~Κεφάλαιο 2~

94 15 0
                                    

(Την ίδια ώρα)

Τον έβλεπα να με κοιτάει ακόμα...οκ λέω...τι μπορεί να έχω για να με κοιτάει έτσι;

*ΛΑΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ*
Καλά εντάξειιιι...εεε...βασικά θα ήταν ωραία αν γινόμασταν φίλοι...μιας και δεν έχω κανέναν, πιστεύω πως θα μπορούσε να μου κρατήσει καλή συντροφιά κατά την διάρκεια του σχολείου.Δεν θα ήταν κι άσχημα αν μπορούσα μια φορά στην ζωή μου να ανοιχτώ σε κάποιον, να του πω τους πόνους μου, τις σκέψεις μου και άλλα πράγματα που θα ήθελα να τα μοιραστώ με κάποιον...έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου, αν και δεν με πειράζει καθόλου καθώς όλοι σ'αυτό το σχολείο είναι κλειστόμυαλοι και ανυπόφοροι! Τι τον νοιάζει τον άλλον δηλαδή πότε μια "πεταχτούλα" πήγε σε πάρτι ασπούμε και τι έκανε μετά με έναν μεθύστακα; Άλλη δουλειά δεν έχουμε δηλαδή από το να ακούμε τις ανούσιες πράξεις της!Και που ξέρουμε μετά ότι οι "δήθεν" φίλες της δεν την κράζουν όπως κάνουν οι περισσότεροι; Κολόνουν να εκφραστούν ελεύθερα φυσικά, γιατί φοβούνται μη βιώσουν την απόρριψη από την "αρχηγό" τους.Φοβούνται να μείνουν μόνες.

Εγώ πάντως δεν βρίσκω κάτι κακό στο να είσαι μόνος.Άμα είσαι καιρό μόνος χωρίς κανέναν φίλο, σου γίνεται συνήθεια και αρχίζεις να εθίζεσαι στην μοναξιά σου...Μπορείς να ανακαλύψεις περισσότερα πράγματα για τα πάντα, χωρίς να σε σκοτίζει ο καθένας με τις περιπετειούλες του που δεν δίνεις δεκάρα γι'αυτές.Ακούγεται περίεργο αλλά έτσι είναι.

*Διακοπή σκέψεων*

Ο αγιασμός τελείωσε (επιτέλους) κι εγώ πήρα τον δρόμο για το σπίτι.Με καλωσόρισε η μαμά μου και μου έδωσε μια τυρόπιτα να φάω γιατί πείνασα τόσην ώρα εκεί πέρα..γχχχ...

Μαμά:Πως πήγε ο αγιασμός σήμερα γλυκιά μου; Όλα καλά; Έκανες νέους φίλους ή καθόσουν και χάζευες;

Εγώ:Πως θες να πήγε ρε μαμά, δεν ήταν και κάτι το σπουδαίο..όπως πάντα βαρετά, και ναι καθόμουν μόνη και απλά χάζευα, σαν τι άλλο να έκανα δηλαδή;

Μαμά: Ωω Λάνα μου...Τα έχουμε πει τόσες φορές με τον πατέρα σου...τόσο πολύ θες να μένεις μόνη σου; δεν θες να έχεις ένα "στήριγμα" στο σχολείο που ονομάζεται φίλος;

Εγώ:Μαμά και να πάω να κάνω φίλους νομίζεις πως θα με δεχτούν; ποιος θέλει να έχει για φίλη μια κοπέλα που σκέφτεται διαφορετικά από τους άλλους;Κανείς, γιατί θα νομίζουν πως είμαι παλαβή...!

Μαμά:Το να είσαι διαφορετικός είναι μοναδικό, καθώς ξεχωρίζεις... δεν είσαι ίδια με τους άλλους και δεν είναι κακό αυτό φυσικά!

Εγώ:Δεν είπα ότι είναι κακό, απλώς δεν με καταλαβαίνει κανείς..και όταν σου λέω κανείς το εννοώ...

Μαμά:Καλά, πάρε αυτό το περιοδικό, λέει μέσα πως να κάνεις φίλους

Εγώ:ΓΙΑΤΙ; ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΕΓΩ ΤΕΤΟΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΟΜΙΖΕΙΣ;

Μαμά:Για το καλό σου αγάπη μου...

Εγώ:ΑΝ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΦΙΛΙΕΣ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΦΙΛΟΥΣ...ΕΓΩ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΩ!!!

*πηγαίνει στο δωμάτιό της κλαίγοντας*

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2ο κεφάλαιο λοιπόν...είπα και το πραξα! είναι σχετικά μεγάλο και ελπίζω να σας φαίνεται καλο!









Το χάρισμαΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα