Fear The Wolves

15.

Luister dit hele liedje uit, ik vind het echt een leuk liedje. 💪🏻😜 (Het is misschien wel een liedje dat heel erg wennen is, het is namelijk totaal andere muziek dan dat we in Nederland luisteren. Het is Koreaans voor de geïnteresseerden🤗😊 Got7 - Just Right)

"Hoe durf jij mijn dochter aan te spreken" De vrouw trekt mij ruw omhoog, "H-het spijt mij mevrouw" Stamel ik. "Liegbeest, lieg niet." Schreeuwt ze kwaad, Jamil kijkt mij met grote verbaasde ogen aan. "Mama, die vrouw...", "Stil, Jamil. Je had wel gewond kunnen raken door met dit in contact te komen." Tranen branden in haar ogen, vlug kruipt ze achter haar moeder haar rug. Ik begin zenuwachtig op mijn vinger te bijten, "Waar is je baas?" Ze schud mij hard door elkaar heen. "Wat is hier aan de hand?" Aan zijn stem te horen is hij kwaad. Ik blijf naar de grond staren. "A-alpha" stamelt de vrouw, ze laat mijn shirt gelijk los en fatsoeneert haar haar snel.

"Is dit van u?" Vraagt ze terwijl ze mij afgrijselijke blik gunt. "Wat heeft ze nu weer gedaan?" Hoor ik Adahy haar hoge stem boven het gepraat komen. "Kijk mijn kind" Ze doet alsof ze een traan weg pinkt bij haar ooghoek en duwt Jamil naar voren. Jamil haar onderlip maakt trillende bewegingen. Haar ogen staan vol tranen door de schrik die ze over komen is. "Dat..." De vrouw kijkt met een vies gezicht naar mij terwijl ze haar tengere vinger naar mij toe wijst. "Heeft mijn kind aan het huilen gebracht" Met een verbijsterde uitdrukking kijk ik haar aan. Adahy komt kwaad naar mij en haalt haar hand uit. Met een klets maakt het contact met mijn wang, tranen vormen zich in mijn ogen. "Onthoud waar jou plaats is" Sist ze.

"Het spijt mij-" Adahy laat haar hoofd licht buigen ter verontschuldiging, "Thuis zal ik haar flink straffen voor haar daden" Maakt ze haar zin af. Kippenvel verspreid zich over mijn armen. De vrouw steekt haar kin in de lucht, "Jamil" Zegt ze streng. Jamil pakt de uitgestoken hand van haar moeder vast, samen lopen ze weg. Jamil kijkt verdrietig over haar schouder, "Een schande" Hoor ik haar moeder nog afkeurend mompelen. "Herolf?" Adahy glimlacht lieflijk naar Herolf, hij kijkt haar afwachtend aan. "Ik heb dorst, zou jij wat te drinken voor mij willen halen?" Herolf zucht geïrriteerd, "Aljeblieft, broertje van mij" Ze bijt lachend op haar lip. "Ik ga al" Hij haalt een hand door zijn haar waardoor het niet meer in zijn model zit. Alsnog laat het zijn gezicht goed uit komen, geschrokken schud ik met mijn hoofd. Waar kwam die gedachte vandaan?

"Jij" Adahy prikt nog net niet met haar vinger tegen mijn borst. Kwaad kijkt ze mij aan, "Waar haal jij het lef vandaan een kind te laten huilen" Haar ogen gaan van mooi licht blauw naar rood, bloed doorlopend rood. Angstig kijk ik haar aan, ze maakt zichzelf groter en kijkt mij diep in mijn ogen aan. Ik krimp in één, "H-het spijt mij, mevrouw... G-gossdale". "Kniel voor mij, zeg het dan nog eens" Teneergeslagen zak ik langzaam door mijn knieën, "Het spijt mij, mevrouw Gossdale" Geamuseerd kijkt Adahy naar mij. "Loop naar huis, als ik je vanavond laat nog niet thuis bent gekomen ga je dood" Sist ze, ik knik als antwoord. "Ga" Ik sta weer op en loop twijfelend bij haar weg. Ik kijk achterom en zie dat Adahy er niet meer staat. Zuchtend loop ik door de drukte, iedereen kijkt naar mij alsof ik een buitenaards wezen ben.

Rillingen gaan over mijn hele lichaam, spetters water vallen kapot op mijn lichaam. De koude wind en de regen veroorzaken kippenvel op mijn armen en benen. Het donkere bos ziet er onaangenaam uit. De bomen laten geen licht binnen wat het pad onduidelijk laat maken. Opeens vliegt er iets met een krachtige snelheid langs mij heen. Geschrokken spring ik naar achteren terwijl ik mijn hand op mijn borst leg. Ik adem geschrokken diep in en uit, mijn hart klopt sneller als normaal. Het gekraai van kraaien klinkt griezelig in het bos. Ik strompel verder over het bospad, blaren hebben zich vermeerdert op mijn voeten. Zachtjes zing ik een kinderliedje van vroeger, een liedje dat ik altijd zong met mijn vriendinnen. "In de maneschijn..." Mijn stem klinkt helder in het bos, "In de maneschijn, klom ik op een trappertje naar het raam kozijn" Herinneringen komen op. Hoe blij we toen waren, de tijd toen we nog bij onze ouders woonden. "En je waagt het niet, en je waagt het niet" Een lichte glimlach vormt zich rond mijn lippen. De spelletjes die we vroeger deden kwamen weer op, de liedjes die we met de juf zongen. Alle dingen waar ik maar even van heb mogen genieten tot ik werd mee genomen samen met nog vele meer kinderen.

"Dit is een vogel, en dat is een vis" Ik maak de bewegingen er bij die de juf toen aan ons had geleerd. "Dit is een duizendpoot, die schoenenpoetser is" Glimlachend zing ik zachtjes door. "En dat is één en dat is twee, en dat is dikke dikke dikke tante kee. Dat is recht en da-" Wolven gejank laat mij abrupt stoppen met zingen. Mijn ogen vergroten zich. Wolven, er zijn hier wolven. Wat moet ik doen, weg rennen? Blijven staan? Me verstoppen hopen dat ze me niet zullen vinden? Zonder bij na te denken sprint ik weg, waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat het regent en de paden modderig en glijd zijn. Ik hoor hoe meerdere wolven beginnen te janken. Ik voel hoe mijn schoenen minder grip krijgen tegen de modderige grond. Ik ren een smal pad op waar het gevaarlijk glad is. Als ik nu val zal ik met een lange val naar beneden vallen.

Gegrom laat mij om kijken waardoor ik met mijn voet net naast het pad zet. Ik voel hoe ik van het pad af val, een gil verlaat mijn mond...

____________________
hey🙋🏼

Ik heb echt super veel zin om mijn nieuwe boek te publiceren en jullie mee te laten genieten maar ik zal me nog even in houden😜😂
Wel kan ik bekend maken hoe het zal gaan heten namelijk 'Uncontrollably Fond' 🎉👏🏻

Even een vraagje, zal ik de naam van dit boek veranderen naar 'Prince Of Wolves'?

Comment📜🗯
Vote🌟

Xx anna

Ps houd 21 sep in de gaten, is namelijk een hele speciale dag😏😇