De Fling (✔️)

Hoofdstuk 20 - Love is a battlefield

"HIJ ZEI WAT?!" roept Stef boos.

Hij is zo woedend dat hij zelf even vergeet dat hij een ijsje in zijn handen heeft. Het bolletje pistache valt van zijn hoorntje af, zo het zand in.

''Hij zei: Toch fijn dat ik nog familie heb om af te wijzen, vind je niet? '', antwoord ik. Stef smijt zijn hoorntje het zand in waar het met het puntje blijft steken en hem zo wel lijkt uit te lachen.

''Dat meen je niet! Echt ik doe hem nog wat'', zegt hij. Ik geef hem een zachte duw waardoor hij zijn evenwicht verliest en met zijn schouder in het hete zand terecht komt. Hij moppert en veegt geïrriteerd gelijk al het zand van zijn lichaam af.

''Nee, dat doe je niet. Weet je nog de vorige keer? Wil je nog een keer een blauwe plek onder je oog?'', lach ik zacht. Stef trekt me rustig naar zich toe aan mijn bovenarm. Als hij mijn volledige aandacht krijgt begint hij pas met vragen.

''Niet te geloven. Je gaat hem toch niet vergeven hè Riley?'', vraagt hij bezorgd. Gelijk schud ik mijn hoofd en laat een van mijn handen op zijn arm rusten en duw deze langzaam van me weg.

''Tuurlijk niet gek! Zo dom ben ik nou ook weer niet'', mompel ik wat meer in mezelf. Hoe graag ik het ook wil ontkennen, die kus had gevoelens in me losgemaakt. Hoe graag ik het ook niet toegeef, hij blijft maar rondzweven in mijn hoofd. Alsof ze de Riley in cloud9 nog niet hebben geseind dat ik en Matthew klaar zijn met elkaar.

''Hé? Aarde aan Riley. Waarom heb je het hem eigenlijk verteld?'', vraagt Stef. Hij is eindelijk klaar alle zandkorrels van zich af te halen als hij met zijn handen achter zijn hoofd op zijn handdoek gaat liggen.

''Hem wat vertelt?'', vraag ik afwezig. Stef rolt met zijn ogen en zet zijn zonnebril op zijn neus tegen het vele licht.

''Je weet wel, over je vader'', maakt hij duidelijk. Ik zucht een keer diep en ga dan zelf ook languit liggen. Mijn hoofd rustende op mijn bovenarmen waardoor ik nog steeds Stef zijn gezicht kan zien.

"Jij hebt mij toch ook over je moeder vertelt," stel ik vast. Stef is even stil wanneer ik dit zeg. Ik weet dat ik de situaties eigenlijk niet mag vergelijken, maar misschien begrijpt hij me dan beter.

"Mijn moeder is niet jouw vader," zegt hij zacht. "Dus, waarom heb je het hem verteld?". Ik weet dat hij het liever niet over de ziekte van zijn moeder heeft. Ik hoop maar dat het allemaal goed met haar gaat.

Ik denk even na over mijn antwoord maar kan eigenlijk maar met een slap excuus komen.

''Hij was gewoon zo anders Stef. Net alsof hij écht geïnteresseerd was. Ik had die nacht een nachtmerrie en'',

''Ho ho ho, wacht eens even..'', onderbreekt hij me gelijk, ''..dat heb je me nog niet verteld. Ik dacht dat je er geen last meer van had?!'', roept hij verbaasd. Hij draait zich nu ook op zijn buik en keert zijn gezicht naar het mijne. Ik ontwijk zijn blik en staar naar de heldere hemel boven me.

''Kerstman me niet Stef. Je weet hoe vervelend dat is'', mompel ik afwezig. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht, miserabel als ik me voel, en kreun.

''Hé, Ik bedoel het niet verkeerd oké? Ik schrik er gewoon een beetje van'', stelt hij me gerust. Ik glimlach even in mezelf en besluit dan toch van onderwerp te veranderen.

''Nou ja, Matthew is Matthew, dat weten we nu wel maar hoe zit het met jou en Sem?'', vraag ik dan nieuwsgierig. Ik duw mezelf wat omhoog benieuwd nar wat hij te zeggen heeft. Nu is hij degene die kreunt en zijn handen langs zijn gezicht haalt.

''Ohhh, het was verschrikkelijk. Je wil het niet weten!'', klaagt hij. Verrast trek ik mijn wenkbrauwen op en elleboog hem in zijn zij.

''Wat? Jij probeert mij te vertellen dat er niets tussen jullie gebeurd is nadat ik opeens spontaan verdwenen ben voor een hele nacht?!'' grijns ik. Hij schud beschaamd zijn hoofd heen en weer. Ik ben verrast te zien dat zijn wangen langzaam rood kleuren.