Hep annemin katili olarak gördü, canımı yakmak adına yapmadığını bırakmadı.

Abim ise..

Onun da babamdan kalır bir yanı yoktu ki! Sevgisiz büyümüştüm ben. Ne anne, ne baba, ne de abi sevgisi görmüştüm. Mutlu aile gördüğüm zaman hep onlara imrenirdim. İçimden hep aynı soru geçerdi; 'Annem yaşasaydı babamla abim bana az da olsa sevgi gösterirler miydi?' 

Hayat beni daha küçük bir kız çocuğuyken  olgunlaştırdı. Babamlar hep eziyet ettiler bana;

"Katil! Buraya gel."

"Katil? Git içki al bana."

"İtaat et bana."

"Katil, kalk ve yemek hazırla bana!"

Adım 'KATİL' olmuştu.

Benim yaşımdaki gençler harıl harıl  LYS  ve YGS ye çalışıyorlarken ben ise hem okula gidiyor hem gece gündüz demeden işte çalışıyor hem de babamların eziyetine katlanıyordum.

Başımı eğmiş dalgın dalgın giderken birisine çarpmam ve telaşlı ses tonu ile ''Güzelim?!'' sesini duymam bir oldu.

Başımı kaldırdım ve en çok ihtiyaç duyduğum kişinin şu anda karşımda olmasının sevincini yaşadım.

Çarptığım kişi, kanımdan olmasa da kardeşten öte gördüğüm kişiydi.

Onu görünce ağlayarak sarıldım ve  kısık bir sesle '' Götür beni buradan!'' diye mırıldandım.

Evett arkadaşlar.Bu bölüm kısa olmuş olabilir kusura bakmayın. Beğendiyseniz vote ve yorum yazmayı unutmayın. ilk deneyimim olduğu için bana yorumlardan destek olursanız beni çok ama çok mutlu edersiniz.. :)

SEN İKİZİMHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin