The Omega [#Herschrijven]

77. Logan [2]

71. Logan [2]

Ik hield Axelle nog steeds dicht tegen me aan. Ze reageerde op niets. Het zorgde ervoor dat ik nog meer in paniek raakte. Mijn moeder legde haar hand op mijn schouder en haalde me zo even uit mijn trance. " Je moet haar even loslaten, Logan. Dan kunnen ze haar naar het ziekenhuis brengen " Ik had niet eens gemerkt dat ze hier was. Ook Emily, Grace en Harper stonden in de kamer. Ze stonden stil toe te kijken hoe mijn hart in kleine stukjes brak. Ik wou haar niet loslaten, maar ik moest wel. De dokter moest haar behandelen. Onderzoeken hoe het met de baby's was. 

Met veel tegenzin legde ik haar zachtjes terug op de grond en stond recht. Mijn handen gingen meteen in mijn haar, als ik een paar stappen achteruit zette. Nieuwe tranen rolden over mijn wangen. Waarom was dit toch gebeurd?! Ik was echt kwaad op mezelf. En mijn vader. Alleen was mijn schuldgevoel nog groter. En mijn verdriet natuurlijk. Zou Axelle het me kunnen vergeven? Zou alles goed komen met haar? Zou ze er iets aan overhouden? En dan had ik nog niet eens gedacht aan de baby's. Laat alsjeblieft alles in orde zijn met hen. Aan een nog groter schuldgevoel zou ik echt ten onder gaan.

Iemand gaf me een zacht schouderklopje. Deze keer was het niet mijn moeder, maar Oliver. Jack stond naast hem. " Het komt allemaal wel goed Logan. Axelle is een sterke vrouw. " Ik schudde met mijn hoofd. " Het komt niet goed, Oliver. Dit is allemaal mijn schuld. " jammerde ik. Ik greep mijn haar vast, terwijl de dokter Axelle op een brancard legde. Ze was nog steeds niet wakker geworden. Geen enkel teken van leven. Hoe langer ze zo was, hoe ongeruster ik werd. Dit kon echt niets goeds betekenen ...

De rest van de tijd was het afwachten. Ze brachten haar naar het ziekenhuis en toen moesten we allemaal wachten. Niemand kwam ons iets vertellen. Ik ijsbeerde door de gang. Mijn handen diep in mijn zakken. De anderen lieten me gelukkig met rust. Ik had echt behoefte om even alleen te zijn. Niemand die me zei dat het goed kwam. Wat wisten zij daar nu van?! Ze wisten niet eens hoe het met haar ging, laat staan of het goed ging.

Ik keek net in de richting van mijn vrienden, toen hij naar me toe kwam. De reden waarom Axelle hier lag. Of toch deels verantwoordelijk. Ik voelde mijn bloed opnieuw koken. Zijn schouders hingen wat naar beneden en hij keek me niet aan, terwijl hij naar me toe kwam. Dat was ik niet van hem gewend. Mijn moeder stapte, zo snel ze kon, achter hem aan. Gevolgd door de rest. Ze waren er duidelijk niet gerust op dat dit een vreedzaam gesprek zou worden. En ik kon ze geen ongelijk geven. Een vreedzaam gesprek met mijn vader was het laatste waar ik aan dacht.

" Dat je je hier echt durft laten zien " gromde ik. Mijn handen had ik gebald naast mijn zij. Ik had echt veel moeite om mijn wolf tegen te houden. Hij wou mijn vader verscheuren om wat hij Axelle had aangedaan. Ik herinnerde hem eraan dat wij ook deels in de fout gegaan waren. Het maakte hem niet minder kwaad, maar het zorgde er wel voor dat ik hem weer in de hand had. " Logan, dit was echt niet mijn bedoeling. Het spijt me, echt waar. " Ik zette een stap door voor, zodat we neus aan neus stonden. Mijn moeder stond achter mijn vader. Ze had zijn arm vast en probeerde hem mee te trekken. Oliver en Jack probeerden mij te kalmeren. Oliver had me bij mijn schouder vast en probeerde zo wat meer ruimte tussen ons te creëren.

Ik had helemaal geen zin om te vechten. Dat was ik ook niet van plan. Ik gromde opnieuw en zei: " Ik hoop voor jou dat Axelle of de kinderen hier niets aan overhouden, want anders weet ik je te vinden en dan zal het je beste dag niet zijn " Ik draaide me meteen om toen hij dat gezegd had en stapte weg. Oliver en Jack liepen achter me aan. Ze zeiden niets en daar was ik blij om. Ze wouden me gewoon in stilte steunen. Laten weten dat ze er voor me waren als ik ze nodig had en daar was ik ze echt dankbaar voor. Alleen konden ze niets doen. We moesten gewoon blijven wachten tot een dokter ons kwam vertellen hoe het met Axelle ging. Ik ijsbeerde gewoon verder, alsof ik net niet bijna opnieuw een confrontatie had met mijn vader.

Alsof iemand me uit mijn lijden wou verlossen, ging de deur van de kamer eindelijk open. Ik rende meteen naar de dokter toe en klampte hem aan. " Alsjeblieft, zeg me dat alles goed met haar gaat " smeekte ik. Ik kreeg bijna een nieuwe paniekaanval. De gedachte alleen al dat ze zwaargewond zou zijn, liet me panikeren. De anderen kwamen wat dichterbij, om ook te kunnen horen wat de dokter zei. Hij was even overdonderd van de hoeveelheid personen die rondom stonden. Toch herstelde hij zich snel en schraapte zijn keel.

" Wel. De Luna heeft veel geluk gehad. Ze heeft geen inwendige bloedingen, geen gekneusde of gebroken ribben. Haar verwondingen vallen dus goed mee. Ze heeft wel veel blauwe plekken, maar na een paar weken zijn die normaal allemaal verdwenen " Ik onderbrak de dokter geen enkele keer. Het maakte me niet uit wat hij zei, zolang hij maar iets zei. " Ze is nog steeds buiten bewustzijn, maar ze kan elk moment terug wakker worden. Ze zal waarschijnlijk wel een hersenschudding hebben, maar ook dat zal na een paar dagen wel verdwenen zijn " Hij glimlachte zachtjes naar me, alsof hij zo wou zeggen ' da's goed nieuws hé '. Ik kon hem geen ongelijk geven.

" Ook de baby's hebben ontzettend veel geluk gehad. Met hen is alles in orde, maar we gaan hen wel nog goed in de gaten houden want het kan altijd zijn dat er nog complicatie's volgen. " Ik was al tevreden met het feit dat ze niets hadden. " Danku dokter " zei ik met een brede glimlach. Hij knikte alleen maar en op dat moment merkte ik dat ik zijn arm nog steeds vast had. Ik liet hem snel los en wiebelde dan even van het ene op het andere been. Hij had de hint begrepen. " U kan natuurlijk bij haar gaan. " zei hij. Hij zette een stap opzij en gaf me zo de mogelijkheid om naar binnen te lopen. 

A/N: Volgens mij een hele opluchting voor iedereen haha :p 

Vote/Comment/Follow